Wat is nieuws.....

Here Bugu, een wegwijzer

Dinsdag 15 jan.

Gister, dinsdag is Baba met de bus naar Mopti vertrokken. Ik loop de hele dag met een knoop in mijn maag. Ondertussen rij ik met de grote, opvallende Kanari naar het huis van mijn vrienden in Bamako. Zelfs in Bamako zijn er altijd mensen die me groeten omdat ze de auto kennen. In Bamako lijkt de situatie nog steeds normaal behalve dat je overal groepjes mensen ziet rond televisies op straat om het nieuws te volgen.

Ik ben nu in een fijn huis, een grote muur erom heen, comfort en hele lieve vrienden. Vermoeidheid van de afgelopen tijd overvalt me.

Baba belt om zes uur ’s avonds. Hij is veilig thuis aangekomen. Maar hij is van streek. De controles onderweg, vooral het laatste stuk tot Mopti, hebben hem flink aangeslagen. Het is te begrijpen. De Malinese militairen doen hun werk, maar ze zijn ook bang en nerveus en behandelen de lokale bewoners met groot wantrouwen, alsof ze de potentiele vijand zijn.

In een land (vooral in de provincie) waar de traditie nog leert dat je elkaar met groot respect behandelt,  waar elke ontmoeting bijna een ceremoniële begroeting  is, een uitwisseling van beleefdheden, werkt dat als een grote schok.

Mali is nu een land in oorlog met alle vreselijke dingen als mensenrechten schendingen die daarbij horen. Er wordt een diepe wond geslagen in harten van mensen van verschillende etnische groeperingen die tot nu toe vreedzaam met elkaar leefden.

Woensdag 16 jan.

De situatie in Mopti is rustig zegt Baba nu. Een rustige spookstad omdat de mensen binnenblijven en veel mensen vertrokken zijn. Maar de eerste bank opende weer haar deuren  en sommige scholen zijn weer begonnen.

Vanochtend had ik een klein interview met de radio, eergister met RTL4.

Ik heb er altijd een gemengd gevoel bij.

Wat is nieuws?

Nieuws blijkt te zijn: 

vertellen over angst, over oorlog, over verwoesting, over islamitische  terroristen (waarbij iedereen direct aan Islam denkt en minder aan terroristen).

Armoede is geen nieuws. Maar daar ligt wel de oorzaak van alles wat er hier gebeurt. Armoede!

Op onze website staat:

 “Om armoede op te lossen moet je beginnen anders te denken, je moet arme mensen behandelen zoals je zelf wilt worden behandeld.”

Vrede lijkt geen nieuws te zijn. Opbouwwerk is geen nieuws.  Het werk van Stichting Rondom Baba, waarvoor ik hier ben, is geen nieuws.

lessen in bouwen van windmolens met Piet Willem Chevalier

de landbouwmachine van de Bella in Dialangou

overleg in Dialangou

biologische sla van Here Bugu

de Kanari met voer voor de dieren

Ons werk gaat gewoon door, Here Bugu ( plaats van Vrede) gaat door. Het is nog niet eens een druppel op een gloeiende plaat maar wel een kaars in de duisternis waar mensen zich aan kunnen oriënteren, een wegwijzer.

Daarom blijf ik, dat is wat ik kan bijdragen!

Wil je ook bijdragen dan kan dat met een kleine donatie vanaf 5 euro per maand, daarmee kunnen we doorwerken ......

 http://www.rondombaba.nl/doneren.html

Of stuur rechtstreeks een mail aan yvonne@rondombaba.nl

voor een structurele, positieve ondersteuning van een  probleem dat ons allemaal aangaat.

De baarden moeten eraf!!!!!

We hebben gelukkig weer internet en volgen de gebeurtenissen op de voet op televisie, internet en per telefoon.

We hadden contact met Biba uit Gao. Zij vertelde ons dat er steeds bombardementen zijn op plaatsen waar de jihadisten zich ophouden. Deze sommeren ook de bevolking om de straat op te komen maar de bevolking verstopt zich in de huizen en de straten zijn leeg op de jihadisten na. Tot nu toe zijn ze veilig.

We maakten ons zorgen over onze groep Bella bij Sevare. Deze groep heeft al zoveel te leiden door de hongersnood. De meeste hebben geen identiteitspapieren en om eten te zoeken zwerven zij steeds rond wat nu heel gevaarlijk is. Bovendien zijn zij extreem bang voor de jihadisten, een deel daarvan waren hun vroegere slaveneigenaren. Zij zijn bang om onder hen weer in de slavernij terecht te komen.

Maar, vorig jaar februari maakten we met de groep van de windmolens van Here Bugu een excursie naar Segou en zorgden ervoor dat de twee Bella uit deze groep, Zin en Haruna, papieren kregen. Dat heeft ze nu gered.

Zin, de zoon van de chef vertelde ons het volgende:  “Vlak na jullie vertrek uit Mopti hebben Haruna en ik de moed opgevat om naar het hoofdbureau van politie te gaan en we hebben onze hulp aangeboden. We hebben gezegd dat we in de wijk van de Bella’s zullen surveilleren en alle eventuele infiltranten meteen melden. De militairen bezoeken ons nu regelmatig maar er zijn geen moeilijkheden en tot nu toe behandelen ze ons fatsoenlijk.”

De militairen zoeken nog steeds naar infiltranten, ook rondom Here Bugu, maar ze zijn niet het terrein opgekomen en vandaag, maandag is het werk hervat en zijn alle werkers met de pickup uit Mopti naar Here Bugu (10km) gekomen.

