In Mopti steunen we de regering !
Vandaag is er een “grote” demonstratie in Mopti om steun te betuigen aan de regering. Twintig procent van de bevolking doet mee, volgens Baba. Het zijn de mensen in overheidsdienst, functionarissen, administratief personeel en scholieren die er een dag vrij voor krijgen. De demonstratie vindt namelijk plaats in opdracht van de regering in Bamako. Als je niet meedoet loop je kans je baan te verliezen.
De nieuwe regering
Na kapitein Sanogo, die twee jaar geleden zogenaamd een einde aan de corruptie wilde maken, een staatsgreep pleegde, daarvoor een aantal mensen smerig uit de weg ruimde en en passant ook wat miljarden in zijn broekzak stopte en uitdeelde, (hij bromt inmiddels in de gevangenis) had de kersverse, “democratisch” gekozen regering van premier IBK en zijn eerste minister Moussa Mara steun nodig.
Steun omdat het niet meer duidelijk was of hun regering een vooruitgang betekende of slechts een volgende episode in de rij van groezelige politiek. En voor het verwerven van steun zijn alle middelen hier heilig. Geld is er genoeg hoewel de Wereldbank een nieuwe toestroom van geld opgeschort schijnt te hebben nadat de premier voor 30 miljoen euro een nieuw vliegtuig had aangeschaft voor zijn staatsbezoeken terwijl er nog een vliegtuig was van zijn voorganger. En dat niet alleen. Een rolls royce, nieuwe motoren voor zijn garde, een opknapbeurt voor zijn paleis enzovoort. En dat alles onder het motto: “Einde aan de corruptie” en “Mali d’abord” (mali eerst). In de volksmond heet het nu: “ma famille d’abord” omdat zijn grote kring van familieleden, vrienden, hielenlikkers en wat dies meer zij meegenieten uit de pot.
Het liep zo de spuigaten uit dat er flinke kritiek kwam en de regering onder druk kwam te staan. Terwijl het land gebukt gaat onder de armoede lijkt het erop dat de politici in Bamako volledig in beslag worden genomen door hun eigen politieke en inter-relationele choreografie.
De hele wereld in Mali
Ondertussen zijn militairen, politie-opleiders, rechters en anderen uit de hele wereld gestationeerd in Mali en proberen de rust terug te brengen. Natuurlijk doen ze dat niet in de eerste plaats om Mali te helpen maar vooral uit eigenbelang. Daar is men gelukkig ook helder en eerlijk over. En het helpt wel!
Terwijl zij verspreid zijn over het hele land, (soms ga ik eten in het hotel van mijn vriendin Martine en bevind ik me ineens tussen een erudiet gezelschap vanuit de hele wereld) hokken de Malinese politici, overheidsdiensten en Ngo’s in de hoofdstad Bamako. Zij schitteren door afwezigheid in de rest van het land, waar vooral in het uiterste Noorden door de internationale hulp een fragiel bestand leek te bestaan tussen de rebellerende Toearegs en het Malinese leger.
“Onze” militairen zitten in Gao en moeten vooral hun ogen en oren gebruiken in de strijd tegen de jihadisten en terroristen. Dat zijn veelal geen Malinezen. Zij strijden in Mali voor een karikatuur van de islam, (wat zij voorstaan heeft niets te maken met de gematigde, zachte Islam zoals ik die hier tegenkom) en verdienen bakken geld aan handel in drugs (voor “onze” cocaïneverslaafden), gijzelaars en sigaretten.
