Afrika is beroofd van zijn substantie en wat het krijgt blijkt bovendien te zijn beroofd van inhoud.
J.Ki-Zerbo
Mali wordt de laatste jaren in hoog tempo overspoeld door producten uit het Westen.
Met goede bedoelingen en vanuit handelsbelangen.
Nieuwe auto’s vol met elektrotechniek: Er zijn nauwelijks apparaten of kennis om ze te repareren en ze kunnen niet tegen het klimaat. De wegen zijn niet geschikt voor hoge snelheden, rijbewijzen zijn makkelijk te krijgen. Maar de nieuwe auto's zijn geschikt voor hoge snelheden dus dan gebruik je die. Er zijn geen leeftijdsbeperkingen voor het besturen van motors en brommers, het is geen uitzondering dat je drie kinderen rond de 10 jaar op een brommer ziet scheuren. Helmen worden nauwelijks gebruikt. Politie wordt omgekocht. Kritiek is ongewenst want bravoure gedrag wordt beschouwd als westers gedrag en westers gedrag is goed.
Zonnepanelen: Ze zijn hier overal te koop maar de monteurs/installateurs hebben nauwelijks opleiding. Het aan elkaar knopen van de draadjes is voornamelijk trial and error en van de error leer je niets zolang je niet geleerd hebt naar je eigen fouten te kijken en het probleem bij het materiaal legt. Heel veel materiaal gaat verloren, kapot en de restanten blijven liggen. Wanhopige mensen komen bij ons langs omdat hun installatie niet werkt en de installateurs niet meer op komen dagen.
Met goede bedoelingen en vanuit handelsbelangen.
Nieuwe auto’s vol met elektrotechniek: Er zijn nauwelijks apparaten of kennis om ze te repareren en ze kunnen niet tegen het klimaat. De wegen zijn niet geschikt voor hoge snelheden, rijbewijzen zijn makkelijk te krijgen. Maar de nieuwe auto's zijn geschikt voor hoge snelheden dus dan gebruik je die. Er zijn geen leeftijdsbeperkingen voor het besturen van motors en brommers, het is geen uitzondering dat je drie kinderen rond de 10 jaar op een brommer ziet scheuren. Helmen worden nauwelijks gebruikt. Politie wordt omgekocht. Kritiek is ongewenst want bravoure gedrag wordt beschouwd als westers gedrag en westers gedrag is goed.
Zonnepanelen: Ze zijn hier overal te koop maar de monteurs/installateurs hebben nauwelijks opleiding. Het aan elkaar knopen van de draadjes is voornamelijk trial and error en van de error leer je niets zolang je niet geleerd hebt naar je eigen fouten te kijken en het probleem bij het materiaal legt. Heel veel materiaal gaat verloren, kapot en de restanten blijven liggen. Wanhopige mensen komen bij ons langs omdat hun installatie niet werkt en de installateurs niet meer op komen dagen.
 |
| Anco, onze grote redder in de nood die geholpen heeft de schade te herstellen aan onze zonnepaneelinstallatie geeft een cursus op Here Bugu aan installateurs. Anco is als technisch zendingswerker betrokken bij water- en energievoorziening, radio en agrarisch werk. Bij zijn werk neemt hij ongeschoolde jongeren onder zijn hoede. - See more at: http://www.avonturiers.nl/#sthash.SGUf8mul.dpuf |
Medicijnen: containers vol antibiotica voor mens en dier in alle kleuren van de regenboog. Het gaat in eerste instantie om verdienen, of het helpt is meegenomen. Een bezoek aan de dokter of dierenarts levert in de regel een volle plastic zak op. Na een korte cursus kan iedereen dierenarts worden, de realiteit is dat hij vertegenwoordiger is geworden van antibiotica. Hoe meer hij verkoopt hoe rijker hij wordt. De medicijnen die uit het Westen komen zijn goed, want daar weten ze het.
