De ochtend van 19 oktober vertrekken we vanuit den Haag richting Mali met een volgeladen Peugot Partner. Na een half jaar Nederland, voor familiebezoek, een beetje vakantie, en heel veel netwerken en vertellen over Here Bugu zou ik eind oktober terugvliegen. Op Here Bugu echter hebben we nog maar de beschikking over 1 auto, de grote gele Kanarie en die is vol in bedrijf. Dat zou betekenen dat ik persoonlijk geen vervoer heb van en naar Here Bugu, niet voor mezelf, niet voor het werk. Daarom hebben we besloten dat er een tweede auto aangeschaft moet worden. De vraag was echter hoe die eventuele auto ter plekke te krijgen. Begin oktober raakte ik via facebook in contact met Marius Dussel die een project in Zuid Mauretanie heeft. Hij vertelde dat hij 19 oktober zou vertrekkken met een door hem georganiseerde rally, de Millenium Rally en nodigde me uit aan te haken. In 14 dagen tijd werd een geschikte 2e hands peugot gevonden, de meeste papieren geregeld, spullen verzameld die ik nu ineens mee kon nemen. Annemieke de Kler, die me de afgelopen maanden enorm geholpen heeft bij het werk voor de Stichting, besloot mee te gaan. Omdat het reisadvies nog steeds negatief is heb ik besloten het verslag onderweg niet per dag op de blog te plaatsen
( ik stuurde het alleen aan enkele personen per mail) maar doe ik dat nu pas achteraf. De reis is zonder moeilijkheden verlopen en ook in Mali ondervind ik tot nu toe geen problemen.
Ik ben Marius en Antje zeer dankbaar dat we mee konden rijden en we hebben ook veel plezier gehad. Dit soort reizen zijn elke keer weer onvergetelijk. De Friezen gaven daar nog een speciaal tintje aan!
Dag 1, 19 oktober
Zaterdagavond, de eerste dagrit zit er op en we bevinden ons in het meest ongezellige hotel vlak voor Parijs dat je je kunt voorstellen. een formule 1. Hier ontmoeten we de verschillende teams van de Friese millennium rally. Het is even zoeken, soms geef ik de verkeerde mensen een hand die er niets mee te maken hebben.
Het waren heftige dagen, de laatste dagen. Vanaf het moment dat ik 14 dagen geleden hoorde dat ik aan kon haken aan deze rally is het een heksenketel geweest die naarmate het vertrek moment naderde steeds heftiger werd. Hoogtepunt was gisteren. Ik had net mijn spullen gepakt en in de nieuwe Peugeot Partner gestopt, die dinsdag als verassing door Saskia voorzien was van het Rondom Baba logo met gele letters op de zijkanten, toen ik een telefoontje kreeg van de visumdienst dat onze paspoorten nog in Brussel lagen en niet getekend waren door de consul van Mauritanië.
Om een lang verhaal kort te maken, we hebben besloten te gaan, zonder paspoort, zonder visum tot Algaciraz, de zuidpunt van Spanje. Daar stuurt de visumdienst ons paspoort heen. We zullen de rally daar moeten laten gaan om te wachten op de post die onze paspoorten komt brengen en hopen dat we de friezen een dag later in Marakech kunnen inhalen. Alles moet dan meezitten. Dus bidden maar.
Annemieke, die graag met me mee wilde rijden heeft besloten ondanks alle onzekerheid mee te blijven gaan, ik bewonder haar.
De routemap is niet makkelijk en het tempo hoog.
Adem in adem uit, we zijn onderweg met een auto helemaal vol met prachtige spullen dankzij de vele mensen die zich hebben ingezet. lekker slapen nu en morgen vroeg op, op weg naar Burgos, Noord Spanje.
hieronder de route van de rally
19 okt. départ, jusqu'au paris.
