in Mopti aangekomen

Veilig aangekomen in Mopti na lange busreis. Opvallend weinig mensen gezien, lijkt of de meeste binnen zitten. Hier in Mopti veel militairen, politie, gendarmes. Veel loslopende ongeorganiseerde militairen die hier nu gestationeerd zijn uit andere delen Mali en die op zoek zijn naar van alles ( eten , benzine, brommers, autoos.). Ze zeggen dat ze als soldaten daar nu recht op hebben. Sommige mensen nog in een soort van shock, iedereen hangt op zijn stoepje, geen werk, hier en daar al serieuze problemen om voedsel te krijgen door gebrek aan geld. Na donker binnenblijven. Op Here Bugu rustig, wel een soort parkeerplaats geworden van onklaar gemaakte auto's die hier geparkeerd staan. Sedou, zoon Idrissa en Tjakko surveilleren de hele nacht. Overal zeer verwelkomd, begon al op busstation Bamako, Here Bugu noemden ze me, maar ook onderweg in San en later Sevare. Hitte is heftig na luxe in Bamako. Ben heel erg moe en ga het dak op, morgen verder kijken.

1vandaag

http://www.eenvandaag.nl/buitenland/40146/mali_een_tweede_afghanistan
zie uitzending gemist voor verslag over Mali

Waarom het werk van Rondom Baba juist nu zo belangrijk is

Yvonne Gerner

Baba Traore

Na de spanning van de afgelopen weken en dagen was er tijd om even op adem te komen.
In Mopti is het nu rustig en herneemt het leven zijn normale gang voor zover dat mogelijk is in de huidige onzekere situatie met militairen die de stad en de wegen controleren.
Baba, altijd positief gestemd, maakt zich ernstige zorgen. We weten nog niet wat de verse interim regering gaat doen, hoe ze de problemen in het Noorden met de oprukkende extremistische groeperingen die in het kielzog van de Touaregrebellen zijn meegekomen, gaan oplossen. Maar ondertussen melden zich honderden jongeren bij het militaire kamp om zich aan te sluiten bij de militairen.
Diezelfde beweging zie je ook in het noorden waar de verschillende strijdende extremistische partijen jongeren rekruteren.

Armoede
Hiermee zit je direct in de kern van de problematiek. Er is geen werk, de komende maanden zal er steeds minder voedsel zijn. Bij het leger gaan betekent in het beste geval dat je de mogelijkheid hebt wat voedsel, terecht of onterecht verkregen, mee naar huis te kunnen brengen.

Wat zou jij doen als je degenen voor wie je verantwoordelijk bent ziet creperen?

Ontwikkelingssamenwerking wel/niet?
Ja of nee en hoeveel dan is een hot item op dit moment. Vaak wordt het gebracht of het een gunst is van de rijke landen aan de armen.
Daarbij komt onvoldoende aan bod dat we in hetzelfde schuitje zitten met elkaar.
Wij westerlingen kunnen het goed hebben omdat het hier zo arm is, die twee staan met elkaar in verband. Daar kun je vrede mee hebben en zeggen:”Nou dat zij dan maar zo, jammer voor hun, het hemd is nader dan de rok”.

Maar het is juist de armoede, de honger, het gebrek aan onderwijs, de uitzichtloosheid die maakt dat mensen een makkelijke speelbal worden van allerlei groeperingen en internationale machtspelletjes die op de korte en langere termijn ook een regelrechte bedreiging vormen voor het westen. Gisteren las ik op nu.nl dat de salafisten (fundamentalistische islamieten) in Duitsland 25 miljoen Korans gaan verspreiden.
Dat is een signaal, daar willen ze iets mee duidelijk maken zoals: “we zijn er”.
In Europa maken ze dat nu nog op een andere (beschaafdere) manier kenbaar dan hier maar het signaal is duidelijk.

