Ondervoeding en de taartjes van de bakker

Mopti/Here Bugu/ vrijdag 25 november 2016, temperatuur 38 graden

Het nadeel van het leven in twee totaal verschillende werelden is dat ik steeds weer opnieuw afscheid moet nemen. Dat is niet iets wat makkelijker wordt. Het voordeel is dat ik vooral gedurende de weken voorafgaand aan mijn vertrek elke dag de wereld om me heen inadem alsof het voor het laatst is. Ik verbind me zo sterk mogelijk met de plaats waar ik me bevind, Mali of Nederland.

Het contact met Mali vanuit Nederland verliep moeizaam. Communiceren is sowieso niet hun beste kant maar er was ook altijd iets. Internet functioneerde niet, telefoon kapot, accu laptop opgeblazen, malaria enz. Een half jaar is dan lang en bovendien is het de zwaarste periode van het jaar met extreem hoge temperaturen, enorme stormen, teveel regen tegelijkertijd, huizen die instorten (ook bij ons), onbegaanbare weg naar Here Bugu en heel veel malaria en andere ellendige ziektes, tekort aan voedsel en ondertussen de voortdurende onveiligheid en oprukkende groepen terroristen en criminelen.

Zondagochtend 6 november kwam ik aan in Bamako. De volgende ochtend werden Baba en ik opgeschrikt door een telefoontje dat een vriend van ons was gedood bij een hinderlaag in de buurt van Douentza, in bezet gebied in het Noorden (ongeveer 200 km van Mopti). Hij was oorspronkelijk een gids uit de Dogon, maar Baba had hem aan een baantje geholpen op een vrachtauto. Hij reed achter een konvooi van de VN en de terroristen voeren hun aanvallen op tegen iedereen die ze ervan verdenken samen te werken. Er komt daardoor moeizaam nieuws uit de bezette gebieden naar buiten omdat de mensen erg bang zijn om informatie te geven.

Nederlandse ambassade
Baba en ik bleven een paar dagen in Bamako om van alles te regelen. Ik bracht ook een bezoek aan de ambassade waar een nieuwe equipe zit en waar naar mijn gevoel een hele nieuwe en frisse wind waait. Buitengewoon open en hartelijk gesprek gevoerd met de ambassadeur en later ook andere leden van de groep ontmoet. Hier zijn we heel blij mee. Ik verheug me op meer contact!

Nieuwe landcruiser
Ondertussen arriveerde een paar dagen voor mijn aankomst een nieuwe Toyota Landcruiser in Bamako die vanuit Nederland met de boot naar Dakar was getransporteerd en over de weg naar Bamako. De oude, trouwe Kanari, 14 jaar oud, heeft een burn-out.

De Kanarie, die ontzettend veel werk heeft verricht

Daardoor ontstonden logistieke problemen voor transport van mensen en materialen van en naar Here Bugu. Ik gebruikte zelf de Kanarie al lang niet meer en het kleine Peugeotje was na een paar jaar gestorven (teveel elektronica erin en dat gaat niet met de zandpaden). Het werd duidelijk dat de Kanarie geen betrouwbaar en veilig vervoermiddel meer was voor mij. Ik zat daardoor vast op Here Bugu zonder vervoer behalve dan de kleine ritjes achterop de brommer bij Sedou of langere afstanden met de bus. 

Door fantastische samenwerking in Nederland met een aantal betrokkenen en financiële hulp stond er nu dus een spiksplinternieuwe Toyota te wachten, ingevoerd, voorzien van nummerplaten en al. Bovendien heb ik hem in Nederland vol kunnen stoppen met veel materiaal voor de school, kinderkleren, heel veel onderdelen voor de opknapbeurt van de Kanari, dozen met gezond eten, enz. Ik ben ongelooflijk blij met deze nieuwe aanwinst omdat hij zo hard nodig is voor Here Bugu en daarnaast ook mijn gevoel van veiligheid verhoogd.

De nieuwe Toyota, Le Canard

De omgebouwde Volkswagenbus als personenvervoersbus, een erfenis van Roy, Ed en wijlen Jip. 

Een nieuw logo
Wel of niet opvallen? We hebben Le Canard knalgeel laten spuiten om niet te horen bij de grote groep witte fourwheeldrives die Afrikaanse landen doorkruisen en… we rijden met een nieuw logo.
Niet meer “Stichting Rondom Baba” maar de Malinese naam van ons terrein “Here Bugu”. Overal waar ik kom met de auto beginnen mensen te lachen, maken een vredesteken of schudden me de hand. Here Bugu is Malinees en gaat over “vrede”. De politie zwaait en laat ons met rust.

Op naar Here Bugu
Uiteindelijk zijn we vertrokken. We hebben ons goed laten informeren of het veilig was.Vanuit Mopti kregen we van iedereen groen licht. Problemen zijn er hier en daar in dorpen die links van de weg liggen richting de rivier. Het is niet altijd duidelijk wie die problemen veroorzaken, terroristen (er zijn verschillende groeperingen bezig), criminelen die profiteren van de situatie of hele jonge knullen die wapens hebben en op rooftocht zijn. Burgemeesters en dorpsoudsten zijn vaak doelwit. De regering trekt daarom vaak zijn administratief personeel terug en laat het dorp aan zijn lot over. Zo is het ook in het zuiden van de Dogon waar Sedou vandaan komt. ’s Nachts begeeft niemand zich meer op de weg en de bevolking bewapent zichzelf. Oude vetes tussen de verschillende etnische groepen laaien weer op. De route naar Bandiagara lijkt op dit moment nog veilig.

altijd spannend wat er allemaal inzit

In Mopti heeft de Niger zijn hoogste punt gehad, het water is alweer een halve meter gezakt. Hij is indrukwekkend deze tijd van het jaar. 

