De lange reis terug deel I, dag 1-7

De ochtend van 19 oktober vertrekken we vanuit den Haag richting Mali met een volgeladen Peugot Partner. Na een half jaar Nederland, voor familiebezoek, een beetje vakantie, en heel veel netwerken en vertellen over Here Bugu zou ik eind oktober terugvliegen. Op Here Bugu echter hebben we nog maar de beschikking over 1 auto, de grote gele Kanarie en die is vol in bedrijf. Dat zou betekenen dat ik persoonlijk geen vervoer heb van en naar Here Bugu, niet voor mezelf, niet voor het werk. Daarom hebben we besloten dat er een tweede auto aangeschaft moet worden. De vraag was echter hoe die eventuele auto ter plekke te krijgen. Begin oktober raakte ik via facebook in contact met Marius Dussel die een project in Zuid Mauretanie heeft. Hij vertelde dat hij 19 oktober zou vertrekkken met een door hem georganiseerde rally, de Millenium Rally en nodigde me uit aan te haken. In 14 dagen tijd werd een geschikte 2^e hands peugot gevonden, de meeste papieren geregeld, spullen verzameld die ik nu ineens mee kon nemen. Annemieke de Kler, die me de afgelopen maanden enorm geholpen heeft bij het werk voor de Stichting, besloot mee te gaan. Omdat het reisadvies nog steeds negatief is heb ik besloten het verslag onderweg niet per dag op de blog te plaatsen 

( ik stuurde het alleen aan enkele personen per mail) maar doe ik dat nu pas achteraf. De reis is zonder moeilijkheden verlopen en ook in Mali ondervind ik tot nu toe geen problemen.

Ik ben Marius en Antje zeer dankbaar dat we mee konden rijden en we hebben ook veel plezier gehad. Dit soort reizen zijn elke keer weer onvergetelijk. De Friezen gaven daar nog een speciaal tintje aan!

Dag 1, 19 oktober

Zaterdagavond, de eerste dagrit zit er op en we bevinden ons in het meest ongezellige hotel vlak voor Parijs dat je je kunt voorstellen. een formule 1. Hier ontmoeten we de verschillende teams van de Friese millennium rally. Het is even zoeken, soms geef ik de verkeerde mensen een hand die er niets mee te maken hebben. 

Het waren heftige dagen, de laatste dagen. Vanaf het moment dat ik 14 dagen geleden hoorde dat ik aan kon haken aan deze rally is het een heksenketel geweest die naarmate het vertrek moment naderde steeds heftiger werd. Hoogtepunt was gisteren. Ik had net mijn spullen gepakt en in de nieuwe Peugeot Partner gestopt, die dinsdag als verassing door Saskia voorzien was van het Rondom Baba logo met gele letters op de zijkanten, toen ik een telefoontje kreeg van de visumdienst dat onze paspoorten nog in Brussel lagen en niet getekend waren door de consul van Mauritanië.

Om een lang verhaal kort te maken, we hebben besloten te gaan, zonder paspoort, zonder visum tot Algaciraz, de zuidpunt van Spanje. Daar stuurt de visumdienst ons paspoort heen. We zullen de rally daar moeten laten gaan om te wachten op de post die onze paspoorten komt brengen en hopen dat we de friezen een dag later in Marakech kunnen inhalen. Alles moet dan meezitten. Dus bidden maar.

Annemieke, die graag met me mee wilde rijden heeft besloten ondanks alle onzekerheid mee te blijven gaan, ik bewonder haar.

De routemap is niet makkelijk en het tempo hoog.

Adem in adem uit, we zijn onderweg met een auto helemaal vol met prachtige spullen dankzij de vele mensen die zich hebben ingezet. lekker slapen nu en morgen vroeg op, op weg naar Burgos, Noord Spanje.

hieronder de route van de rally

19 okt. départ, jusqu'au paris. 