Er ging veel mis
Dat er heel veel mis is gegaan in die ontwikkelings samenwerking weten we ook, dat veel geld verloren is gegaan en/of in de verkeerde zakken terecht gekomen is bekend.
Naar aanleiding daarvan is de controle op de hulp enorm aangescherpt en het beleid verandert. Dat heeft weer als nadelig gevolg dat er een enorme hoge post in het budget van de hulp komt voor alle controlerende functies en instanties. Dat levert ook weer banen op,(vooral in het westen) maar vermindert het percentage dat direct ingezet kan worden. Bovendien heeft het ook als nadeel dat het werk op de locatie erdoor verstikt wordt.
Bijvoorbeeld doordat dezelfde vergader- en administratiecultuur die we in Nederland kennen hier op lokaal niveau ook toegepast wordt terwijl dat niet op die manier bij hun cultuur hoort.
In Mopti alleen al staan ongeveer 80 internationale hulpprojecten geregistreerd (Rondom Baba niet).

Uit de praktijk
Op een dag kwam een vertegenwoordiger van de werkeloze jeugd van Mopti bij ons langs op Here Bugu omdat hij het bord langs de weg had gezien. Een Malinees, leraar op de technische school, die zich het lot van de jongeren aantrekt.
Hij had besloten de lijst met projecten eens af te gaan. Toen hij bij ons kwam had hij er 25 gehad.
Iedereen was aan het werk op Here Bugu en tenslotte hadden Baba en ik even tijd om met hem te praten. We vertelden hem over het werk en onze idealen terwijl we over het terrein liepen en hem alles lieten zien; (zie voor onze projecten en doelstellingen de website en de BaBablog)
Ondertussen vertelde hij over de problemen van de jongeren in Mopti en we wisselden ideeën uit over mogelijke toekomstige samenwerking.
Tenslotte haalde hij, met tranen in zijn ogen, zijn aktetas tevoorschijn en opende die. Hij zat vol met documenten. Papieren verhalen gekregen in de verschillende bureaus waar hij langs was geweest. Gekregen van een medewerker die achter een bureau zat, onder een airco. Geen één keer was er aan hem gevraagd: “wat is je probleem kunnen we je helpen”. En ik krijg tranen in mijn ogen nu ik dit opschrijf.

Ander voorbeeld
We kregen de laatste tijd af en toe bezoek van vertegenwoordigers van lokale O.N.G.’s (niet regering gebonden ontwikkelshulp organisatie). Dat zijn lokale organisaties die aangestuurd en betaald worden door het westen maar de medewerkers zijn van hier.
Ze komen vanuit hun bureaus waar ze vergaderen en administreren en alles doen wat van het westen verlangd wordt als voorwaarde voor de financiële hulp. Ze huren experts in, Malinese afgestudeerden die plannen op papier maken maar niet meer in contact staan met de armen zelf. enz. Dan staan ze ineens op Here Bugu, met hun mooie witte 4wheeldrive met chauffeur en kijken om zich heen. Als ze zien wat wij in 3 jaar hebben opgebouwd, met een klein, zelf bij elkaar vergaard budget, hoe gemotiveerd de mensen zijn die bij ons rondlopen, wat een impact het heeft op de omgeving staan ze sprakeloos en vragen tenslotte waar onze experts zijn. Baba wijst dan om zich heen naar de mensen die aan het werk zijn en zegt: dat zijn onze experts en wij de begeleiders, we beginnen van onderop.

Hoe doe je ontwikkelingssamenwerking?
Er zijn verschillende niveau's. Op beleidsniveau in samenwerking met regeringen en instanties. Op uitvoerend niveau in samenwerking met mensen die verstand hebben van sociale en culturele processen en die bereid zijn tussen de mensen te leven, naar ze te luisteren en hun eigen cultureel bepaalde attitude aan de kant te zetten.
En eis niet van het uitvoerend niveau dat ze dezelfde regels kunnen volgen die nodig zijn op beleidsniveau.
En heb vertrouwen in mensen van de particuliere initiatieven.