(zie artikel in Vrij Nederland: http://www.rondombaba.nl/pdf/VrijNederland-De%20plofkip%20verhuist%20naar%20Afrika-groot.pdf)
(zie artikel in Vrij Nederland: http://www.rondombaba.nl/pdf/VrijNederland-De%20plofkip%20verhuist%20naar%20Afrika-groot.pdf)
En dan de plofkippen, legbatterijen, inferieure producten van grote merknamen, genetisch gemanipuleerde rijst die snel opzwelt en gaar is maar de honger niet stilt omdat ze te snel beschimmelt. Maggiblokken die het hele smaakgevoel verlammen, gele appels die er, nadat ze 3 dagen in de zon hebben gelegen, nog prachtig uitzien, nutella, chocoladerepen die niet smelten in de zon, Nivea smeersels liefst met spul dat de huid blanker maakt (terwijl de lokale beurre de caritee het beste is dat je voor je huid en gezondheid kunt gebruiken) enzovoort enzovoort, enzovoort.
Het Westen weet wat goed voor ons is.
Afrika als consument is een open doel.
  |
zelfs nederlandse sigaren, ik heb nog nooit een malinees met een sigaar gezien maar in opvolging van de whisky en jenever zal dit het ook wel gaan doen |
Vragen worden niet gesteld want dat hoort niet.
Je moet het wel kunnen betalen al dat begeerlijke goed.
De jeugd is werkeloos maar hunkert naar al die statusverhogende input.
De chaos groeit.
En de vraag is:
Wie van ons wil dit nou?
Wie wordt er beter van en wie slechter?
Waarom zit in Nederland handel en ontwikkelingssamenwerking in één portefeuille?
Het veel gebruikte antwoord dat het goed is voor de economie van de zogenaamde ontwikkelingslanden en dat bijvoorbeeld plofkippen een zinvol antwoord zijn op de hongerproblematiek (zie artikel Vrij Nederland) is een dooddoener en ik kan me niet voorstellen dat de mensen die dat zeggen er zelf in geloven.
Als de sociaal culturele ontwikkeling achterblijft en zelfs verschrompelt in verhouding tot de economische ontwikkeling zal er van een prachtig land als Mali niet veel overblijven.
(gelukkig zijn er ook Nederlandse fondsen zoals o.a. Stichting Doen die enorm in de buidel tasten om de cultuur te ondersteunen).
 |
| een prachtige markt in de Dogon. Als het veilig genoeg is betalen toeristen veel geld om zo iets bijzonders mee te maken. hoe lang nog voordat ook hier de idealen van het westen het leven bepalen? |
Op Here Bugu gebeurde een paar jaar geleden het volgende.
Er waren met een container een dertigtal tafels aangekomen van de Delftse Universiteit voor onze school. Dolblij waren we ermee.
De tafels hadden metalen onderstellen en houten bladen. Ze moesten in elkaar gezet worden door middel van 8 schroeven die van onderaf in het blad geschroefd moesten worden om blad aan onderstel te bevestigen. De schroeven zaten keurig in plastic zakjes aan de poten geplakt.
Dus op een goede dag vroeg ik vrolijk aan de werkgroep van 6 man of ze de tafels wilden monteren. Ik bemoeide me er verder niet mee maar vanaf mijn terras te zien waren ze er de hele dag druk mee bezig. Nadat de mannen vertrokken waren deed ik voor het invallen van de duisternis mijn dagelijkse inspectieronde en belandde ook bij de schoolklassen waar ze de tafels keurig ingezet hadden.
Het zag er prachtig uit maar toen ik beter keek ontdekte ik iets verschrikkelijks. Bij elke tafel staken, verdeeld over het blad, 8 schroefpunten wel 2 cm boven het tafelblad uit. Je kon er niet eens meer een schrift op leggen.
Mijn verbijstering maakte snel plaats voor woede en teleurstelling.
