Op een dag liep ik door Bamako. Het was stoffig en warm. Het
chaotische verkeer om me heen maakte veel lawaai. Oude en nieuwe auto’s,
fietsers met pannen op hun hoofd, brommers, ezelkarren, paardenkarren, sjouwers
met hun volgeladen loopkarren, geschreeuw en getoeter ... Ik zweette en mijn
kleren werden langzaam grijs. Op een groot kruispunt probeerde ik over te
steken. Er stonden politieagenten naast hun grote motoren die het verkeer
regelden. Zij sloten de toegang naar een grote, geasfalteerde straat af. Toen ik de straat inkeek zag ik dat die gevuld was met onafzienlijke
rijen mannen die klaarstonden voor het vrijdaggebed. Sommige mannen kwamen nog
aangesneld en voegden zich tussen de rijen. In de straat hing een diepe stilte
die ik kon waarnemen dwars door het lawaai heen van de plek waar ik me bevond.
Ik was zo gebiologeerd dat ik bleef staan waar ik stond en mijn blik er niet
van kon afwenden. Ik bleef kijken totdat het gebed klaar was, de rijen zich
oplosten en het leven weer doorging alsof er niets gebeurt was.
Terwijl ik mijn weg vervolgde tuimelden tegenstrijdige
gedachten door mijn hoofd. “Alleen maar mannen, geconditioneerde
godsdienstbeoefening maar wat een concentratie en tastbare energie, wat
bijzonder dat dit kan, het openbare leven stilleggen om met elkaar te verzinken
in gebed. “
En ik dacht, stel je nou toch eens voor dat we dit over de
hele wereld zouden doen, niet vanuit religieuze motieven maar omdat we vrede
willen. Al die mensen die geen oorlog meer willen, al die mensen die hunkeren
naar een betere wereld. Gewoon overal, in scholen en kantoren, op pleinen, in
straten en huizen, gewoon op een afgesproken tijd concentreert iedere zich in
gebed, meditatie, zingend, mijmerend precies zoals hij wil: voor vrede.
Elke dag worden we overspoeld met vreselijk nieuws en we
weten niet wat we er aan kunnen doen. We voelen ons machteloos, ik in ieder
geval wel. Ik word wee van de vreselijke beelden en bij de gedachte aan al die
kinderen die zich in de meest afgrijselijke omstandigheden bevinden terwijl ik
gewoon doorga met mijn dagelijkse beslommeringen. Maar reken maar dat het
doorwerkt. De onmacht dat je niets kunt doen. Het neemt veel positieve energie
weg.
Ik weet hoe moeilijk het is om elke dag de ruimte voor
jezelf te nemen, uit eigen vrije wil, om tot rust te komen en je in innerlijke
stilte terug te trekken. De discipline op te brengen. Ik weet ook uit mijn
ervaring hier in Mali dat het mijn redding is en ik veel krachtiger en rustiger
me staande kan houden in het tumultueuze leven hier en de uitwerking op Here
Bugu (plaats van vrede) onmiskenbaar is. Ik weet dat omdat het me soms niet
lukt. Hier in Mali heb ik pas echt de kracht leren kennen van positieve
energie.
Ik weet het, ik ben een dromer. Ook aarzelde ik om dit te
schrijven omdat ik me ongerust maak dat
er mensen zijn die zullen denken: “nu gaat ze echt te ver, altijd al vermoed dat ze zo'n zweverig type is”
Maar vergeet dan niet dat hier in Mali een prachtig project
is opgezet dat ontstaan is uit een droom die ik ooit had en dat die droom werkelijkheid aan het worden is.
Ik dacht het is onmogelijk om dit te organiseren en vergat
het.
Maar een paar weken geleden kreeg ik een mail van een
organisatie die hier mee bezig is. Ze hadden een wereldwijde meditatie
voorbereid op 1 februari 16.00 uur NL tijd. Een groep mensen waaronder christelijke, joodse, en
islamitische leiders zou op dat moment met zicht op een Syrisch dorp, in het
zicht van IS, mediteren voor vrede. En als wereldwijd op hetzelfde moment
miljoenen mensen hun positieve energie met hen hierop zouden richten zou er
positieve veranderingen kunnen plaatsvinden.
Ik
opende de mail om 15 uur 59 op 1 februari en zat om 16 uur 15 minuten in mijn
stoel om me te verbinden met een golf van wereldwijde energie.
Vandaag
kwam er weer een mail binnen. En ook nu gaan tegenstrijdige gedachten door mijn
hoofd zoals toen ik naar dat vrijdaggebed keek. Is dit wel de goed groep, zijn
ze niet zweverig, gaat dit wel ergens over enz. enz. allemaal excuses,
voorwaarden.
Natuurlijk
doe ik mee. Positieve energie is positieve energie, en als je dat wereldwijd
deelt dan is het goed voor de wereld, voor de kinderen in Syrië en voor jezelf. Vele malen beter dan meedoen aan het circus
van de Postcodeloterij, vele malen beter dan elke dag maar weer tijd te nemen
om naar het nieuws te kijken en je te laten beïnvloeden door de vreselijke
beelden.
Dus
vandaar toch even deze tussendoor blog voor vrede. Op Here Bugu doen we mee,
positieve energie schenken voor vrede, ook bij ons.
Dit is
wat gevraagd wordt:
Voor de komende zeven dagen, op het middaguur van jouw lokale tijd, (12 uur) stop dan alsjeblieft voor 10 minuten en zie vrede voor je in Syrië, en dat al dezen die hulp nodig hebben levensbrengende hulp krijgen. Dat is alles. Het is zo weinig om te vragen, maar de kracht is ongeëvenaard.
Stel je een vredespuls voor, golvend over de wereld gedurende een hele week, gefocust op degenen in nood in Syrië. Zet je klok, vraag je vrienden om mee te doen, inspireer je lokale gemeenschap. Dit is hoe wij vrede brengen in een wereld die dit zo hard nodig heeft. Nogmaals, voor 10 minuten elke dag van 14-20 februari op het middaguur van jouw lokale tijd (12.00 uur). Focus je liefde en licht op de mensen van Syrië, evenals op de diplomaten die hun best doen om het staakt het sturen te handhaven.
https://eventnl.wordpress.com/category/meditatie/