Wel hebben de militairen alle mannelijke inwoners opgedragen hun baard af te scheren. Ook onze metselaar Ben Laden, bijnaam voor Aligui, een schat van een man die door het werk op Here Bugu de strengere vorm van de islam had afgezworen, heeft zijn baard eraf gehaald.

De vraag is natuurlijk of de infiltranten nu ook hun baard afscheren.

Aluigi

buurman peul met zijn koetjes

Duidelijk is wel dat de gevolgen van de oorlog voor de bevolking onderling nog voor grote problemen gaan zorgen.

Baba vertrekt morgen met de bus, het zal geen makkelijke tocht zijn. Ik blijf nog hier en wacht af wat de komende dagen gaan brengen.

Here bugu, plaats van vrede, gaat door, mede dankzij alle mensen uit Nederland die helpen. 

geboorte van lammetjes gaat gewoon door

Een soort van vluchteling

weg uit Mopti

onderweg zien we deze bloeiende bomen, prachtige bloemen uit schijnbaar dood hout

Zaterdag rijden we per taxi door Bamako. We kunnen de Kanari niet gebruiken. Overal mensen en verkopers met Franse en Malinese vlaggetjes. De Fransen zijn van het ene op het andere moment van verguisd, geliefd geworden. 's Avonds kijken we naar het nieuws. Animaties van franse elitetroepen die de jihadisten aanvallen. Het lijkt of ik naar de nieuwste James Bond kijk maar het is op 50 km. van Here Bugu. De meeste mensen om me heen kunnen geen onderscheid maken tussen werkelijkheid en animaties. Er wordt gejuicht en geklapt. De Fransen hebben ons gered en dat is wel waar voor dit moment, denk ik. 

In Mali kan de opinie van de ene seconde op de andere van links naar rechts schieten en terug. De emoties zijn direct en fel. Wat je op de tv ziet is waar. In een analfabetisch land is het gesproken woord waar. Zelfs na vier jaar moet ik nog steeds wennen aan wat ik als  naïviteit van de mensen beschouw. Als Westerse is het helemaal niet makkelijk om je te verplaatsen in een cultuur als deze en in te schatten hoe de processen gaan. Baba is daarbij een voortdurende tolk voor mij.

Zondagochtend. Gek idee dat ik ineens, onder velen, de status van vluchteling heb. Een luxe vluchteling, dat wel. Omdat ik in het eenvoudige hotelletje geen internet heb ga ik naar Hotel Mende. Een oord voor de elite. Ik zit op een aangenaam terras met een cappuccino en krijg straks een avocado salade met gamba's, luxe dingen die normaal niet tot mijn dagelijkse kost horen. Ik probeer te genieten, dat hoort bij het leven in het nu. En het is waar, op die manier tank je elke keer weer bij op de momenten dat het kan. Een zacht briesje strijkt langs mijn gezicht en ik heb een mooi uitzicht over de Niger. 

B is vandaag stappen met vrienden, hij maakt van de gelegenheid gebruik om oude vrienden te ontmoeten en zoekt ook een veilige plek om de Kanari voorlopig te stallen. Onder de noodtoestand kunnen goede 4wheel drives, vooral van O.N.G.'s in beslag genomen worden en de Kanari is nogal opvallend en van zwaar kaliber.

De komende week blijf ik in Bamako en kijk de situatie aan. B. probeert dinsdag terug te gaan met de bus.

De berichten uit Sevare en Mopti zijn gemengd. Sevare is een vesting geworden. In Mopti en rondom Here Bugu zijn militairen nog steeds aan de slag om mensen op te pakken, mee te nemen of ter plekke te doden. Mopti is een stad waar veel verschillende stromingen van de Islam samenleven. De helft behoort tot de zogenaamde "Islam modere", de gematigde Islam. Maar daarnaast is een grote groep Wahab. Zij leven volgens de strenge Islamitische wetgeving, beschikken over veel financiële middelen uit het buitenland en sympathiseren met het fundamentalisme. Onder hen worden nu ook mensen opgepakt, de militairen gaan van huis tot huis. Omdat zij gewoon gemengd onder de bevolking leven en ook met de gematigden bevriend zijn levert dat veel woede op. 

Bij al deze berichten die ons onafgebroken per telefoon bereiken over het arresteren en doden van mensen maakt Baba zich grote zorgen over de problemen die dat onder de bevolking voor de nabije toekomst gaat opleveren. 

Er wordt in de media vooral gesproken over het front, over de oorlog. Natuurlijk zijn we blij dat de vijand is teruggedrongen en Mopti tot nu toe gespaard is gebleven door de interventie. Maar de bijverschijnselen van de oorlog die direct onder de bevolking merkbaar zijn zullen lang voor grote problemen zorgen en de opbouw van de toekomst bemoeilijken.

Op Here Bugu is het rustig. De militairen rijden over de zandpaden, gaan huizen binnen maar zijn niet komen kijken op Here Bugu. We staan bekend als een vreedzaam initiatief, misschien helpt dat.

Morgen gaat het werk weer gewoon door. Het is belangrijk dat we gewoon doorgaan. Baba en ik maken zelfs weer plannen over komende scholingsactiviteiten voor volwassenen. We kunnen niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is dat ons werk door kan gaan.

Bij mijn vertrek bleek hoe bezorgd en begaan iedereen was voor mijn veiligheid. Dat ik tot nu toe niet gevlucht ben en steeds laat zien dat het werk doorgaat hebben we een grote vertrouwensbasis opgebouwd. Daar maken we gebruik van. Mensen uit Mopti bellen Baba voortdurend om advies en we proberen ze voortdurend te overtuigen van vreedzame oplossingen en reacties zelfs in de moeilijkste omstandigheden.