20        Paris - Burgos (dormir)

21        Burgos - Algeciras

22        Algeciras - Tanger Med (haven) - Marrakech

23        repos Marrakech

24        Marrakech - Tan Tan

25        Tan Tan - Laayoune

26        Laayoune - Lamhairiz (90 km avant la frontière)

27        Nouadhibou (Mauritanie)

28        Iwik (Banc d'Arguin)

29        Iwik - Nouakchott

30        Nouakchott - Rosso 

31        Repos Rosso

01 nov Rosso - Saint Louis

02        Saint Louis - Dakar

03        Dakar - Tambacounda

ils continuent a Gambia, moi continue a mali

04        Tambacounda Kayes

05        Kayes Bamako

06        repos Bamako

07        Bamako Segou

08        Segou Here Bugu

Dag 2, 20 oktober

De tweede dag de route Parijs-Burgos, 1000 km. Gelukkig kunnen we vanochtend in het pikkedonker met flinke regen achter de bezemwagen aanrijden die niet harder gaat dan 100.km.  We hebben namelijk geen tom tom omdat de tom tom van Annemieke niet verder gaat dan Belgie. Natuurlijk proberen we koortsachtig  ik weet niet wat te downloaden op ipad, ipod, iphone, gps waar we maar wifi kunnen vinden onderweg maar alles zonder resultaat met als gevolg dat we de route op de ouderwetse manier moeten doen met de kaart en niet het comfort hebben van een meneer die zegt of we links of rechts moeten voorsorteren.

Het is een lange dag die nog helemaal in het teken staat van "erin" komen, voortdurend alles kwijt zijn, onzeker of we de weg vinden, geen spoor van de anderen te bekennen. Maar de lege weg golft rustig door een zwaarbewolkt landschap, bij de Pyreneeen begint het echt mooi te worden en om 20.00 vinden we per toeval het afgesproken hotel. Daar treffen we voor het eerst de complete groep. Echte friezen die elkaar onderling ook niet blijken te kennen maar wel dezelfde taal spreken, ik versta er in ieder geval niets van.Tien teams (20 man/vrouw) plus de bezemwagen (die achteraan rijdt om afvallers op te vangen en te helpen repareren) en wij zijn inmiddels het elfde team.

Het is wel heel wonderlijk hoe het leven loopt en in welke situatie ik nu weer terechtgekomen ben. Fantastisch dat Annemieke meegaat, tot en met Senegal heeft ze besloten. De gesprekken over de toekomst van Rondom Baba gaan onderweg onverminderd voort en daar komt ter zijnertijd een verslag over.

aankomst bij hotel bij Burgos

Dag 3, 21 oktober

De derde dag, maandag, weer vroeg op weg, half zeven deze keer. We vertrekken ongeveer gezamenlijk maar dan gaat ieder zijns weegs met eigen way points in zijn gps. De Friezen zijn wel wat competitief krijgen we de indruk, de kaken op mekaar en rijden maar om 's avonds als eerste op het terras te zitten. en daarna gaan we "ieten". 

Het is maandag en we weten dat de visumdienst vandaag in touw moet komen en de Mauretaanse ambassade de paspoorten moet laten gaan. Ik weiger erover te denken dat het niet goed zou kunnen gaan.
Om 2 uur het verlossende telefoontje, de paspoorten zijn in Breda en ze gaan hun best doen ze per DHL in Algaciras (Z.Spanje) te krijgen  voor 18.00 uur dinsdag.

Het gaat goed, we zoeven de laatste honderden kilometers door Spanje en arriveren nog met licht in Algeciras.

Hier horen we dat er een team met pech is achtergebleven, de bezemwagen is erbij. Dus morgenochtend vroeg vertrekt de groep naar Marakech maar wij wachten op de achterblijvers en gaan komende nacht (dinsdag op woensdag) of woensdag SAMEN oversteken, we hoeven niet in ons uppie de tocht naar Marakech te doen.

Zo moet het gaan, we danken voor onze zegeningen!!! 

benzinepomp in het armoedige spanje

Dag 4, 22 oktober

Uitslapen, terwijl de groep vertrekt naar de boot.

