BaBaBlog: 2018-04-29

dinsdag 1 mei 2018

There is no terror in the bang

Een wijsheid van Hitchcock die niet alleen voor thrillers geldt luidt:

“There is no terror in the bang, only in the anticipation of it.”

Dat was wat ik ontdekte toen ik zo ergens in mijn vijftiger jaren, om uit een existentiële crisis te komen, besloot om ‘enge’ dingen te gaan doen. Niet gevaarlijke dingen maar dingen die ik ‘eng’ vond. Jarenlang heb ik geoefend. Het bleek dat het bij mij er vooral om ging om dingen alleen te doen. Want wanneer je iets alleen doet neem je ook de volle verantwoordelijkheid voor de situatie waarin je je bevind. Er is niemand waartegen je kunt aanleunen en zeggen: “zouden we niet zus of zo’ of “ als jij anders had gedaan dan….”. Nee, je staat er midden in en moet handelen of oplettend wachten en vooral goed blijven kijken. Dat oefenen heeft me veel energie opgeleverd en vertrouwen in mezelf. Veel mensen vragen me of ik niet vaak bang ben in Mali. Nee dus. Angst heeft te maken met de voorstelling van wat er voor vreselijks kan gaan gebeuren maar nog niet gebeurt. Ondertussen raak je verlamd en die reactie is gevaarlijk. Dus leerde ik diep te ademen, niet te anticiperen met voorstellingen van wat er zou kunnen gebeuren en goed op te letten.
Ik herinner me een uitzondering. Mijn bed onder het muskietennet met schone lakens was altijd mijn veilige haven waar ik kon bijkomen en nieuwe krachten opdoen. Op een avond sloeg ik de lakens op en zat er een gigantische pad in mijn bed.
Ik was verlamd van angst. Dat beest overigens ook, te zien aan het op en uitblazen van zijn wangen en zijn uitpuilende padde-ogen. Waarschijnlijk permitteerde ik het me om hysterisch van angst te zijn omdat het tenslotte geen levensbedreigende situatie was. Maar al gauw sloeg de angst om in vlammende woede. Hoe haalde dat stomme beest het in zijn hoofd om zich te nestelen in mijn toch al niet groot bemeten comfortzone. Op mijn geschreeuw kwamen de buren aansnellen met machetes en stokken, klaar om de vijand te verslaan. Toen ik sprakeloos naar de pad wees zakten de machetes en de stokken naar beneden en keken zij sprakeloos van mij naar de pad en terug. Tenslotte hebben ze hem gevangen, meegenomen en geroosterd op hun vuurtje, een smakelijk hapje bij de karige maaltijd. Vervolgens kon ik moeilijk inslapen. Ik vond mezelf niet meer zielig maar het lot van dat beest dan weer wel.

Mali is een ’crisiszone’, een land op de rand van oorlog. Ik ben net weer terug na een kort verblijf. Na lang beraad leek het ons niet verstandig om van Bamako door te reizen naar Here Bugu. Zorgvuldige afweging ging aan dit besluit vooraf. Het leek ons beter om, in het belang van de voortgang van Here Bugu en de veiligheid van iedereen, niet te provoceren door als blanke, in de ogen van terroristen en bandieten een vertegenwoordiger van het Westen, daar rond te lopen. Baba en ik hadden volop de tijd om in de hoofdstad alle activiteiten door te spreken en de koers bij te stellen.
Op Here Bugu gaat het goed. De opleidingen aan jongeren zijn een groot succes en er zijn lange wachtlijsten. Bij de laatste opleiding waren zo’n 30 jongens en meisjes betrokken. De jongens leerden stoelen maken en ook brandstof besparende fornuizen uit oude olievaten. De meisjes leerden tassen vlechten.
De leerlingen krijgen tijdens de opleiding ook een warme maaltijd. Sommigen stoppen hun deel in een lapje stof om thuis aan jongere broertjes en zusjes te geven. Ook doen ze mee aan de kringoefeningen die de samenwerking bevorderen en plezier geven.

Op stapel staan opleidingen in leerbewerking, de productie van kippengaas en armbandjes maken. De vrouwen in Djennee werken door aan de grote armbanden die in Nederland verkocht worden door Return te Sender en de Monchy Beads. In Bamako worden de leren tassen verkocht. Ook wordt binnenkort begonnen aan de bouw van een tweede watertoren en de aanleg van waterleiding op de tweede hectare. Werkgelegenheid dus.

In verlengde van de opleidingen is het belangrijk dat we ook werk creëren voor de jongeren.
Op deze manier leveren we een bijdrage aan oplossingen voor de migratie problematiek. Meestal willen jongeren helemaal niet weg maar hebben zij geen keus.

De crisis in Mali stimuleert ons daarom om op volle kracht verder te gaan en een bijdrage te leveren aan de verbetering van de omstandigheden. Ondertussen werken we aan nieuwe plannen. De mensen rekenen op ons!