Rondom Baba
De kracht van Rondom Baba is dat wij, Baba en ik, kunnen werken vanuit de situatie van de extreem armen zelf, zij zijn tegelijk onze doelgroep, onze experts, onze vrienden en collega’s.
Een project zoals het onze kan voorlopig in de huidige samenleving jammer genoeg alleen omdat het ons ideaal en onze passie is en wij bereid zijn dat voorlopig vrijwillig te doen en ik in die zin ook grote persoonlijke risico’s neem.

Voorwaarde om op deze manier te werken is dat ik bereid ben te integreren in de gemeenschap van de armen, met hun te leven, naar hun te luisteren en met hun te werken.
Wil je een fenomeen onderzoeken, zoals bijvoorbeeld ontwikkelingssamenwerking, dan doe je dat het beste op de plek waar de ontmoeting plaatsvind en dus ook waar de wrijving tussen de culturen ontstaat. De volgende stap is of je bereid bent je te ontmantelen van je eigen gewoonte patronen en met nieuwe ogen te gaan zien wat er moet gebeuren.

Samenwerken
De overheid heeft een budget voor ontwikkelingssamenwerking en dat is heel belangrijk voor de toekomst van ons allemaal.
Voor de private sector pleiten wij, Rondom Baba, dat het geld naar de privé projecten gaat, daar waar het geld niet eerst gefilterd wordt door de grote administratieve personeelskosten, gebouwen, reclame enz. Daar waar het geld direct op het veld ingezet wordt.

Betrokkenheid
Rondom Baba krijgt geld van kleine privé fondsen en van donateurs (zie www.rondombaba.nl). Het is voor ons onmogelijk om aanvragen te doen bij Oxfam, Wilde Ganzen enz. waar het grote geld zit. Wij hebben de capaciteit niet om ons door de administratieve rompslomp van een aanvraag heen te worstelen en we willen het ook niet.

Wij willen mensen, stichtingen, donateurs die ons volgen, die ons vertrouwen omdat ze met interesse en openheid onze jaarverslagen lezen en eventueel onze blogs waar ze kunnen lezen hoe we het doen.

Natuurlijk ben ik op zijn minst "prettig" gestoord dat ik persoonlijk zo’n groot risico neem om dit werk te doen.

Maar ook weer niet want wij van Rondom Baba kunnen het en het zou zonde en deprimerend zijn als ik mijn capaciteiten niet zou inzetten uit angst voor persoonlijke onzekerheid. Mijn geluk hangt niet af van mijn zekerheid maar hangt er wel vanaf of ik mijn idealen en dromen voor een rechtvaardigere samenleving probeer waar te maken.

Ondertussen hopen we natuurlijk wel dat we het vertrouwen krijgen van een steeds grotere groep, dat we gezien worden, dat het project kan groeien en bloeien en een rolmodel kan worden in samenwerking met:
de verantwoordelijken voor ontwikkelingssamenwerking en met u.
Ons werk is belangrijk, juist nu!
Help ons dit te realiseren en wordt donateur (www.rondombaba.nl donatieformulier)

“Niet het geweld maar het goede vernietigt het kwaad“

festival in Timbouctou in januari 2012

Gister heb ik een groot deel van de dag geslapen. In de “comfort-zone” in Bamako. Ik bleek verschrikkelijk moe te zijn van de afgelopen dagen waarin al mijn zintuigen op scherp stonden om het juiste te doen op het juiste moment. Als er heel veel angst om je heen is werkt dat bij wijze van spreken als een stoorzender op je intuïtie.
Het hotel waar ik zat ging dicht. De laatste blanken om me heen waren (terecht) bang en stonden op punt van vertrek voor het embargo dat zou ingaan als de couppleger zich niet terug zou trekken. Geen diesel meer, geen elektriciteit, geen voedsel enz. De kans dat de bevolking dan op hol slaat is groot en daar moet je als blanke niet tussen willen zitten.
Dat was ook voor de Nederlandse Ambassade de reden om te overwegen de nog aanwezige Nederlanders dringend te adviseren het land te verlaten. Maar voordat dit besluit viel stond het jammer genoeg al in de Nederlandse kranten terwijl op hetzelfde moment de couppleger zich terugtrok en de embargo’s werden opgeheven.