En na drie dagen onder hoogspanning ook loslaten wat betekent dat ik me buitengewoon brak voel. Drie dagen rijden, drie dagen onzekerheid over waar we aan toe zijn vraagt een hele hoge concentratie en dat voel ik.

We gaan met de auto naar de haven van Algaciraz. Ik moet uitzoeken hoe en waar ik een stempel kan krijgen om de auto uit te voeren zodat ik de btw kan terugkrijgen. Dat kan pas als ik de ticket koop voor vertrek blijkt.

Dan verkennen we een beetje de stad en op een parkeerterrein met uitzicht op Gibraltar pakken we de auto helemaal uit. In Den Haag hebben we hem voor vertrek snel geladen. Nu wil ik nog een keer zien wat er in alle dozen en zakken zit. Heel veel zakken met breiwol, breinaalden en haaknaalden, dekens, lakens, kleren en schoenen, 100 waka waka zonne lampen voor de school en families, remschijven en stuurbekrachtigingspomp voor de kanari, speelgoed, houten trein, zaaigoed, boeken, koffers met eigen kleding, tanken met olie, water en koelvloeistof, mijn administratie,laptops en kabels, goudse kaas e.d., een spiksplinternieuwe rolstoel, nog meer zonnepaneellampen voor nachtverlichting op Here Bugu, een echte sjoelbak en nog veel meer. Ik wil weten hoe het verpakt zit en waar het ligt want de komende 2 weken zal het vele keren worden uitgepakt op de minstens 50 politieposten, douane posten en militaire posten te beginnen morgen als we van de boot afkomen.

En elke keer weer onderhandelen!

Als we uiteindelijk om 4 uur klaar zijn rijden we letterlijk 3 keer om Algaciras heen om ons hotel te vinden dat uiteindelijk aan een andere snelweg ligt dan we dachten. En, ja hoor, de paspoorten zijn er met visum voor Mauritanië. 

 

Maar de achterblijvers zijn langs geweest en hebben zonder ons de avondboot gepakt. We hebben elkaars telefoonnummers niet. Dat betekent dat we het morgenochtend toch alleen moeten doen en na aankomst alleen naar Marrakech rijden! Ik hoop zo dat ik morgenavond nog naar de hammam kan voor we donderdag het Atlasgebergte overgaan!

de haven van Algeciraz

Dag 5, 23 oktober

Vroeg op, naar de boot, tickets kopen en op de enorme veerboot van drie verdiepingen naar de overkant langs de Rots van Gibraltar. Het ligt zo dichtbij… Afrika. Op de boot is er eindelijk tijd en ruimte om even dat bekende gevoel van vrijheid , dat zo onbeschrijfelijk is en zo hoort bij reizen en onderweg zijn, toe te laten. Onderweg zijn!! Dankbaarheid!!

op de boot, 1 uurtje varen, Afrika op de achtergrond

In Marokko komen we aan land en rijden zo het havengebied uit. Geen douane die ons tegenhoudt. Daar hadden we niet op gerekend, wat saai! Er is een grote nieuwe haven gekomen, duizenden Spaanse toeristen gaan op vakantie in Marokko. Het is allemaal gewoner en efficiënter geworden.

En dan over een luxe driebaansweg 500 kilometer, Tanger, Rabat, Casablanca, Marrakech. Marokko is in de laatste 5 jaar onherkenbaar veranderd. Mooie wegen, huizen, winkels, alles netjes en opgeruimd. Nederland lijkt daarbij vergeleken op een derde wereldland met alle opgebroken puinhopen overal.

In vier dagen rijd je dus over een aaneengesloten lint van zwart asfalt vanuit Nederland tot in midden Marokko. Geen omleiding, wegwerken, files. De weg golft sierlijk door Europa en Afrika en je zoeft richting de Zuidpool. 

zonsondergang vlak voor Marrakech

Als we in Marakech aankomen valt de duisternis in. Annemieke gaat in een taxi en ik wurm me er in het donker door het chaotische verkeer heen achteraan. De Riad ligt vlak naast het grote plein in het cenrum. De taxi leidt ons naar een garage en …. daar zien we de andere auto’s staan. De onze gaat erbij en we vinden onze reisgenoten. We zijn zo verschrikkelijk moe dat we ons, als we zitten te eten in de zomers warme avondlucht op het plein, nauwelijks kunnen realiseren dat we in Marakech zijn.

