's Avonds rol je je bed in, goed slapen en de volgende dag ben je er weer, een beetje zoals je dat bij kinderen ziet, maar ook bij mensen die moeten overleven.
De klap van de landing was groot deze keer. Toen het feest over was, het peugootje uitgeladen, de vlaggetjes weer opgeborgen en Here Bugu zijn gewoonlijke ritme hernam kon ik alleen maar een beetje wezenloos voor me uitkijken: te heet, te stoffig, te primitief, te fel licht, te zweterig, te veel ongedierte, te moe, te ... weet ik veel. Te veel wind en lawaai van alle beesten om te kunnen slapen op het dak, te heet en benauwd in het huis, gasflessen die lekken, riool dat stinkt, muizen en ratten.
Ik had gehoopt dat het al koeler zou zijn en dat was het niet.
Ik had gehoopt dat de muggen al weg zouden zijn en dat zijn ze niet.
 |
| het uitladen van het peugootje |
 | ||||||
Natuurlijk ben ik blij met en trots op alles wat er gebeurt is maar ik zie met mijn scherpe westerse blik natuurlijk ook meteen wat er allemaal niet gebeurt is.
Werkelijk, de afgelopen 3 weken worstel ik me het Malinese leven weer in. Maar wees gerust, dat ik dit nu kan schrijven betekent dat het wat beter begint te gaan. Ik ben een soort spons in Nederland. De kinderen en kleinkinderen, familie, kranten,t.v., bioscoop, ontmoetingen, boekwinkels, heen en weer vliegen, fiets, trein, auto, 's morgens zwemmen in zee, overal kwaliteit , schoon, helder, lekker eten, lekker koken, alles doet het en vooral geen stof. Als ik terugkijk in mijn digitale agenda dan staat die een half jaar helemaal vol. Vol met afspraken, met mensen, met regeldingen. En dan komt de reis, die staat er ook nog helemaal in en dan ...
helemaal niets meer, leeg, witte vlakken!
In Mali gebruik ik geen agenda! In Mali draag ik geen horloge! In Mali is het om zes uur donker en om zes uur licht! In Mali weet ik waar de maan staat en de sterren, voelen mijn voeten de aarde, heb ik geen krant, geen t.v., geen zee, geen fiets. In Mali ben ik een toebab, een blanke.
Dus, ik dacht nog, vooral positief blijven. Geen commentaar op zijn blanks. Ik herinner me het van de vorige keren, de terugkeer, en dan was ik slechts 6 weken weg.
Ze hebben het gerooid zonder mij, fantastisch. alles loopt, niemand komt zeuren. Ik moet loven en prijzen, alhamdilala,
maar waarom ligt er 5 cm. stof op mijn bureau? kleinigheid, niet erg
maar is dan het paard niet te mager? hij was ziek, gebeten door een slang in zijn nek
en waarom wordt er nu pas gezaaid? er was geen zaad
en waarom zijn de schommels nog niet opgehangen? we wachten op jouw
en waarom nog geen water in de visvijver? er moet eerst modder in en die hebben we niet
waar zijn de kasboeken? die zijn door de ratten besnuffeld ..........
Baba maakt bezwerende gebaren met zijn armen; je hebt vandaag al 25 keer "waarom" gezegd, kalmeer!
Kalmeren? Ik ben kalm, heel kalm maar volgens mij zijn de schapen toch echt te mager.
Ik voel ze eerder dan dat ik ze zie. Een wolk van angst. Het zijn twee jakhalzen, ieder vastgebonden aan een zware ijzeren ketting van 30 cm. waar ze onrustig aan rukken met grote angstogen, naast mijn huis.
Ze zijn gevonden als puppies in een verlaten???? nest en aan Baba gegeven. Vijf maanden aan de ketting!
Baba wil van Here Bugu liefst ook een dierentuin maken, een krokodil in een badkuip, apen in een kooi, beesten aan een touw aan hun poot.
De relatie van Afrikanen en dieren is hopeloos. Het dierenleed dat je hier ziet is ontzettend, kippen aan een bos op hun kop aan het stuur, schapen vastgebonden op het dak, ezels die geslagen worden, paarden afgemat, honden gestenigd enz.
En het is mijn zwakke plek hier. Mijn zwakke blankenplek. Zwak is zwak uitgedrukt, ik word hysterisch als er niet goed gezorgd wordt voor de dieren op Here Bugu.
"Here Bugu is Here, vrede, welbevinden, voor de mensen en voor de dieren" roep ik steeds. Maar het is een taaie kost. Het zit diep verankerd dat dieren geen respect verdienen. De ontwikkeling van een volk laat zich afmeten aan hun respect voor dieren (Ghandi).
De eerste week komt de dierenarts langs aan het eind van de dag, iedereen is al weg. Hij meldt dat hij de schapen niet hun gebruikelijke vaccinatie kan geven omdat ze te mager zijn.
"WAT?", "DUS TOCH !".
Ik vergeet mijn goede voornemens,
ik vergeet dat de schapen al eens eerder de lont in het kruitvat waren ( zie blog 15/12/12/ Het Here Bugu Schapenconflict), ik vergeet dat ik een vrouw ben en dus alleen met neergeslagen ogen "de man" mag aanspreken ...... :
Ik bel Baba.
Ik zeg hem, in aanwezigheid van de dierenarts ( en dat is mijn grootste fout) dat de schapen dus TE mager zijn.
Baba zuigt hoorbaar lucht in, stamelt wat, verbreekt de verbinding. Belt terug: Ik ben onderweg!!
De dierenarts is een Malinees en een man en weet dus hoe laat het is: hij vertrekt a la minute!
wordt vervolgd.......
|
.jpg)