De Toearegs en de jihadisten en terroristen
De Toearegs (een deel van), die hun “eigen” land terug willen, o.a. omdat ze vinden dat ze achtergesteld worden, worden bijgestaan door de
bovengenoemde Alqaida gerelateerde groepen want die beschikken door hun handel
over veel poen en wapens. Bovendien lijkt het erop dat Frankrijk ze,
(de Toearegs)
de hand boven het hoofd houdt, ook weer uit eigenbelang, want er zouden
belangrijke grondstoffen in het zogenaamde grondgebied van de Toearegs, de
Azawad, zitten. En de oud kolonisator van Mali, Frankrijk, draait economisch
voor een niet onaanzienlijk deel op zijn oude koloniën. Zonder de inkomsten van
hun vroegere Afrikaanse koloniën zou het donker worden in Frankrijk. zie http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2014/05/05/afrikaanse-landen-betalen-nog-koloniale-schuld-aan-frankrijk
Tussen de beide “ideologische” partijen, de Toearegs en Alqaida zitten inmiddels tientallen splinterpartijen, die elk hun eigen menuutje hebben samengesteld, een beetje jihad, een beetje Azawad, drugs voor eigen gebruik, verkrachten en beroven en die, als ze niet samen vechten tegen de grote boze vijand elkaar en de arme bevolking het leven onmogelijk maken. Voortdurend wordt er overgelopen van de ene naar de andere groep, ideologieën en stamverbanden lopen door elkaar heen, nieuwe groepen ontstaan en het is voor de gewone man al lang niet meer uit elkaar te horen wie bij wat hoort.
Dispensatie van Allah
En dit alles bij temperaturen boven de 50 graden en binnenkort ook nog met een maand ramadan waar overdag niets gedronken mag worden. Ik neem aan dat de strijders dispensatie krijgen van Allah, nog een reden om je bij zo’n groep aan te sluiten.
De regering op stap
Het leek er dus op dat er rond het conflict van de Toearegs met Mali, gecentreerd in Kidal, een fragiel bestand was gecreëerd in afwachting van vredesonderhandelingen. Maar die vredesonderhandelingen kwamen niet op gang want de regering in Bamako had het nog steeds druk met andere zaken.
Tot, twee weken geleden, de eerste minister, Mara dus, besloot om een bezoek te brengen aan Kidal, de meest noordelijke stad van Mali waar de Toearegs hun bolwerk hebben.
De eerlijkheid gebied om te zeggen dat het erop leek dat dit manmoedig maar rampzalig besluit mede ontstond omdat het een beetje heet werd onder zijn voeten en boven zijn hoofd in Bamako waar hij had gelogen dat hij scheel zag over de aankoop van het vliegtuig en andere zogenaamd belangrijke bestedingen van zijn premier.
Hij ging dus een bezoek brengen aan Kidal.
En daar liep het mis.
Oorlog
De Toearegs en het Malinese leger raakten slaags. Mara werd, met zijn naaste medewerkers, met behulp van Minusma en Frankrijk de zandstad uit gesluisd, maar niet nadat hij eerst krachtig had uitgeroepen: “De oorlog is begonnen!!”
Vijftig Malinese soldaten werden gedood, er waren veel gewonden en ook schoten de Toeareg een aantal Malinese functionarissen dood die daar de regering vertegenwoordigden.
In de tijd dat Mara naar veiliger oorden werd vervoerd slaagden de Toearegs erin, samen met hun uit het niets tevoorschijn tredende terroristische Alqaida-vriendjes (we dachten immers dat die gevlucht of gedood waren voor de fransen en aanverwanten) nog een paar andere steden te bezetten.
Doden, gewonden, verwarring, wanhoop bij alle partijen.
De publieke opinie
De Malinese bevolking schreeuwde moord en brand. De enige informatie die de ongeletterden krijgen, krijgen ze via de staatstelevisie en een groep Malinese journalisten die het als hun taak schijnen te beschouwen om op te hitsen.
“Mali slachtoffer van internationaal complot” kopte de krant o.a. “Minusma en Frankrijk doen niets”, “Weg met Koenders”.
 |
| sommigen roepen nu zelfs Poetin te hulp in de misere |
Een paar dagen later vertrokken het hoofd van de Afrikaanse Unie, tevens president van Mauritanië en Bert Koenders, chef van Minusma, naar Kidal om een “staakt het vuren” af te sluiten met 3 van de belangrijkste Touareggroepen. Malinese regering in geen velden of wegen te bekennen.
 |
| De president van de Afrikaanse Unie en Koenders in Kidal |
Oorlog begonnen volgens Mara, oorlog na twee dagen weer gestopt, volgens hulptroepen. Wie het Malinese leger de opdracht had gegeven om de oorlog te beginnen?
Met die vraag houden ze zich nu bezig in Bamako. “Wij zijn niet verantwoordelijk” roepen ze en kijken ondertussen welke Zwarte Piet het beste ingezet kan worden om hun eigen hachje te redden.