                                                WE HEBBEN HET GEHAALD!!!

Het besluit dat we zaterdag namen om te gaan was goed, we zijn pas 5 dagen onderweg en al in een andere wereld.

Na gesjouw met koffer door kleine steegjes met de geur van heerlijke kruiden in onze neus komen we in Riad nr. 10. Een sprookje. Ik slaap in de torenkamer en val in een droomloze slaap met de geluiden van Marrakech op de achtergrond.

Dag 6, 24 oktober

 Ik wordt wakker in Marakech in mijn torenkamer met open ramen, omdat de mujadin van de moskees links en rechts op de rand van mijn bed zitten, en hun oproep tot het ochtendgebed zingen. Zo lijkt het althans en het is heerlijk wakker worden zo.

mijn torenkamer

uitzicht over Marrakech in het ochtendlicht

het "ontbijt", wat een feest!

Jammer dat we weer verder moeten. Na het ontbijt van koffie met pannenkoekje en honing op het romantische terras is het hollen met de koffers op wieltjes, trrrrrtrrrrrrrrr, door de nog stille steegjes.

We vertrekken gezamenlijk maar zodra we buiten de bebouwde kom zijn is het weer : ieder voor zich, God met ons allen.

De dorpen en stadjes waar we doorheen rijden zijn helemaal veranderd. Nergens zien we de oude stadjes, overal nieuw aangelegde villawijken en woonwijken, brede boulevards, supermarkten en mediamarkten waar je alles kunt kopen. Marokko lijkt een rijk land, in ieder geval veel rijker dan het armoedige Spanje.

En dan ……. houdt de snelweg op en Afrika begint. En het wordt al heter. En de weg tweebaans. Nu begint het echte werk, het Afrikaans autorijden wat betekent dat je voortdurend moet anticiperen op alles wat maar denkbaar is dat kan gebeuren op een autoweg, en dat is veel in Afrika..

en dit is het uitzicht

en dit.....

en dit......

We rijden tot Tan Tan en komen als eersten aan. Vandaag hebben we "gewonnen" !!!!

(Later horen we de reden dat we gewonnen hebben.We hebben ons er zorgen over gemaakt dat we geen gps hebben want alle deelnemers doen de route op hun gps. Ik hou niet zo van die dingen, we hebben al zoveel apparaten en kabels en opladers maar in de roadmap die we gekregen hebben wordt de route aangegeven in way-points. Niet voor ons dus, wij deden het gewoon ouderwets op de kaart en kwamen tot onze verbazing het eerste aan.

Er bleek een verkeerde waypoint in de map te staan en de rest van het gezelschap heeft onderweg lang rondjes moeten draaien voordat ze weer op de route zaten. Wij vertrouwen verder op de kaart!)

the kissing camels van Tan Tan

Omdat we inmiddels zijn aangeland in alcoholvrij gebied drinken we een glas koele witte wijn (uit de koelbox op de accu van de auto, gekregen van Erwin) op onze kamer. Proost

Dag 7, 25 oktober

Al zeven dagen heeft Annemieke problemen met haar laptop en telefoon. Wat er allemaal aan de hand is weet ik niet precies maar ik geloof dat niet alleen haar Tom Tom niet verder ging dan België ook haar telefoon werkt niet en het ergste haar email via Ziggo lijkt buiten Nederland niet meer te werken. Dat is afschuwelijk als je zover op reis bent want je hebt maar af en toe wifi en je kunt geen 009 of 008 nummers bellen voor hulp, klachten en boosheid. En op haar Ziggo moet o.a. ons visumbewijs voor Senegal binnenkomen. Gelukkig zijn we daar nog niet. In Algaciras kon bevriende Rini helpen door op afstand in de laptop te kruipen en een akelige kabouter, Schnips genaamd, die overal in was gekropen, eruit te halen. Maar het mailverkeer is nog niet opgelost.