“De idioten, kunnen ze dan helemaal niets?” foeterde ik even later tegen Baba. Baba reageerde rustig, pakte me bij mijn arm en zei indringend: “Yvonne, het is anders dan je denkt”.
"Hoe bedoel je anders!" brieste ik. "Daar moet je zelf achter komen", zei Baba
De volgende ochtend, inmiddels gekalmeerd, liet ik de mannen plaatsnemen achter de tafels en ging ik zelf achter een tafel voor de klas zitten. Ik bedankte de mannen uitgebreid voor hun werk en vervolgens probeerde ik een schrift tussen de schroefpunten te manoeuvreren terwijl twee andere punten in mijn onderarmen prikten.
Ik zei: “zo zijn de tafels niet te gebruiken, wie heeft dit gedaan?”
Een lange ongemakkelijke stilte volgde tot één van hen zijn vinger opstak en zei: “dat hebben de schroeven gedaan”. Instemmend geknik van de anderen.
En toen kwam met hulp van Baba het verhaal stukje bij beetje op tafel.
Na de montage van de eerste tafel hadden ze vastgesteld dat de schroefpunten erboven uitstaken. Ze vroegen zich af of dat de bedoeling was maar wisten het niet. Toen waren ze dus maar eerst eens onder onze vergaderboom gaan zitten om het probleem in alle rust te bespreken. Ze hadden de schroeven van alle zakjes vergeleken en die waren allemaal van dezelfde lengte. De gaten in het ijzeren onderstel zaten er al in dus de schroeven zaten op de goede plek. Toen herinnerden ze elkaar eraan dat de tafels van de universiteit uit Nederland kwamen en die hadden de schroeven erbij gedaan. Conclusie: gewoon door schroeven want het moest goed zijn.
Toen ik ze vroeg waarom ze na de eerste tafel niet naar mij toe waren gekomen om het te bespreken, zeiden ze met een ongelukkig gezicht: ”Daar hebben we het ook over gehad. Maar we waren bang dat we je diep zouden beledigen door onze twijfel te uiten over de juistheid van de universiteit van jouw land. Dat zou respectloos zijn geweest”.
We hebben kortere schroeven gekocht en de gaten zijn dichtgestopt met lijm en zaagsel. Tot op vandaag worden de tafels, die overigens totaal ongeschikt zijn voor de kleine kinderen, intensief gebruikt.
Er waren met een container een dertigtal tafels aangekomen van de Delftse Universiteit voor onze school. Dolblij waren we ermee.
De tafels hadden metalen onderstellen en houten bladen. Ze moesten in elkaar gezet worden door middel van 8 schroeven die van onderaf in het blad geschroefd moesten worden om blad aan onderstel te bevestigen. De schroeven zaten keurig in plastic zakjes aan de poten geplakt.
Dus op een goede dag vroeg ik vrolijk aan de werkgroep van 6 man of ze de tafels wilden monteren. Ik bemoeide me er verder niet mee maar vanaf mijn terras te zien waren ze er de hele dag druk mee bezig. Nadat de mannen vertrokken waren deed ik voor het invallen van de duisternis mijn dagelijkse inspectieronde en belandde ook bij de schoolklassen waar ze de tafels keurig ingezet hadden.
Het zag er prachtig uit maar toen ik beter keek ontdekte ik iets verschrikkelijks. Bij elke tafel staken, verdeeld over het blad, 8 schroefpunten wel 2 cm boven het tafelblad uit. Je kon er niet eens meer een schrift op leggen.
Mijn verbijstering maakte snel plaats voor woede en teleurstelling.
“De idioten, kunnen ze dan helemaal niets?” foeterde ik even later tegen Baba. Baba reageerde rustig, pakte me bij mijn arm en zei indringend: “Yvonne, het is anders dan je denkt”.
