Twee handen vol met rijst ...

Ik besprak met Baba de mogelijkheid om met de gemeenschap Here Bugu mee te doen met de meditaties voor vrede voor Syrië en in aansluiting voor vrede in Mali en hoe we dat zouden vormgeven. Hij was meteen enthousiast en vertelde dat de imam van de grote moskee in Mopti er ook iets over had gezegd. Hij had opgeroepen om te bidden voor vrede. “Maar, had hij erbij gezegd, vrede begint ook bij onszelf". Dus ik vraag ieder om drie kommen te nemen. In de ene doe je twee handen vol rijst, in de tweede twee handen vol gierst en in de derde twee handen vol sorgo. Vervolgens breng je die kommen naar de (andere) arme sloebers die overal in Mopti te vinden zijn en naar de families waarvan je weet dat er geen eten is”.

Terwijl Baba me dit vertelt denk ik ondertussen aan de discussies over de zogenaamde “vluchtelingenproblematiek” in Nederland en voel me beroerd.

Door de burgeroorlog in Mali neemt de armoede in Mopti en op het platteland toe, in tegenstelling tot de situatie in de hoofdstad die steeds rijker lijkt te worden door het westerse hulpgeld. En wat kun je dan doen? Je kunt nog indringender tot god bidden en elkaar helpen of je wordt boos en richt je tegen de steeds rijker wordende elite.

We hebben een nieuwe medewerker, Diarra. Hij is net met pensioen. Hij werkte 27 jaar voor een Malinese NGO (niet gouvernementele organisatie) die zich bezighoudt met familieplanning. Bij die NGO. was hij schoonmaker en notulist van de vergaderingen, dezelfde NGO waar Baba ooit werkte tot hij besloot nooit meer voor een NGO te werken.

Bij ons is hij nu verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van het schooltje en hij geeft de alfabetiseringslessen. De eerste dagen was hij danig in de war. En toen ik hem uitnodigde voor een gesprek barstte hij uit in een lange, onbedaarlijke huilbui. Tussen de tranenvloed door gaf hij met horten en stoten veel voorbeelden over de bureaucratische, hiërarchische en verziekte atmosfeer op zijn werk. Een lege huls vol met protocollen, opgelegd door de westerse donateur met goede bedoelingen, uitgevoerd door de Malinese functionarissen met catastrofale gevolgen.

Het is exemplarisch voor de manier waarop de lokale NGO’s die ik hier ken werken. De donateur geeft geld maar de voorwaarden die daaraan verbonden zijn verstikken en vermorzelen de nog aanwezige culturele waarden. Bureaucratisch wordt nauwgezet nagestreefd om te voldoen aan die voorwaarden of in ieder geval de schijn op te houden, anders komt er geen geld meer vrezen ze. Maar wat de donateur niet ziet is de enorme menselijke ellende die zich achter die façade voltrekt plus wat er in werkelijkheid van het geld gerealiseerd wordt of eigenlijk vooral niet gerealiseerd wordt.

Een Afrikaan heeft ooit gezegd:
"Afrika is beroofd van zijn substantie en wat het gekregen heeft, bleek bovendien beroofd van inhoud."

Diarra ondertussen begint zijn draai te vinden en komt elke dag met nieuwe, originele ideeën. Hij kan het echter nog niet nalaten om innerlijk en uiterlijk dubbel te klappen als hij mij, de blanke weldoenster, onverwacht op zijn pad vindt. Gelukkig wordt hij door de anderen daarover hartelijk uitgelachen dus het zal wel slijten.

En verder, na de sociale ochtendoefeningen, bidden/mediteren we in de kring voor vrede in Syrië en in Mali. Dat versterkt in ieder geval de gemeenschapsband.

Diarra geeft zijn les in alfabetisering

 

Buurman monsieur le gouverneur (bijnaam) probeert een van mijn voortreffelijke kroketten.

Een andere buurman, een echte nazaat van de Tellem, de oorspronkelijke bewoners van de Dogon. Ze worden gezien als gevaarlijk omdat ze nog over de oude magie zouden beschikken. Ze zijn niet groter dan 1.50. Elke zondag brengt Sedou hem en zijn vrouw (ze hebben geen kinderen) iets te eten van Here Bugu, deze keer 5 kilo rijst. (foto Sedou)

VREDE VREDE VREDE

Op een dag liep ik door Bamako. Het was stoffig en warm. Het chaotische verkeer om me heen maakte veel lawaai. Oude en nieuwe auto’s, fietsers met pannen op hun hoofd, brommers, ezelkarren, paardenkarren, sjouwers met hun volgeladen loopkarren, geschreeuw en getoeter ... Ik zweette en mijn kleren werden langzaam grijs. Op een groot kruispunt probeerde ik over te steken. Er stonden politieagenten naast hun grote motoren die het verkeer regelden. Zij sloten de toegang naar een grote, geasfalteerde  straat af. Toen ik de straat inkeek zag ik dat die gevuld was met onafzienlijke rijen mannen die klaarstonden voor het vrijdaggebed. Sommige mannen kwamen nog aangesneld en voegden zich tussen de rijen. In de straat hing een diepe stilte die ik kon waarnemen dwars door het lawaai heen van de plek waar ik me bevond. Ik was zo gebiologeerd dat ik bleef staan waar ik stond en mijn blik er niet van kon afwenden. Ik bleef kijken totdat het gebed klaar was, de rijen zich oplosten en het leven weer doorging alsof er niets gebeurt was.