20 Paris - Burgos (dormir)
21 Burgos - Algeciras
22 Algeciras - Tanger Med (haven) - Marrakech
23 repos Marrakech
24 Marrakech - Tan Tan
25 Tan Tan - Laayoune
26 Laayoune - Lamhairiz (90 km avant la frontière)
27 Nouadhibou (Mauritanie)
28 Iwik (Banc d'Arguin)
29 Iwik - Nouakchott
30 Nouakchott - Rosso
31 Repos Rosso
01 nov Rosso - Saint Louis
02 Saint Louis - Dakar
03 Dakar - Tambacounda
ils continuent a Gambia, moi continue a mali
04 Tambacounda Kayes
05 Kayes Bamako
06 repos Bamako
07 Bamako Segou
08 Segou Here Bugu
Dag 2, 20 oktober
De tweede dag de route Parijs-Burgos, 1000 km. Gelukkig kunnen we vanochtend in het pikkedonker met flinke regen achter de bezemwagen aanrijden die niet harder gaat dan 100.km. We hebben namelijk geen tom tom omdat de tom tom van Annemieke niet verder gaat dan Belgie. Natuurlijk proberen we koortsachtig ik weet niet wat te downloaden op ipad, ipod, iphone, gps waar we maar wifi kunnen vinden onderweg maar alles zonder resultaat met als gevolg dat we de route op de ouderwetse manier moeten doen met de kaart en niet het comfort hebben van een meneer die zegt of we links of rechts moeten voorsorteren.
Het is een lange dag die nog helemaal in het teken staat van "erin" komen, voortdurend alles kwijt zijn, onzeker of we de weg vinden, geen spoor van de anderen te bekennen. Maar de lege weg golft rustig door een zwaarbewolkt landschap, bij de Pyreneeen begint het echt mooi te worden en om 20.00 vinden we per toeval het afgesproken hotel. Daar treffen we voor het eerst de complete groep. Echte friezen die elkaar onderling ook niet blijken te kennen maar wel dezelfde taal spreken, ik versta er in ieder geval niets van.Tien teams (20 man/vrouw) plus de bezemwagen (die achteraan rijdt om afvallers op te vangen en te helpen repareren) en wij zijn inmiddels het elfde team.
Het is wel heel wonderlijk hoe het leven loopt en in welke situatie ik nu weer terechtgekomen ben. Fantastisch dat Annemieke meegaat, tot en met Senegal heeft ze besloten. De gesprekken over de toekomst van Rondom Baba gaan onderweg onverminderd voort en daar komt ter zijnertijd een verslag over.
 |
| aankomst bij hotel bij Burgos |
Dag 3, 21 oktober
De derde dag, maandag, weer vroeg op weg, half zeven deze keer. We vertrekken ongeveer gezamenlijk maar dan gaat ieder zijns weegs met eigen way points in zijn gps. De Friezen zijn wel wat competitief krijgen we de indruk, de kaken op mekaar en rijden maar om 's avonds als eerste op het terras te zitten. en daarna gaan we "ieten".
Het is maandag en we weten dat de visumdienst vandaag in touw moet komen en de Mauretaanse ambassade de paspoorten moet laten gaan. Ik
weiger erover te denken dat het niet goed zou kunnen gaan.
Om 2 uur het verlossende telefoontje, de paspoorten zijn in Breda en ze gaan hun best doen ze per DHL in Algaciras (Z.Spanje) te krijgen voor 18.00 uur dinsdag.
Om 2 uur het verlossende telefoontje, de paspoorten zijn in Breda en ze gaan hun best doen ze per DHL in Algaciras (Z.Spanje) te krijgen voor 18.00 uur dinsdag.
Het gaat goed, we zoeven de laatste honderden kilometers door Spanje en arriveren nog met licht in Algeciras.
Hier horen we dat er een team met pech is achtergebleven, de bezemwagen is erbij. Dus morgenochtend vroeg vertrekt de groep naar Marakech maar wij wachten op de achterblijvers en gaan komende nacht (dinsdag op woensdag) of woensdag SAMEN oversteken, we hoeven niet in ons uppie de tocht naar Marakech te doen.