Na Tan Tan, met de kissing camels, rijden we zo’n beetje de woestijn in, dat wil zeggen zandachtige vlaktes zo ver het oog reikt. Het is al heet hier. Voor vandaag 350 km te gaan, een makkie met een aantal uitstapjes in de zandduinen, alwaar flamingo’s in een plas water, zoutpannen en natuurlijk de Atlantische oceaan die diep grommend tegen de hoge rotswanden aanslaat. 

We drinken een kop koffie terwijl we op de comfortabele campingstoeltjes zitten die Annemieke heeft meegenomen aan de rand van de afgrond!

soms een spontane samenscholing

met een groepsfoto

de "bezemwagen, een geruststelling!

En weer verder. Het smalle streepje asfalt waarover we de komende week dag in dag uit steeds zuidelijker zullen rijden vibreert voor ons in de zon. Het blauwe autootje zoeft. Uit de luidsprekers schalt Glen Gould met de pianoconcerten van Bach, een verrukkelijke combinatie.

Marokko blijft me verbazen. In het zuiden midden in de eindeloze kale, droge vlaktes gigantische windmolenparken in aanleg. Tot diep in het zuiden gaat de vernieuwing en modernisering door. En dan komen we bij de zogenaamde grens waar we de Westelijke Sahara binnengaan maar wat officieel nog tot Marokko hoort.

windmolenparken in de Westelijke Sahara

nieuwe steden door Marokko neergezet in de Westelijke Sahara

Hoe verder we komen hoe zwaarder islamitisch, onvriendelijk, ongezellig en onbehaaglijk. Meteen worden we aangehouden omdat ik volgens de lasergun 8 km. te hard heb gereden. Het kost me een kwartier maar ik weet toch nog onder veel gelach en met een huwelijksaanzoek van mijn kant onder de boete uit te komen. Een lokale sport van mij waar ik veel plezier in heb.

wordt vervolgd.........

De lange reis terug deel II, dag 8 - 14

 Dag 8, 26 oktober

Vandaag was weer een zware dag. 750 kilometer over een weg zo recht als een liniaal evenredig aan de Atlantische Oceaan met de laatste uren de lage zon pal voor. Maar mooi, zo mooi. Soms leek het of we door een wit stuifsneeuw landschap reden maar het was zand. Verder zagen we urenlang echte luchtspiegelingen, fata morgana’s. Het lijkt of de weg voor je in de afgrond stort en de zandvlaktes voor je veranderen in grote meren met vogels waar de struikjes boven hangen.

Dit dus, negen uur lang.

                            

Tot nu toe doen we de etappes alleen, echter vanochtend zijn we aangehaakt bij de wethouder van Terschelling en zijn adviseur.

Er is enige competitie in de groep tussen de Friezen van Friesland en de Niet Friezen van Terschelling en ze hebben beiden iets met vlaggen. De Friezen voerden gisteren hun wapperende vlag bovenop de bezemwagen de stad in en werden meteen aangehouden door de verontrustte politie. Deze hadden net een demonstratie van Polisario neergeslagen. 
“Welke rebellengroep kwam zich hier melden voor de strijd in de Westelijke Sahara?” vroegen zij zich af. Erg moeilijk uit te leggen dat de Batavieren uit Tytsjerksteradiel en Dontumeradeel dat echt alleen maar voor de lol doen. 

                                      En de wethouder van Terschelling plantte vervolgens in onze aanwezigheid een vlag op de Kreeftskeerkring maar deze is door de achtervolgers niet meer gezien.

