Dag 22, zaterdag, einde van de
reis
Woorden schieten te kort.
De laatste 50 km. wordt er
druk getelefoneerd in het Bambara.
De grenspost voor Mopti kun je
niet zomaar voorbij, bewapende militairen bewaken hem encontroleren personen en auto’s.
Als we de grenspost naderen zie ik de Kanari aan de andere kant van de slagboom
staan en 4 juichende mannen ernaast. Baba stopt, ik spring de auto uit en ren
over de grenspost. De militairen klappen. Alles en iedereen is voorbereid.
 |
| Hamza, Nianfo, Gourou en Alaissan |
Dan rijden we naar Here Bugu.
Halverwege het pad moeten we weer stoppen. Ik moet uitstappen en dan staat er
een haag van mensen aan beide kanten van de weg met vlaggen, Sali en Sedou
voorop met nepbloemen en een prachtig uitgesneden beeld.
Tot Here Bugu mensen, de kinderen van school, de jeugd, de vrouwen, de mannen en dan loop ik Here Bugu op. Overal weer klappende mensen. De stammen van de bomen zijn allemaal wit geverfd zoals ze doen als de president komt. Baba wist ook van niets. Afgelopen week hebben ze een commitee van ontvangst samengesteld en het programma georganiseerd zoals ze het kennen van officiele ontvangsten.
 |
| Sedou en Sali staan langs de weg met nepbloemen en een houtsnijwerk |
 |
| Sedou roept: daar is ze |
 |
| het aanbieden van een glas water aan de reiziger |
 |
| de bloemen en het kunstwerk van Sedou en Sali |
 |
| kinderen van de school met hun vlaggen (allemaal op zijn frans en niet op zijn nederlands) |
 |
| het ontvangstcommitee |
 |
| met Njaga, vrouw van Baba |
 |
| met de buurvrouwen |
 |
| met de jongeren |
 |
| Baba wijst vanaf het dak van de kantine wat er allemaal gebeurt is |
Er is zoveel gebouwd en gebeurt
dat ik het niet kan overzien. Het is overweldigend en ongelooflijk. Wat hebben ze hard
gewerkt en wat een ongelooflijk feest!!!!