Terwijl ik mijn weg vervolgde tuimelden tegenstrijdige gedachten door mijn hoofd. “Alleen maar mannen, geconditioneerde godsdienstbeoefening maar wat een concentratie en tastbare energie, wat bijzonder dat dit kan, het openbare leven stilleggen om met elkaar te verzinken in gebed. “

En ik dacht, stel je nou toch eens voor dat we dit over de hele wereld zouden doen, niet vanuit religieuze motieven maar omdat we vrede willen. Al die mensen die geen oorlog meer willen, al die mensen die hunkeren naar een betere wereld. Gewoon overal, in scholen en kantoren, op pleinen, in straten en huizen, gewoon op een afgesproken tijd concentreert iedere zich in gebed, meditatie, zingend, mijmerend precies zoals hij wil: voor vrede.

Elke dag worden we overspoeld met vreselijk nieuws en we weten niet wat we er aan kunnen doen. We voelen ons machteloos, ik in ieder geval wel. Ik word wee van de vreselijke beelden en bij de gedachte aan al die kinderen die zich in de meest afgrijselijke omstandigheden bevinden terwijl ik gewoon doorga met mijn dagelijkse beslommeringen. Maar reken maar dat het doorwerkt. De onmacht dat je niets kunt doen. Het neemt veel positieve energie weg.

Ik weet hoe moeilijk het is om elke dag de ruimte voor jezelf te nemen, uit eigen vrije wil, om tot rust te komen en je in innerlijke stilte terug te trekken. De discipline op te brengen. Ik weet ook uit mijn ervaring hier in Mali dat het mijn redding is en ik veel krachtiger en rustiger me staande kan houden in het tumultueuze leven hier en de uitwerking op Here Bugu (plaats van vrede) onmiskenbaar is. Ik weet dat omdat het me soms niet lukt. Hier in Mali heb ik pas echt de kracht leren kennen van positieve energie.

Ik weet het, ik ben een dromer. Ook aarzelde ik om dit te schrijven omdat ik me ongerust maak dat er mensen zijn die zullen denken: “nu gaat ze echt te ver, altijd al vermoed dat ze zo'n zweverig type is”

Maar vergeet dan niet dat hier in Mali een prachtig project is opgezet dat ontstaan is uit een droom die ik ooit had en dat die droom werkelijkheid aan het worden is.

Ik dacht het is onmogelijk om dit te organiseren en vergat het.

Maar een paar weken geleden kreeg ik een mail van een organisatie die hier mee bezig is. Ze hadden een wereldwijde meditatie voorbereid op 1 februari 16.00 uur NL tijd. Een groep mensen waaronder christelijke, joodse, en islamitische leiders zou op dat moment met zicht op een Syrisch dorp, in het zicht van IS, mediteren voor vrede. En als wereldwijd op hetzelfde moment miljoenen mensen hun positieve energie met hen hierop zouden richten zou er positieve veranderingen kunnen plaatsvinden.

Ik opende de mail om 15 uur 59 op 1 februari en zat om 16 uur 15 minuten in mijn stoel om me te verbinden met een golf van wereldwijde energie.

Vandaag kwam er weer een mail binnen. En ook nu gaan tegenstrijdige gedachten door mijn hoofd zoals toen ik naar dat vrijdaggebed keek. Is dit wel de goed groep, zijn ze niet zweverig, gaat dit wel ergens over enz. enz. allemaal excuses, voorwaarden.

Natuurlijk doe ik mee. Positieve energie is positieve energie, en als je dat wereldwijd deelt dan is het goed voor de wereld, voor de kinderen in Syrië en voor jezelf. Vele malen beter dan meedoen aan het circus van de Postcodeloterij, vele malen beter dan elke dag maar weer tijd te nemen om naar het nieuws te kijken en je te laten beïnvloeden door de vreselijke beelden.

Dus vandaar toch even deze tussendoor blog voor vrede. Op Here Bugu doen we mee, positieve energie schenken voor vrede, ook bij ons.

Dit is wat gevraagd wordt:

Voor de komende zeven dagen, op het middaguur van jouw lokale tijd, (12 uur) stop dan alsjeblieft voor 10 minuten en zie vrede voor je in Syrië, en dat al dezen die hulp nodig hebben levensbrengende hulp krijgen. Dat is alles. Het is zo weinig om te vragen, maar de kracht is ongeëvenaard.

Stel je een vredespuls voor, golvend over de wereld gedurende een hele week, gefocust op degenen in nood in Syrië. Zet je klok, vraag je vrienden om mee te doen, inspireer je lokale gemeenschap. Dit is hoe wij vrede brengen in een wereld die dit zo hard nodig heeft. Nogmaals, voor 10 minuten elke dag van 14-20 februari op het middaguur van jouw lokale tijd (12.00 uur). Focus je liefde en licht op de mensen van Syrië, evenals op de diplomaten die hun best doen om het staakt het sturen te handhaven.


https://eventnl.wordpress.com/category/meditatie/