BaBaBlog: 2014-06-08

de mist van dagenlange zandstormen bij hoge temperaturen zonder dat de regen volgt eisen hun tol

Mijn geduld is op "Ins'allah"

In mijn blogs probeer ik altijd de positieve kanten van het werk hier te laten zien. Als ik het moeilijk heb of wanneer het niet goed gaat schrijf ik pas weer als ik erop terug kan kijken. Dat geeft misschien een vertekend beeld.
De waarheid is dat het moeilijk en zwaar is en het wordt langzaam tijd om weer een tijdje naar Nederland te komen. Natuurlijk allereerst om mijn familie, vrienden, kinderen en kleinkinderen te zien. Maar ook omdat ik moe ben en dat is te merken. Ik klaag meer, ben sneller boos en ongeduldig.

“Ik investeer veel, ben elke dag paraat, maar jullie pakken niets op, jullie houden maar vast aan jullie stomme tradities, jullie communiceren niet, jullie zien de realiteit niet onder ogen, jullie bidden maar de godganse dag en dan gaan jullie binnenkort ook nog een maand vasten, dan ligt Mali in coma, eigen verantwoordelijkheid, ho maar, bij alles roepen jullie dat Allah het wel zal doen. En als het fout gaat gaan jullie onder een boom zitten theedrinken ..., ik ben het zat” roep ik vertwijfeld.

Baba kijkt mij aan met zijn blik: “blanken snappen ons niet”.

Maar hij zegt ook: “je moet geduld hebben, binnenkort ben je er een tijd niet en we zijn onderling aan het voorbereiden hoe we je werk kunnen overnemen, heb je niet in de gaten hoeveel er al verandert is? Ben je soms blind. Het gaat met kleine stapjes, je bent niet meer in de vergadering maar daar knokken we samen om de dingen te veranderen!!”

Wat ging er mis...

Op de kippenfarm een paar hectare verderop is de vogelpest uitgebroken. De Malinese eigenaar, zogenaamd dierenarts met een opleiding in Amerika, laat zijn knecht de dode kippen met honderden over het hek gooien. Hij weigert andere maatregelen te nemen. De honden lopen ermee rond, de loslopende kippen van de Peulen worden besmet en een paar dagen later slaat het bij ons toe bij de legkippen. (de andere kippen lijken resistent). De jongen die verantwoordelijk is voor de kippen verzwijgt 5 dagen voor Baba en mij dat er kippen doodgaan. De dierenarts uit Bamako komt over, alles wordt gedaan om ze te redden. Volgens hem zullen we de helft verliezen maar hij constateert ook dat de kippen sterk zijn, w.s. door de vele moringa (blaadjes van de wonderboom moringa die we hier kweken) die door hun voer gaat.

Het is allemaal gokken, trial and error, niemand weet het echt.

De nieuwe pomp van de put voor de visvijver is verbrand. Een tweede, geleende pomp verbrandt ook. Het water in de vijver zakt tot minimum niveau. Degene die verantwoordelijk is voor de aansluitingen geeft ons de schuld. De ene mecanicien na de andere verschijnt, de generator die de pomp aandrijft is de schuldige maar onderdelen zijn niet te vinden. Dag na dag, week na week gaat voorbij, er is nog geen oplossing.

De zonnepaneel installatie die alles van energie moet voorzien blijkt verkeerd te zijn geïnstalleerd. De verantwoordelijke laat zich niet meer zien. De mecaniciens, installateurs, technici; ze hebben allemaal een beetje kennis, opgedaan in de praktijk door vallen en opstaan maar verder gaat het meestal niet.

Wat ging er goed….

Sinds een paar maanden houd ik me elke dag bezig met het schooltje. Ook ik ben geen expert. Geen onderwijzeres, mijn kennis heb ik opgedaan met mijn eigen kinderen en het volgen van hun ontwikkeling op de Vrije School.

De school boeit me omdat ik daar direct, onverbloemd zicht krijg op de sociale problematiek van deze maatschappij. De hiërarchie van hoog naar laag, de hiërarchie onder de diverse etnische groeperingen, de dwang van de groepsnorm; als je je pijn doet of een fout maakt wordt je keihard uitgelachen, als je iets goed of beter doet dan de ander wordt je gedwarsboomd. In een maatschappij van armoede en ongeletterdheid bestaat individuele ontwikkeling nauwelijks en wordt afgekeurd. Pubertijd bestaat niet. Wat ik zie in de klas, zie ik terug in het leven van de volwassenen, het leven van de kinderen gaat naadloos over naar dat van de volwassenen.

