De strijd om het bestaan

Het is weer behoorlijk onrustig in het Noorden.

Berichten over doden bij verschillende partijen sijpelen binnen.

Aan de ene kant is er de "oorlog" tussen Mali met haar "bondgenoten" waaronder Nederland  en de extremistische partijen in het Noorden.

Maar in deze tijd van het jaar zijn er ook de oplaaiende conflicten tussen etnische partijen in hun strijd om het bestaan. 

Het is niet altijd duidelijk wat bij wat hoort en het vermengd zich ook.

De Peulen 

lopen met hun duizenden koeien over het land om ze te laten grazen op de vlaktes waar de rijst, gierst en andere gewassen al geoogst zijn. Arme gezinnen lopen er ook om de laatste strohalmen te vergaren. De wegen zijn vol met paardekarren, ossenkarren, ezelkarren en mensen te voet, onderweg  met grote lasten graan en stro.

de arenlezers van Millet

de Peulen tussen Mopti en Sevare

onderweg

Here Bugu hooit ook en maakt een hooistapel

De koeien van de Peulherders grazen en grazen ook op de stukken die nog niet geoogst zijn. Elke nacht is het een komen en gaan van herders met hun kudden op het zandpad onder mijn slaapkamerraam. Ik hoor het sloffen van hun hoeven door het mulle zand en adem het fijne stof in dat dwars door beschermende rietmatten, muskietenhorren en muskietennet over me neerdaalt. 

De herders kunnen ’s nachts hun koeien ongestoord laten grazen en drenken in de nog resterende waterplassen.

Overdag wringt soms onverwachts een kudde grote koeienlijfen met hun enorme horens  zich door de poort en loopt Here Bugu op waar ze in korte tijd een ravage kunnen aanrichten.

de buurman

Tjakko zit voor het huis, zijn neus in de lucht, zijn ogen dicht, geconcentreerd te luisteren naar alles wat er op Here Bugu gebeurt. Hij stuift ervan door als er weer eens geiten van de buren Peul door de omheining zijn gekropen om zich op onze moestuinen te storten en jaagt ze terug. Hij omsingelt blaffend de koeien tot de Peulherder ze met zijn stok weer de weg opslaat. Toubab, de tweede hond, doet voor spek en bonen mee. Als Tjakko vindt dat er ingegrepen moet worden rent, blaft en huilt hij een potje mee.

Ik bespeur bij mezelf soms ook een woede tegen de Peulen. Ze koken ’s nachts op vuurtjes van koeienstront wat afschuwelijk stinkt. Dit jaar heeft een familie die hier elk jaar komt hun afdakje, het is niet eens een hut te noemen, verplaatst op verzoek van Baba vanwege de stankoverlast voor mij. Ze piesen en poepen overal. Ze kappen de bomen half en scheuren de takken eraf als voer voor de geiten. De stekels blijven overal achter op de zandpaden en veroorzaken dagelijks lekke banden. De nachten rond volle maan rennen de kinderen gillend, krijsend en joelend rond, doen hun klapspelletjes en blazen de mannen urenlang eentonig melodieën op hun herdersfluitjes.

Baba, die vloeiend Peul spreekt, blijft geduldig en voorkomend en op zijn best als intermediair.

onze buren

Maar hun kinderen bezoeken onze school en leren schrijven. Om de dag koop ik 4 liter melk van ze om te koken en uit te delen als extra voeding aan de kinderen van Here Bugu. En op zaterdag komen ze met zijn allen  naar de bioscoop van Here Bugu om te genieten van de film. Sommigen staan daarbij de hele film met hun stok in de hand op 1 been gebiologeerd te kijken. Vooraf aan de hoofdfilm vertoon ik vaak natuurfilms. Peulen leven met de dieren en ze vinden het prachtig.

De grond gaat in de fik

Tussen Here Bugu en Mopti strekken de nu droge rijstvelden zich uit. En zoals elk jaar gaat de fik erin, de velden worden afgebrand. Dat is verboden maar een verbod werkt hier niet, alleen voorlichting en geduldige “sensibilisation” zoals Baba zegt.