De conditie van de groep en het materieel begint ook wat af te zakken. In Spanje is een team zijn auto kwijtgeraakt, niet te repareren panne aan de motor; de bezemwagen heeft in Marokko een lekke band gekregen en had geen reserveband en geen goede sleutel om de bouten van de lekke band los te draaien, vervolgens bleek niemand van de groep een compressor te hebben, hebben de meesten geen fatsoenlijke reserveband maar slechts een “thuiskombandje”.en begint een tweede auto ernstige mankementen te vertonen. Bovendien heerst er buikgriep onder een aantal Friese dorpen.

Morgen rijden we Mauritanië in en vandaar gaan we “off-piste” tot de grens met Senegal. Annemieke en ik hebben besloten om ons voorlopig even vast te blijven houden aan de wethouder en zijn beleidsmedewerker.

Dag 9 zondag

Midden in de onherbergzame zandachtige vlakte 60 km voor de grens naar Mauritanië staat een gigantisch, monstrueus gebouw, Hotel Barbas. Hier slapen we, een eigen kamer voor iedereen, voorlopig onze laatste nacht in een fatsoenlijk bed en een normaal toilet.

HOTEL BARBOS

                                       

Vanochtend is het vertrek gepland voor 9 uur. Maar de auto die gisteren al problemen had, maakt ook vanochtend een vreemd geluid. Gelukkig staat de bezem- annex garagewagen ook voor het hotel. De chauffeur, een aardige Friese koeienboer die beslist furore zou maken in het tv programma Boer Zoekt Vrouw laat de achterklep naar beneden zakken. Vol verwachting kijk ik toe.

         

De auto is gevuld met stofzuigerslangen voor een zwembad en wat watertanken. Een klein doosje met autosleutels. 
                                                                   

                                     de friezen kijken onder de motorkap, al het gereedschap zit in het gele kistje

Toen ik, inmiddels drie weken geleden, aankondigde dat ik van plan was de reis naar Mali per auto te maken was niet iedereen daar enthousiast over. Maar ik kon alle bezwaren wegwuiven door te vertellen dat ik kon aanhaken aan een echte Milleniumrally van 10 teams met snelle en goede auto’s, een organisator die al 40 maal de reis gemaakt had en de aanwezigheid van een bezemwagen met een garage aan boord.

De leider, zijn zoon en zijn assistente echter zijn ervaren Afrika gangers en voor mij zijn dit soort situaties, levend in Afrika, zeer bekend en doen een beroep op het improvisatievermogen. Niets aan de hand dus.

De rest van de dag, van 10 uur tot 5 uur staat in het teken van de grensovergang van Marokko naar Mauritanië. 7 uur in de brandende hitte met je paspoorten en autopapieren van kastje naar de muur voor steeds meer stempels en handtekeningen. Fotograferen en lachen verboden. Tussen de twee grenzen ligt 3 km. niemandsland, geen weg maar een spoor, autowrakken, mijnen. Mooi filmdecor.

Veel kamelen hier, voor de kamelenmelk, hier staan twee mannen ze te melken

Uiteindelijk arriveren we in Nouadibou, stad op schiereiland in Mauretanie. We blijven hier  een dag langer omdat de koppelingsplaten van het team uit Leeuwarden verbrand zijn en dat wordt hier gerepareerd.
We overnachten op de camping van Ali, d.w.z. voor iedereen een hokje met een matras op de grond en 2 toiletten met douche voor zijn allen. Voor Annemieke vinden we een mooie kamer met badkamer in een hotel in de buurt. ‘s Avonds in de grote Touareg tent ontpopt Michiel zich als een getalenteerde sing-a-song writer op gitaar. De teksten in het Fries maar heerlijk om naar te luisteren.

Dag 10, 28 oktober

De volgende dag wordt ik om 10 uur wakker van het lawaai op de hof.

Het is maandag-wasdag. De Friezen doen de was in hun meegenomen emmertjes.