Ada

We hebben een fantastische onderwijzeres. Ada. Ze geeft les in lezen, schrijven rekenen en het volkslied, op de klassieke manier. Waarom ze niet op een openbare school lesgeeft weet ik niet.
Sinds ik begonnen ben, ’s morgens vroeg vóór het begin van haar lessen en ’s middags met de groep oudste kinderen, volgt ze alles wat ik doe en doet mee als één van de kinderen.
Op een dag vond ik een briefje op tafel: “Yvonne, ik wens dat de Here Bugu school de mooiste school van Mali wordt, Ada”.
Ik spreek de taal van de kinderen niet, dat is een grote handicap, ik moet het doen met gebaren en kleine aanwijzingen. Maar dat heeft ook een voordeel, de kinderen moeten stil zijn, goed opletten en me volgen.
“Morgens doe ik concentratie en coördinatie-oefeningen, met de groep en individueel. Met ballen, ritme-oefeningen met klappen en stampen. ’s Middags breien, haken, tekenen, plakken enz. De groteren hebben allemaal een knuffel gebreid, model Vrije School.
Er wordt niet meer krijsend gelachen als iemand iets fout doet, er wordt geklapt als iemand iets goed doet. En ik wordt beloond met zulke stralende kinderogen dat ik er stil van wordt.

De schoolafsluiting 2014

Gister werd het schooljaar afgesloten met een feestelijke dag. De dag daarvoor kwam, voor mij onverwacht, geen enkel meisje naar school. Iedere Malinees snapt waarom; de haren moesten worden ingevlochten voor het feest. Onze kinderen behoren echt tot de allerarmsten. Sommige hebben geen ouders maar worden opgevoed door oudere broers of zussen. De meesten lopen in oude kleren.

Dankzij onze donateurs kon het feest een echt feest worden. De vrouwen en buurvrouwen van Here Bugu waren al heel vroeg naar de markt met voldoende geld om voor honderd mensen een "vorstelijke" maaltijd te maken en zakjes sap voor de kinderen en frisdrankjes voor de volwassenen. Pannen en schalen uit de hele buurt (bestek en glazen is hier niet nodig) werden aangedragen, vuren gestookt.

een deel van het smakelijke resultaat

Voor de kinderen begon de dag met een prachtige film over Kirikou, het jongetje dat het opneemt tegen de heks. Op elkaar gepropt in mijn kamer, beamer op de strijkplank. Het zat mudvol want niet alleen onze kinderen waren er. Als er feest is, stroomt de hele omgeving toe om mee te genieten en te eten.

maar eerst 's morgens de film

de meeste kinderen waren nog nooit in mijn huis.

Daarna een maaltijd zoals ze hem zelden krijgen en genoeg voor iedereen.

hier zie je al een deel van het prachtige vlechtwerk op de hoofden

ook de kookploeg geniet van het eten

En toen, … was opeens iedereen verdwenen. Ze zaten in het huis van Sedou, een gekakel van jewelste en … ze kwamen weer tevoorschijn in prachtige kleren, de oudste meisjes op naaldhakken, de doekjes waren afgedaan en al de kapsels kwamen te voorschijn.
In de klas kwam vervolgens iedereen zijn kroon halen, ook de grote jongens, zelf geplakt en geniet.
(alles dankzij veel materiaal gekregen uit Nederland)

een deel van de in totaal 35 kinderen met de juf

Op het moment dat de presentatie zou beginnen dreigde een plotseling opkomende zandstorm de boel te verstoren maar we konden verhuizen naar de kantine die nog niet helemaal af is.

Abiba zingt de volks hymne,
een meisje zonder ouders, levend in de meest armoedige omstandigheden. Bijzonder is dat haar nog jonge tante gezorgd heeft dat ze een mooie jurk had.

Moussa, zegt zijn tekst

een kleine scene in het frans, rechts Anta van Here Bugu: bonjour, ca ca? enz.

en dan staat ineens Amadou op over wie ik in de vorige blog vertelde, de jongen van 14 die is komen aanwaaien. Hij komt tegenwoordig 's morgens op een ezelkar, de rest van de familie rijdt door om de velden te bewerken. Altijd dezelfde kleren, ook vandaag. Een beetje stoer, een beetje verlegen, een van de weinig kinderen die me recht aankijkt als ik hem 's morgens een hand geef.
Hij stapte resoluut naar voren, ging voor Baba en mij staan om ons te bedanken voor de Here Bugu school.
"Anders zou ik niet naar school gaan", zei hij, "maar hier leer ik andere dingen".