Zeven weken Nederland. In Nederland werk je met een agenda dus heb ik een speciaal exemplaar voor de periodes dat ik er ben. De maagdelijk witte bladzijden vullen zich snel vanaf mijn aankomst. Ik voeg me na een korte periode van acclimatisatie in het ritme van het westerse leven. De afspraken rijgen zich aaneen verdeeld over het hele land. Intensieve en dierbare ontmoetingen met gesprekken die mijn geest scherpen en zorgen dat ik steeds beter de essentie van ons werk in Mali onder woorden kan brengen. Jaarverslag, folder, financiën, plannen, belasting, alles komt aan de orde. Elke ontmoeting brengt nieuwe informatie en inspiratie die verwerkt moet worden. Daarnaast het samenzijn met familie, ouders, kinderen, kleinkinderen. Sprankelende momenten vervuld van genegenheid.
Zeven volle weken waarin de klok de maat slaat en de structuur geeft waarbinnen mijn energie op peil blijft en er zoveel kan gebeuren. De laatste dag neem ik 'vrij' en geniet van het strand. Om 10 uur ’s avonds zwem ik heerlijk in een spiegelgladde Noordzee.
Nederland is bijkomen, inspiratie opdoen, verwend worden, contacten leggen, vertellen, ontmoeten, lekker eten en slapen onder een dekbed!
opa en oma met Mans en TootsMali
Op het vliegveld van Cassablanca, de tussenstop, biedt een vrolijke Malinese muzikant me meteen een borrel aan, gekocht in de taxfree shop. Met de kleurige jurken, de kinderen op de rug, de overvolle tassen met handbagage, de grappen en grollen wordt de wachttijd meteen een gemeenschappelijk feestje. Met mijn 95 kilo bagage arriveer ik ’s nachts in Auberge Djamilla in Bamako, mijn vaste stek.
Ik houd niet zo van Bamako maar het is een goede overstap naar het leven op Here Bugu. Achterop de brommer bij Musbaba scheur ik nog een dag door de krioelende verkeersknoop die Bamako is om wat mensen te zien en de laatste boodschappen te doen. Dan vertrek ik richting Mopti, 9 uur rijden in een 4wheel met chauffeur, georganiseerd door een vriendin uit Sevaré, vele malen beter dan met de bus. De regentijd is begonnen, onderweg overal mensen die met een hakbijltje de zware klei voorbereiden voor het zaaien. Veel restanten van ongelukken langs de kant van de weg, bussen, vrachtauto’s, personenauto’s. De weg is gevaarlijk in het regenseizoen door de vele gaten. Het wordt steeds heter en droger naarmate we Mopti naderen.
Here Bugu
De ontvangst is overweldigend, ze zijn zo blij dat ik er weer ben. Trots laten ze me alles zien wat er gebeurt is. Een nieuwe hangar voor de dieren, de ateliers bijna klaar, overal bloemen en nieuwe planten. Het terrein ziet er schoon uit en er is meer orde gekomen. De nieuwe schommel wordt uitgepakt en in een boom gehangen. ‘s Avonds in het schemerdonker zie ik Sali genieten terwijl ze heen en weer slingert tussen de bomen. De nieuwe vlieger wordt de volgende morgen uitgeprobeerd. Hij is voor de kinderen maar Sedou, de gardien, en zijn vrouw Sali rennen samen kibbelend en lachend over het land in een poging om hem in de lucht te krijgen met een lange sliert van kinderen achter zich aan.
Ondanks de vochtige hitte die me meteen overvalt, de vele insecten in alle maten en soorten die zich tussen mijn kleren friemelen, de gebroken nacht omdat ’s nachts het onweer losbreekt, zit ik de eerste 24 uur nog goed gestructureerd in mijn vel en ben klaar voor de besprekingen met Baba, mijn papieren geordend, mijn agenda geopend, de lijst met 'things to do' op tafel.
De generator die elektriciteit geeft stopt 5 minuten nadat hij is aangezet. Een krom boutje is de boosdoener en dankzij de hulp van Allah kan Sedou het zelf weer rechtslaan. De internetconnectie is nu echter verbroken en is drie dagen lang niet meer te herstellen. In dit geval helpt Allah niet. ’s Avonds komt er geen water meer uit de kraan want de nieuwe werkkracht heeft ’s middags de visvijver ververst en daarna was er geen zon om de zonnepanelen op te laden die de waterpomp in werking zetten. Geen douche voor mijn plakkende lichaam. De Kanarie heeft twee lekke banden, de accu van de Nissan is leeg, de waterpomp kapot en hij moet naar Mopti gesleept. De dierenarts moet met spoed komen want het paard heeft buikpijn. Door het water dat op het dak blijft staan komt de stuc van mijn plafond naar beneden, in het huis van Sedou regent het water rechtstreeks naar binnen. Baba komt niet opdagen voor onze 'vergadering' om 9 uur ’s morgens. Om drie uur ’s middags schuift hij opgewekt als altijd aan en deelt mee dat hij meteen weer weg moet. Over mijn stapel papieren, agenda en activiteitenlijst heen kijk ik hem zwijgend maar woedend aan. Felle woorden branden op mijn tong.
“Tu m’attaque“ (je valt me aan),...zegt hij.
“Ik val je helemaal niet aan, we hadden een afspraak en er zijn veel dingen die we moeten bespreken”, ...zeg ik.
Over de tafel neemt hij mijn hand tussen de zijne, kijkt me met vriendelijk lachende ogen aan en zegt:
“Yvonne, tu es rentrée dans les imprévues“
(je bent terug in de onvoorzienigheden)
Mali is ontwapenend, verschrikkelijk, uitdagend, hartverwarmend en vooral intens 'anders'!
gestrand, geen diesel, accu versleten, pomp onklaar
de nieuwe schommel, een paard, gesneden uit 1 autoband, hoop dat er binnenkort een heleboel hangen.