Na het ontbijt gaan we naar een natuurreservaat, Cap Blanc, een schiereiland in de Atlantische Oceaan over een piste, het peugootje Rondom Baba houdt zich goed. Een prachtig gebied met een groot strand, wilde golven en scheepswrak.

het peugootje

Annemieke op Cape Blanc

meneer de gier is prominent aanwezig

afdaling aan touw naar het strand voor een duik in de woeste golven, gekleed wel te verstaan

Lieve vrienden, ik weet het nu zeker, bij deze nodig ik jullie uit voor de rally die ik zal organiseren, de Here Bugu rally naar het festival in de desert. Zo'n overland reis is weergaloos mooi en ik gun iedereen om dat een keer te doen.

Dag 11

De dag begint op een vreemde manier. Gisteravond was ik al om half acht mijn hok ingegaan en in slaap gevallen op de harde matras. Plotseling wordik wakker van luid gepraat, slaan van autodeuren, geluid van douches. Ik kijk op mijn horloge. Jeetje, half acht. Ik hou er niet van om me achter de groep aan te moeten haasten. Snel begin ik al mijn spullen in te pakken, mijn haar te borstelen, zet al de spullen in de auto, ren met de tandenborstel naar de toiletten. Het is nog stikdonker, iedereen loopt rond en is bezig, hier en daar maak ik een praatje. Marius, onze reisleider zit achter zijn computer. “Kan ik nog even naar de bakker rennen om mijn berichten te versturen” vraag ik hem. (de bakker heeft internetconnectie). Hij kijkt me vreemd aan. “De bakker is nu dicht” zegt hij “ zit jij wel in de goede vibe?”. De klik komt direct: Het is midden in de nacht, de Friezen hadden een gezellige avond gehad en zijn niet aan het opstaan maar aan het naar bed gaan. Mijn horloge is blijven stilstaan op half acht maar het is nu half twee in de nacht. Slaapzak en kussen weer uit de auto gehaald, licht uit en slapen tot 7 uur!

briefing bij het ontbijt

De ochtend komt traag op gang. De een moet zijn band verwisselen, er moeten boodschappen gedaan worden, en als we op weg zijn doen twee auto’s moeilijk. Maar uiteindelijk lukt het en rijden we door de eindeloze vlaktes.

het dashboard: kopjes koffie uit de thermoskan, waka waka zonnepaneellampen liggen op te laden
en uit de speakers schalt deze keer de Canto Ostinato van Simeon ten Holt, minimal music die naadloos aansluit bij het ononderbroken zandlandschap.

Halverwege de route gaan we de zandbak in voor een dagje off-piste. We hebben een gids, Ali en nog wat, blauwe jurk en de banden moeten leeg tot op 1.5. En daar gaan we, scheuren over het zand. Na een paar kilometer loopt de temperatuur van ons peugeootje aardig op en er komt stank vanonder de motorkap. Een pijnlijke afgang die een deuk in mijn ego veroorzaakt, slippen met de koppeling, een doodzonde Gerner.

We besluiten de groep te verlaten en om te keren. De andere auto’s worden verkocht maar de onze moet nog een tijdje mee en ik wil zonder kleerscheuren de reis kunnen vervolgen. Marius doet de trip ook niet mee, hij moet een auto met een vervuild oliefilter naar Nouatchoc brengen. Samen rijden we naar de hoofdstad, passeren heel veel politieposten waar we onze kopieën van paspoort moeten inleveren en belanden in het donker in Nouatchoc in backpackers hotel met kakkerlakken onder het bed.

Vallen doodmoe in slaap.

Dag 12

op de binnenplaats in Nouatchok

Vandaag een rustdag in Nouatchoc wachtend op de anderen die hier aan zullen komen. Nouatchoc is een verhaal apart. Er bestaat geen stad in de wereld waar het verkeer zo bizar is als hier. Zesbaans wegen maar je moet niet opkijken als iemand diagonaal oversteekt naar de andere kant tegen het verkeer in omdat hij daar een ander weggetje wil inslaan. Inhalen mag overal en op ieder moment, stoppen ook, toeteren zonder ophouden. Vooral in het donker is dat lastig, sommige auto’s hebben lampen, andere niet.