"Hoe bedoel je anders!" brieste ik. "Daar moet je zelf achter komen", zei Baba
De volgende ochtend, inmiddels gekalmeerd, liet ik de mannen plaatsnemen achter de tafels en ging ik zelf achter een tafel voor de klas zitten. Ik bedankte de mannen uitgebreid voor hun werk en vervolgens probeerde ik een schrift tussen de schroefpunten te manoeuvreren terwijl twee andere punten in mijn onderarmen prikten.
Ik zei: “zo zijn de tafels niet te gebruiken, wie heeft dit gedaan?”
Een lange ongemakkelijke stilte volgde tot één van hen zijn vinger opstak en zei: “dat hebben de schroeven gedaan”. Instemmend geknik van de anderen.
En toen kwam met hulp van Baba het verhaal stukje bij beetje op tafel.
Na de montage van de eerste tafel hadden ze vastgesteld dat de schroefpunten erboven uitstaken. Ze vroegen zich af of dat de bedoeling was maar wisten het niet. Toen waren ze dus maar eerst eens onder onze vergaderboom gaan zitten om het probleem in alle rust te bespreken. Ze hadden de schroeven van alle zakjes vergeleken en die waren allemaal van dezelfde lengte. De gaten in het ijzeren onderstel zaten er al in dus de schroeven zaten op de goede plek. Toen herinnerden ze elkaar eraan dat de tafels van de universiteit uit Nederland kwamen en die hadden de schroeven erbij gedaan. Conclusie: gewoon door schroeven want het moest goed zijn.
Toen ik ze vroeg waarom ze na de eerste tafel niet naar mij toe waren gekomen om het te bespreken, zeiden ze met een ongelukkig gezicht: ”Daar hebben we het ook over gehad. Maar we waren bang dat we je diep zouden beledigen door onze twijfel te uiten over de juistheid van de universiteit van jouw land. Dat zou respectloos zijn geweest”.
We hebben kortere schroeven gekocht en de gaten zijn dichtgestopt met lijm en zaagsel. Tot op vandaag worden de tafels, die overigens totaal ongeschikt zijn voor de kleine kinderen, intensief gebruikt.
Here Bugu draait dankzij onze donateurs, vaak met een kleine portemonnee, dank zij kleine privé fondsen, dankzij mensen die in ons geloven. We zijn ze heel erg dankbaar dat ze ons steunen. Toen ik zes jaar geleden begon aan dit avontuur, vanuit een innerlijke noodzaak, had ik geen flauw benul. De vraag van Baba om een project op te zetten met en voor de extreem armen zonder vooropgestelde condities van het Westen triggerde me. Ik ben een kunstenaar, ik hou van mensen en van veranderingsprocessen en ging de uitdaging aan.
Hebben en Zijn
Onderontwikkeling wordt vaak enkel gezien als een kwestie van gebrek en ontbering. We hebben het dan over de onderontwikkeling van het "hebben". In de zes jaar dat ik hier ben merkte ik hoe beledigend het is om zo naar mensen te kijken.
Het is veel interessanter om te kijken waar zich de onderontwikkeling van het "zijn" bevindt want die is wezenlijker. De meesten van ons willen toch nog afgerekend worden op wie we "zijn" en niet op wat we "hebben".
Het eenzijdig aanzwengelen van de economie door handel om handel en het doen van grote financiële injecties als antwoord van het Westen op de "onderontwikkeling" werkt zichtbaar ontwrichtend op de samenleving hier. Waardevolle culturele patronen leggen het af tegen hebzucht en graaizucht. Corruptie, criminaliteit tot en met oorlog in de hand werkend.
Het werk van Here Bugu beweegt zich op alle gebieden van het leven en inspireert mensen, we geven hoop en handvatten voor een humane samenleving. Dat is onze impuls. Het is maar een kleine druppel maar hij zal doorwerken en doorgroeien met de mensen die we opleiden.
De mensen en instanties die ons steunen begrijpen dat en we hopen dat er meer mensen, bedrijven en instanties bijkomen. Want dat vergroot onze actie radius.
Steun Here Bugu door de blog te delen met vrienden
