“Heb je zin om te gaan” is de meest gestelde vraag van de laatste week. Eigenlijk niet moet het eerlijke antwoord zijn. Dat betekent niet dat ik geen heimwee naar Mali heb, maar ik ben nu hier en geniet van het fietsen door de frisse herfstwind, van samen met de kinderen zijn, van het heerlijke eten, van de vele gesprekken, van de televisie soms, van de krant lezen, onder een goede douche staan, onder de dekens liggen. Ik voel me heerlijk thuis in het appartement van Irene in Den Haag dat ze me genereus ter beschikking stelt, en mijn nicht Regina heeft haar auto aan me uitgeleend.
Ik hou niet van afscheid nemen, van weggaan en al helemaal niet van koffers pakken, een terugkerende misere want ik heb altijd teveel, veels te veel. Hoe goed ik het ook probeer te organiseren ik eindig altijd de avond voor vertrek wanhopig tussen de koffers met een enorme hoeveelheid die ik mee wil nemen en een weegschaal die aangeeft dat het niet kan. Wat moet eruit, de kaas van 1,5 kilo, de pakken koffie, runderworsten? Homokineet voor de Kanarie van Rijk en Jolanda , printer van Ellen, gasbranders, kleding van Marjolein, spelletjes voor de kinderen het moet allemaal mee! Na een korte nacht en laatste afscheidstelefoontjes brengt Bertram me naar Schiphol met twee grote koffers, samen meer dan 50 kilo en handbagage die dubbel zo zwaar is als toegestaan, duidelijk geval van obesitas. Als je echt iets wilt en je bedoelingen goed zijn dan werkt het universum mee, ik tref een vriendelijke grondstewardess en passeer moeiteloos de incheck bali. Ik vlieg met Afriquia over Tripolis en geniet weer van het onderweg zijn en de ontmoetingen die dat met zich meebrengt.
ontmoeting met Kadaffi op het vliegveld in Tripoli
Ont-wikkeling
Voor vertrek heb ik mezelf een cadeau gedaan, de autobiografie van Keith Richards, gitarist en medeoprichter van de Rolling Stones, een pil van 600 pagina’s. Niet dat ik een fan was van deze band maar in “De wereld draait door” vertelde popkenner Leo Blokhuis zo geestdriftig en smakelijk over het boek dat ik besloot het te kopen. De televisie is een machtig medium en als het je lukt om gepassioneerd en to the point over iets te vertellen dan zet je mensen in beweging, blijkt wel.
Afgelopen maanden heb ik gebruikt om te vertellen over mijn werk voor de Stichting, over Here Bugu, om de kring mensen uit te breiden die ons financieel willen steunen. Maar niet alleen daarom vertel ik mijn verhaal. Door mijn werk in Mali en vooral door de wijze waarop we het doen, krijg ik een andere kijk op de zogenaamde “ontwikkelingssamenwerking” en op vraagstukken als integratie, Islam, man-vrouw verhoudingen armoede en crises en wat wij in het Westen daarvan kunnen leren. Ik heb deze keer een presentatie gedaan voor de bovenbouw van de Vrije School en vertelde ook over het werk in een godsdienstles van de hoogste klas. Fijn om te doen. Al die gesprekken bij elkaar helpen me om de essentie van de materie beter te pakken te krijgen en onder woorden te brengen. De omstandigheden waaronder ik werk zijn in vele opzichten zwaar maar mijn enthousiasme over het belang en de inzichten die het oplevert groeien alleen maar. Ik hoop steeds meer mensen daarmee te bereiken vanuit hier en wanneer ik in Nederland ben. En natuurlijk ook de kring te vergroten van mensen die met een kleine bijdrage dit project willen ondersteunen. Het sleutelwoord voor onze manier is “gemeenschapsvorming”. Gemeenschapsvorming met verschillende culturen als drager van vreedzame ontwikkeling op economisch, sociaal en cultureel gebied.
op de Vrije School Den Haag met Frank Oele
Keith Richards
Op blz. 53 schrijft Keith Richards, die opgroeide in armoede, over een ervaring toen hij een jaar of vijf was en op stap met zijn opa Gus:
“ G: Heb je een penny bij je?
K: yes Gus
G: zie je dat kind op de hoek?
K: yes Gus
G: geef het aan hem
K: What, Gus?