Het is weer even wennen al die mannen met witte verbanden om hun hoofd en een donkere zonnebril op. 

de hangjongeren van Noutchok

Mauritanië is een Islamitische staat, nergens alcohol te krijgen maar in de restaurants en cafés grote tv schermen met de meest schunnige sexueel getinte filmpjes.

Ik voel me op straat zonder mannelijke begeleiding niet op mijn gemak en we besluiten dan ook ‘s avonds niet het centrum te gaan verkennen maar blijven braaf in het “hotel”

In Nederland ontstaat wat ongerustheid over mijn vertrek naar Mali. Het Nederlandse gedoe over interventie in Mali vind ik vervelend, wat ik erover lees gaat over Nederland zelf en hun belang als missie, het gaat niet over Mali. Door al dat lawaai dat ze erover maken verhogen ze het risico op kidnapping en de situatie van de Nederlander die nog vast zit wordt er niet beter van.

Wij gaan verder richting Rosso, zuid Mauritanië 

Dag 13 donderdag

We vertrekken vanuit Nouatchoc. De vorige keer dat ik door Nouatchoc reed was 5 jaar geleden, we waren met 2 auto’s en raakten elkaar kwijt. In dit soort verkeer waar geen regels gelden is het heel moeilijk bij elkaar te blijven. De leiding besluit gelukkig dat het niet te doen is om met 12 auto’s door de stad te komen. We nemen de route om de stad heen, voorafgegaan door een gids in een auto. 

En zo gaan we van start  maar de derde auto in de rij is al na 20 meter de gids kwijt en neemt de verkeerde afslag op de rotonde. Hergroeperen!!  We rijden door het industriegebied van Nouatchoc, een stinkende hel van cementfabrieken en ondefinieerbare ellende. De weg wordt steeds slechter, grote gaten en rafelige randen waardoor het passeren van vrachtauto’s een hachelijke zaak wordt.

Het wordt ook steeds heter, boven de 37 graden en sinds drie dagen zijn we begonnen aan de malarone tegen malaria. Voor mij betekent dat elke keer weer een behoorlijke vermindering van mijn energie.

de mensen wonen in dit soort huizen. nagebouwde tenten met open wanden van kippengaas zodat de dieren niet naar binnen kunnen

Het peugootje  vindt  het ook vermoeiend worden, het linker voorwiel piept en knarst, waarschijnlijk door het zand. Tegen donker arriveren we in een vreemd hotel langs de kant van de weg. Een eigen kamer, airconditioning, een matras zo hard als een plank en de wit betegelde vloer krioelt van de insecten waaronder veel kakkerlakken.

Als ik ’s morgens wakker wordt liggen er drie geplette kakkerlakken onder me op het matras.

Dag 14, vrijdag

Deze dag blijven we in Rosso en staat in het teken van het startende project van 60 hectare van onze reisleider Marius. Er is nog niets te zien maar er wordt een generator afgeleverd en een puttenboor gedemonstreerd.

de generator wordt uit de bezemwagen getild

demonstratie puttenboor

Wat verder opvalt is de ongelooflijke armoede hier. Er is eigenlijk helemaal niets. Marius heeft hele grote plannen hier voor de komende jaren en we zullen hem zeker volgen. Ik ben ontzettend benieuwd naar de resultaten van zijn aanpak die weer heel anders is dan de aanpak van Rondom Baba.

mauretaanse schone

het enige restaurant in Rosso waar we uiteindelijk niet durfden te eten

Morgen moeten we de grens over naar Senegal en dat is geen kleinigheid. Een veerpont waarvan de vraag is in welke conditie hij is en heel veel papieren, kopieën, afkopingen enz. de zenuwen staan strak gespannen. De leiding heeft echt moeite om alles georganiseerd te krijgen.

Voor ons is het ook spannend. Het Peugootje, hoewel in goede staat , is 2 jaar te oud. Alles zal aankomen op een beetje geluk, de goede ambtenaar treffen en niet te veel smeergeld te hoeven betalen. Hopelijk zitten we morgenavond in Saint Louis in Senegal. We liggen een dag achter op schema.

wordt vervolgd........