dinsdag 31 december 2013

Compassie.......een mooi voornemen voor 2014











Nederlandse militairen



In mijn dagelijks leven hier houd ik me niet zo bezig met de vraag of de Nederlandse militairen naar Mali moeten komen of niet.en de gemiddelde Malinees ook niet. De mensen zijn hier (op het platteland) bezig met overleven, elke dag weer en hebben daar een enorme klus aan. We kunnen ons niet goed voorstellen wat het betekent om dag in dag uit je kostje bij elkaar te moeten schrapen en te zorgen dat je gezin te eten heeft.
De internationale gemeenschap heeft zo zijn eigen redenen om hier naartoe te komen en dat weten de Malinesen ook heel goed. En als je niet goed oplet wordt je met je ezelkar of paardenwagen zo van de weg afgereden door een spiksplinternieuwe witte fourwheeldrive van Minusma of de UN.

De extreem armen zullen er niet beter van worden en de jihadisten hebben geduld. Zij kennen de bevolking, spreken hun taal, hebben geld en mengen zich onder de bevolking.
Over een paar jaar gaan de militairen weer weg en dan?


Compassie

Voordat ik naar Mali ging, vijf jaar geleden, logeerde ik een aantal weken in het boeddhistisch centrum van Thich Nath Han, de Vietnamese monnik die ooit door Martin Luther King werd voorgedragen voor de Nobelprijs voor de vrede.
Hij zegt dat compassie ( mededogen, erbarmen) het enige antwoord op terrorisme is.
Je zou zeggen dat hij het kan weten, hij heeft de Vietnamoorlog meegemaakt en kent het terrorisme.
Angst, woede en wanhoop vormen de basis van conflicten en agressie.


Ik ben er voor je
Compassie betekent dat je tegen de ander zegt: ik ben er voor je, ik weet dat je er bent, ik weet dat je lijd, vertel me waarom je zo lijd.
Wordt die vraag aan Afrika, aan de armen, aan de jihadisten gesteld? Durven we dat?
Durft het Westen dat?
Ik vind het niet makkelijk om die vraag te stellen. Die vraag stellen, onbevangen, zonder daarbij stiekem te denken aan de gevolgen die het antwoord voor me kan hebben.
Zoals:"misschien wil ik het antwoord niet weten, misschien wordt ik dan verlegen over mijn eigen verlangens, misschien moet ik zeggen dat ik niet kan helpen, misschien moet ik erover nadenken wat het betekent dat ik behoor tot de rijken der aarde, misschien kan ik het emotioneel niet aan, misschien slaap ik dan niet lekker meer".
Geloof me, ook ik, wonend tussen en met de extreem armen wordt er steeds mee geconfronteerd hoe moeilijk het is om die vraag te stellen.
Ik zeg dan: "Baba, we helpen deze mensen al, we kunnen niet iedereen helpen, ik zie de bodem van de kas".
Baba zegt dan: "we kunnen gaan zitten en luisteren, dat is al een heleboel en dan zien we verder".
Dus dat doen we en het gekke is: het levert heel veel moois op waar we op verder kunnen borduren.
De positieve uitstraling van Here Bugu komt hiervandaan.
Mensen willen dat er naar ze geluisterd wordt, dat willen wij ook.
Dat wil ik ook!

Liever toeristen
Uit de berichtgeving over Mali zou je denken dat hier achter elke struik een struikrover, jihadist, terrorist of bandiet zit. Het toerisme ligt al twee jaar plat. En het is juist het toerisme dat een deel van de arme bevolking op de been houdt. Maar dat niet alleen. Door het toerisme ontstaan ontmoetingen. Ontmoetingen met de prachtige mensen, de cultuur, de muziek. Dat geeft hoop, energie en beweging aan beide kanten.

Lieve mensen, kom naar Mali, wees niet bang, ga niet alleen rondreizen maar doe het met mensen die je kent en of die Mali goed kennen. Alle mensen die Here Bugu bezocht hebben schreven in het gastenboek dat Mali een onvergetelijke indruk op ze gemaakt heeft, dat de ontmoeting met deze mensen en deze cultuur ze verandert heeft.

Geef Afrika een kans, geef jezelf een kans, geef Mali een kans en laat je niet beetnemen door de eenzijdige beeldvorming in het Westen.
En opnieuw wensen wij vanuit Here Bugu iedereen een bevlogen en bewogen Nieuwjaar toe.............

Met een speciale dank dit keer van Adjoda, de chef van Dialangou

Mijn lievelings oude man, Adjoda, de  chef van Dialangou. Bella, vroeger dus een slaaf.
Bij het laatste bezoek, eergisteren,  nam hij mijn handen in zijn handen en zei: "Iwan, wil je de mensen in Nederland bedanken dat je hier bent!".
Bij deze.