Dat zorgt voor angst bij familieleden en vrienden. Maar er zit ook een goede kant aan. Er is aandacht gekomen en we hopen dat die aandacht blijft.

Want de situatie is nog steeds heel ernstig en het is belangrijk te weten dat het niet een probleem van Mali alleen is, dit gaat niet om een ver van je bed show. Het voert te ver om de complexiteit van de situatie hier uit te leggen, onderaan geef ik een verwijzing naar een goed Nederlands stuk hierover voor als je in meer geinteresserd bent.

Bamako
Hier in Bamako wordt het nu rustiger, het leven herneemt zijn gang, mensen gaan door met werken om hun dagelijkse kost te verdienen. Maar in het Noorden van het land voltrekt zich een humanitaire ramp. De Touaregrebellen die het Noorden stormachtig veroverd hebben om hun oude ideaal van een eigen Touaregstaat te realiseren worden nu 'ingehaald' door verschillende groeperingen van islamitische extremisten (en dat zijn veelal geen malinezen) die gelieerd zijn aan Aqmi (Afrikaanse tak Alqaida) en die hardhandig de charia invoeren (vrouwen gesluierd, boeven handen afhakken, vrouwen stenigen enz). Deze groeperingen willen heel Mali en vervolgens heel Afrika en verder veroveren. Zij hebben enorme financiele middelen uit de internationale drugshandel en zijn werkelijk een gevaar voor de wereld en veel machtiger dan je zelfs maar durft te vermoeden.
Baba en ik staan in contact met mensen uit Timbouctou en Gao. Er wordt hevig gevochten, er zijn veel verschillende strijdende partijen en voor de bevolking onduidelijk wie bij wie hoort. Ze dringen de huizen binnen en pakken al het schaarse voedsel af, ze plunderen moorden en verkrachten.
Dit heeft niets met de ISLAM zoals we die in Mali kennen te maken.

Timbouctou

Here Bugu
In Mopti en Sevare is het kalm nu. Sommige winkeltjes gaan weer open. Overal wordt gepatrouilleerd. Mopti en Sevare zijn op dit moment zo’n beetje de grensplaatsen naar het bezette gebied.
De mensen van de windmolenploeg op Here Bugu willen weer aan het werk ook omdat ze geen eten meer hebben doordat alle inkomsten wegvallen. Baba durft het nog niet aan. Here Bugu is open en toegankelijk zoals altijd maar alle bedrijvigheid die ontstaat als het werk hervat wordt zoals transport, dagelijks langdurig gebruik van de generator op diesel enz zal teveel de aandacht trekken.
De landbouwwerkzaamheden gaan wel door maar die worden uitgevoerd door de medewerkers die er wonen.

Baba spreekt de Bella toe

Les aan de windmolengroep

we gaan door
En ik, ik wacht nog een paar dagen af. Als duidelijk wordt dat het leger in Mopti aangestuurd wordt vanuit de nieuwe regering en de verdediging sterk genoeg is tegen de extremisten ga ik terug en ik hoop dat het snel zal zijn. Ik kan dan ook voedsel, gas en geld meenemen. Gael, de ingenieur van de windmolens, is met de Nissan naar Guinee gevlucht en ik hoop dat hij binnenkort terugkomt in Bamako zodat ik daarmee terug kan keren.
Maar ik wil eerst meer zekerheid, niet alleen voor mezelf maar ook om de Malinezen zelf niet door mijn aanwezigheid in gevaar te brengen.

Het werk op Here Bugu zal voortgezet worden en we rekenen en hopen op steun via maandelijkse donaties. Als privé stichting kunnen we nu juist veel doen omdat we niet gebonden zijn aan de officiële kanalen.

“Niet het geweld maar het goede vernietigt het kwaad“
(Tolstoi}.

meer informatie zie: http://gafouinsegou.blogspot.com/2012/04/pasen-in-mali.html