De vuren worden o.a aangestoken door handelaren in veevoeder die aan het eind van het frisse seizoen grote voorraden hebben, hun opslag zit vol. De verkoopprijzen zijn gezakt tot het minimum. Als de koeien en geiten niet meer op de vlaktes kunnen grazen wordt het voer van de handelaren weer verkocht en kunnen de prijzen omhoog. Ook mensen die de Peulen weg willen hebben steken ze aan. En dan nog grondbezitters die willen besparen op onkruidbestrijding, met de hand of met gif, en het branden, onterecht, zien als middel. 

De arme gezinnen die hun kostje bij elkaar lezen zijn de dupe, je ziet ze nog rondschrrelen op de stukken die niet door het vuur zijn aangevreten. Ook de dieren en de mensen die moeten overgaan op het kopen van veevoeder lijden eronder. Bovendien is het vuur niet ongevaarlijk en de lucht is soms zwart en verzengend heet. 

Regelmatig vallen er doden tussen de strijdende partijen.

Veestapel van Here Bugu

Ook op Here Bugu doen we mee in de strijd. Onze veestapel groeit. We hebben 15 schapen. Eenden, ganzen en konijnen. Er zijn 650 2dagskuikens gearriveerd uit Frankrijk. Baba heeft ze opgehaald van het vliegveld en is ’s nachts in 10 uur met ze teruggereden naar hier. De kuikens moeten op temperatuur blijven, 37 graden. Dat doen we dag en nacht met houtskoolstoven.

De andere kippen, grote ras kippen die uit de broedmachine komen, nadat we begonnen zijn met 30 eieren uit Frankrijk, groeien in aantal. 

Voor het voer hebben we grote hoeveelheden hooi, gierst, mais, vismeel en kalk van schelpen nodig. Dat is in grote hoeveelheden zodat we een voorraad kunnen aanleggen niet zomaar te koop. De handelaren uit de hoofdstad kopen het voor hoge prijzen weg bij de handelaren op het platteland. Daar kom je als particulier niet tussen zonder  dat je pakken papiergeld contant op tafel legt als voorschot (geen bonnetjes!) en je door connecties en gesjoemel je plek verovert zodat je gegarandeerd je deel krijgt als de vrachten op de pinasses de haven binnenvaren.

Ook hier is Baba met zijn enorme netwerk en charme weer de grote kunstenaar.

Baba met 1 van de kuikens

 Vanochtend, zondagochtend, had ik een speciale huiskamer bioscoopfilm ingelast voor de kleine kinderen. Zij vallen bij de zaterdagavondfilm  meteen in slaap, moe als ze zijn. Ze moeten allemaal werken in de huishouding, water putten, koken, vuren aanmaken, vegen, wassen naast de school waar ze wel of niet heengaan. Van Willem krijg ik mooie films, vanochtend was het Walt Disney met Sneeuwwitje en de zeven dwergen.

de ochtendbioscoop, hoeven ze even niet te werken

Hamsa nam vandaag de boodschappen voor me mee. Onder andere een doos mineraalwater. Hij was heel trots want hij had hem goedkoper gekregen.

Op de markt voor 3500 CFA = 5,33 euro in plaats van 4000 CFA = 6,09 euro. “Yvonne” riep hij, “heb je nog olie nodig, die is ook stukken goedkoper”.

Bestemd voor de UN staat er op de doos. Ik ben benieuwd wat er nog meer te verkrijgen is op de markt dat bestemd is voor de UN . Bestemd voor de UN medewerkers of bestemd om uit te delen aan de mensen in het Noorden zonder water en eten op kosten van het Westen, wie zal het zeggen. Hoeveel zou ervan op de markt terechtkomen?

De handelaren varen er wel bij. De lokale handelaren blijven met hun waar zitten. En wij pikken zo ook ons graantje mee.

Leve de corruptie! Of…….Eerlijk zullen we alles delen? 

en tot slot een vogeltje voor Willem