(de zwarte piet gaat naar de minister van defensie liet een neef van hem vandaag weten, IBK wast zijn handen in onschuld!)
En er is weer werk aan de winkel want de geloofwaardigheid van de regering is tanende en dus roepen ze op tot eenheid en samenwerking en organiseren steunbetuigingen zoals vandaag in Mopti. De bevolking snapt er niets meer van en de openbare opinie vliegt van links naar rechts.
De fundamentalisten
De fundamenten varen ondertussen wel bij dit alles. De fundamentalistische Islam (niet te verwarren met de jihadisten maar wel die richting uit) groeit als kool; de moskeeën schieten de grond uit en de wandelende zwartjurken nemen hand over hand toe. Ze hebben hun eigen scholen waar kinderen goed onderwijs krijgen, ze delen voedsel uit aan de armen en zijn bevlogen om de bevolking te helpen, al is het onder voorwaarde dat je bij hen gaat horen. Tja, wat kies je dan als je honger hebt en een onzekere, blunderende regering die blaakt van afwezigheid?
Here Bugu
Op Here Bugu, een kleine miniwereld, proberen we bij al dit gekrakeel het hoofd koel te houden, al is dat lastig bij deze temperaturen en de voortdurende zand- en stofstormen.
We krijgen veel bezoek, Malinees bezoek. Ze hebben over ons gehoord en willen het met eigen ogen zien. Baba, die de rondleidingen verzorgd, ligt soms uitgeput in de hangmat en kan alleen maar kreunen als er weer iemand voor de deur staat.
We hebben mensen van verschillende geloven (ook onder de stromingen in de islam onderling), van verschillende etnische groeperingen, mannen en vrouwen.
Maar de emoties zijn sterk en zitten bij iedereen vlak onder de huid
Medewerkers in de clinch
Vanochtend rolden twee van onze medewerkers, Haruna en Zien, oververhit door het stof. Ze zijn beiden Bella uit Dialangou maar vertegenwoordigen twee kampen onder de Bella. Door onze acties in Dialangou, waarbij we altijd zorgen dat beide kampen in de activiteiten vertegenwoordigd zijn, ( kooklessen voor vrouwen, schoolcommitee, paard en wagen, openbare t.v. op zonnepaneel, enz.) is al veel bereikt.
Haruna en Zien werken al 5 jaar met ons maar waren nu slaags geraakt over een accu van de televisie van Dialangou. Zien is de zoon van “de chef” en vertegenwoordigt de originele Bella, Haruna vertegenwoordigt de groep die later is komen aanwaaien en bestaat uit een mix van Bella en andere armoezaaiers.
Heel snel hadden we de sterke mannen, waar de primitieve woede vanaf sproeide, uit elkaar, zaten we met Baba, twee andere medewerkers als “getuigen” en ik in de Salle de Jip en begon het “hoor” en “wederhoor”, een methode die ze hier beter onder de knie hebben dan bij ons. De vrede werd getekend, een gebed gesproken, opvoedende teksten uit de Koran gereciteerd en tot slot vormden we een kring en hielden elkaars handen vast (dit laatste is een Here Bugu ritueel). en ze gingen aan het eind van de middag weer als vrienden terug naar Dialangou met een belangrijke boodschap: we moeten het samen doen en we zijn een voorbeeld voor de rest.
Ondanks alles
Mali heeft het moeilijk. Mali wordt in het westen geassocieerd met “oorlog”, met onveilig en gevaarlijk. Maar Mali is heel groot. Voorbij Mopti begint het Noorden en daar moet je nu niet zijn jammer genoeg.
Dat wil echter niet zeggen dat Mali in zijn geheel onveilig is. Ik ben hier al vijf jaar en de laatste jaren als eenzame “blanke” tussen de zwarte bevolking. Ik kan me vrij bewegen, vrij rondreizen en voel me nooit onveilig en dat is ook het geval voor de andere Nederlanders die hier zijn, voor zover ik weet.
En iedere dappere blanke die de publieke opinie negeert, hier op bezoek komt en luistert naar de adviezen van wat wel en niet te doen zal bevestigen dat Mali nog steeds een heel mooi land is, een land met prachtige mensen waar je vol inspiratie weer vandaan komt.