G: toe nou, hij heeft het slechter dan jij
Ik geef de penny
Gus geeft me er twee terug.
Die les heb ik onthouden.”
Topsalarissen
In de Volkskant van vrijdag zie ik een overzicht over de hoogste salarissen bij hulporganisaties. 20 voorbeelden tussen de 162.306 euro en 103.039 euro. Er wordt nu paal en perk aan gesteld: ze mogen niet meer verdienen dan 124 duizend euro! En als er twee directeuren zijn hoeven ze niet te delen, ze krijgen het alletwee.
Aankomst
Inmiddels ben ik na een voortreffelijke reis via Tripolis en Bamako op Here Bugu aangeland. Een hartelijke ontvangst, zonder mij vinden ze het maar niets hier. Het is warm, veel ongedierte, een dode muis in mijn bed, en een land dat vol staat met van alles en nog wat, klaar om te oogsten. Het ziet er wat rommelig uit en je kunt goed zien dat de regens en stormen enorm hebben huisgehouden. Een prachtige boom, waarin het heerlijk toeven was op een afgeknotte zijstam,is omgevallen. De afgelopen twee maanden is er heel veel regen gevallen en de muskieten doen hun werk, heel veel malaria voor iedereen.
Terreurdreiging
In Bamako werd ik gebeld door de Nederlandse Ambassade. De franse regering heeft Mopti en de Dogon tot rode zone verklaard, d.w.z. dat je daar erg op zou moeten passen. Niet ’s avonds op pad, niet de stad uit met de auto, goed opletten. Voor degenen die deze richting uit willen komen wil ik zeggen: maak je geen onnodige zorgen. Er is inderdaad trammelant met de franse tak van Alqaida in Mali. Ze hebben 8 gijzelaars ver weg in de noordelijke woestijn. De achtergrond van het verhaal is heel complex en zoals altijd is een arm land de dupe. De verhouding tussen Frankrijk ( oud kolonisator) en Mali is slecht. Frankrijk zet Malinesen het land uit (zelfs als ze er al 40 jaar wonen) en bevriest de geldstroom die vanuit Frankrijk via de Malinesen die daar werken naar Mali gaat. Een hele groep Malinesen is met Air France geboeid in Bamako aangekomen. Uit protest hebben de malinesen het vliegtuig in de fik gezet. Frankrijk profiteert behoorlijk van zijn oud kolonie en begint dat te verliezen. Sarkozy beledigd voortdurend de Malinese president. Alqaida heeft een groep terroristen die onder de vlag van de Islam huishouden in Mali, Mauretanie, Algerije en Niger. Ze beschikken over enorme middelen, duizenden spiksplinternieuwe 4wheeldrives, geavanceerde wapens enz. Van wie? Ze gijzelen Fransen om Frankrijk uit te dagen en geld te verdienen. Frankrijk, op zijn nationale franse pik getrapt, zet militaire middelen in en Alqaida dreigt met meer gijzelingen. Frankrijk roept alle toeristen op niet naar Mali te gaan om de Malinese regering onder druk te zetten. De arme bevolking is het slachtoffer van deze politiek. Mali heeft geprobeerd een militair samenwerkingsverband op te zetten met Mauretanie, Niger, Algerije, Tsjaad om de terroristen aan te pakken. Dat is mislukt. Alleen kunnen ze er niets tegen beginnen en ze hebben nu besloten voornamelijk via diplomatiek overleg uit de impasse te willen komen ook om te voorkomen dat Mali in een oorlog terechtkomt.Dit in het kort zoals ik het tot nu toe begrepen heb. De Alqaida, en de Toearegs die voor hen werken, lopen hier echt niet rond. Je moet alleen niet ’s nachts in je eentje op pad gaan en onverstandige risico’s nemen. Tot zover, ik blijf het nieuws volgen. Maar het toerisme is gedaald tot een zeer laag pitje door dit gedoe en dat is catastrofaal voor het land.
Ik neem ondertussen een paar dagen om te acclimatiseren en dan gaan we weer hard aan de slag; er is veel werk te verzetten waarover later meer.
ali en idrissa oogsten de racide, pinda's en voer voor de beesten
pinda's drogen in de zon
mais
de ateliers schieten op
Baba met de eerste bananenoogst
en als toetje kleinzoon Mans als echte Touareg