Verkiezingen

Afgelopen zondag waren er burgemeestersverkiezingen. De periode van zes jaar onder onze goede en nobele vriend Bathily is nu afgesloten. De eerste verkiezingen na de coup in 2012. Er waren 3 kandidaten en we kennen ze alle drie:

• Een wethouder onder de vorige burgemeester, Een oude rot in het vak, een slechterik, niet geliefd in Mopti (door zijn geld werd hij toch nog tweede, want geld regeert)
• De bakker (kennen we van een aanvraag bij PUM). Er wordt gezegd dat hij een miljard CFA, = anderhalf miljoen euro verdiende met een contract met de VN en Minusma om croissants en taartjes te leveren aan de militairen tot en met in Kidal. .
• Sam, een charmante en bevlogen Malinees die opgeleid is in het buitenland, met een Francaise getrouwd, een apothekersketen heeft in Frankrijk en die teruggekomen is om zijn geboortestad uit de misère te helpen. Hij heeft het prachtige hotel Ambedjelee gekocht op steenworp afstand van Here Bugu van waaruit hij actie voert.

Deze laatste is natuurlijk onze favoriet en Baba werkt met hem samen. Baba is bovendien door de jeugd van Mopti voorgedragen als vertegenwoordiger. Vandaar het grote pamflet in Mopti wat ongeveer het eerste was wat ik zag toen ik Sevare binnenreed.

De drie kandidaten hadden afgesproken dat ze niet zouden frauderen, zeer niet Malinees, maar dat ze voor het programma zouden gaan. Dat wil zeggen, geen geld uitdelen en zelfs geen thee en suiker. Maar drie dagen van te voren begon het spektakel. Er wordt gezegd dat de bakker omgerekend 91.000 euro aan briefjes van 2000 en 5000 CFA heeft uitgedeeld en de oude wethouder 60.000 euro.

UITSLAG: De bakker heeft dus gewonnen, dankzij zijn taartjes! De Trump van Mopti/Sevare is de nieuwe burgemeester!

Sam heeft protest aangetekend bij de Malinese justitie.

 Baba kandidaat voor gemeenteraadslid

De speeltuin en nieuw speelgoed
Dankzij Le Canard was het mogelijk speelgoed en speeltoestellen mee te nemen. Het hoogtepunt een prachtige nestschommel voor duurzaam en intensief gebruik en een loodzwaar wipscharnier.

Voor Hamza nog een hele puzzel hoe het scharnier voor de wip verankerd moet worden

levensgroot Jenga

AquaPlay

en verder veel spellen, puzzels, prachtige prentenboeken en schoolmateriaal

Honger

Inmiddels ben ik 14 dagen op Here Bugu en het viel me niet mee. De hitte hangt er nog (een teken dat het klimaat veranderd), en er zijn dus ook nog heel veel muggen. Baba vertelde dat er veel sterfgevallen zijn onder jongeren dit jaar (ik ga proberen achter de cijfers te komen, als die er al zijn), en in de vier jaar tussen de coup en nu, is de levensstandaard van veel mensen gezakt naar een absoluut minimum. Eén maaltijd per dag, rijst of gierst en dan nog zonder aanvullingen. De mensen die ik ken zijn trots en het duurde een tijd voor ik erachter kwam dat chronische ondervoeding bij medewerkers van Here Bugu de verslagen sfeer verklaart. We hebben 9 peuters. Ze worden 's morgens gebracht, op een matje gezet en na drie uur zitten ze er nog precies zo. Ze zijn niet mager, ze huilen niet van de honger. Baba vertelde dat ze gevoed worden met rijstwater en gierstwater waar in het beste geval wat melkpoeder aan is toegevoegd, dat vult de maag maar voedt niet. Wij kennen het gezicht van honger, maar niet van ondervoeding!

Externe medewerkers moeten regelmatig gaan zitten, ze werken tot 14.00 uur zonder ontbijt en ze kunnen met de vergoeding die ze hier verdienen hun familie niet meer onderhouden.

Bijzonder is dat gedurende mijn afwezigheid van een half jaar de samenwerkings- en speloefeningen elke ochtend zijn voortgezet. Het heeft Here Bugu bij elkaar gehouden. De school, de moringa, de armbanden en tassen het loopt allemaal al hebben de projecten allemaal weer een duwtje in de rug nodig, maar daarvoor ben ik hier.

Honger op de crèche

ondervoed!?

hier komen sommige kinderen van onze school vandaan

Werk is belangrijk en we zullen er alles aan doen om werk te blijven organiseren, in de bouw, de tuinen, de moringa, de armbanden, de fruitbomen, de school.

Maar we moeten ook in actie komen voor eten. Baba en ik hebben een ambitieus plan bedacht voor een duurzame aanpak van dit probleem. Maar we moeten reëel zijn, het gaat onze krachten te boven. We zullen partners gaan zoeken in de wereld van de NGO's om te kijken of we daar tot een samenwerkingsmodel kunnen komen en onze vereende krachten kunnen inzitten.

In de tussentijd willen we een bliksem-Kerst-actie organiseren die we zo snel mogelijk zullen aankondigen. Een zak rijst (68 euro voor 100 kilo of een zak gierst, 33 euro voor 100 kilo) om de mensen hier een hart onder de riem te steken.

hibiscus