Zo moet het gaan, we danken voor onze zegeningen!!!
 |
| benzinepomp in het armoedige spanje |
Uitslapen, terwijl de groep vertrekt naar de boot.
En na drie dagen onder hoogspanning ook loslaten wat betekent dat ik me buitengewoon brak voel. Drie dagen rijden, drie dagen onzekerheid over waar we aan toe zijn vraagt een hele hoge concentratie en dat voel ik.
We gaan met de auto naar de haven van Algaciraz. Ik moet uitzoeken hoe en waar ik een stempel kan krijgen om de auto uit te voeren zodat ik de btw kan terugkrijgen. Dat kan pas als ik de ticket koop voor vertrek blijkt.
Dan verkennen we een beetje de stad en op een parkeerterrein met uitzicht op Gibraltar pakken we de auto helemaal uit. In Den Haag hebben we hem voor vertrek snel geladen. Nu wil ik nog een keer zien wat er in alle dozen en zakken zit. Heel veel zakken met breiwol, breinaalden en haaknaalden, dekens, lakens, kleren en schoenen, 100 waka waka zonne lampen voor de school en families, remschijven en stuurbekrachtigingspomp voor de kanari, speelgoed, houten trein, zaaigoed, boeken, koffers met eigen kleding, tanken met olie, water en koelvloeistof, mijn administratie,laptops en kabels, goudse kaas e.d., een spiksplinternieuwe rolstoel, nog meer zonnepaneellampen voor nachtverlichting op Here Bugu, een echte sjoelbak en nog veel meer. Ik wil weten hoe het verpakt zit en waar het ligt want de komende 2 weken zal het vele keren worden uitgepakt op de minstens 50 politieposten, douane posten en militaire posten te beginnen morgen als we van de boot afkomen.
En elke keer weer onderhandelen!
Als we uiteindelijk om 4 uur klaar zijn rijden we letterlijk 3 keer om Algaciras heen om ons hotel te vinden dat uiteindelijk aan een andere snelweg ligt dan we dachten. En, ja hoor, de paspoorten zijn er met visum voor Mauritanië.
Maar de achterblijvers zijn langs geweest en hebben zonder ons de avondboot gepakt. We hebben elkaars telefoonnummers niet. Dat betekent dat we het morgenochtend toch alleen moeten doen en na aankomst alleen naar Marrakech rijden! Ik hoop zo dat ik morgenavond nog naar de hammam kan voor we donderdag het Atlasgebergte overgaan!
 |
| de haven van Algeciraz |
Dag 5, 23 oktober
 |
| op de boot, 1 uurtje varen, Afrika op de achtergrond |
In Marokko komen we aan land en rijden zo het havengebied uit. Geen douane die ons tegenhoudt. Daar hadden we niet op gerekend, wat saai! Er is een grote nieuwe haven gekomen, duizenden Spaanse toeristen gaan op vakantie in Marokko. Het is allemaal gewoner en efficiënter geworden.
En dan over een luxe driebaansweg 500 kilometer, Tanger, Rabat, Casablanca, Marrakech. Marokko is in de laatste 5 jaar onherkenbaar veranderd. Mooie wegen, huizen, winkels, alles netjes en opgeruimd. Nederland lijkt daarbij vergeleken op een derde wereldland met alle opgebroken puinhopen overal.
In vier dagen rijd je dus over een aaneengesloten lint van zwart asfalt vanuit Nederland tot in midden Marokko. Geen omleiding, wegwerken, files. De weg golft sierlijk door Europa en Afrika en je zoeft richting de Zuidpool.
 |
| zonsondergang vlak voor Marrakech |
Als we in Marakech aankomen valt de duisternis in. Annemieke gaat in een taxi en ik wurm me er in het donker door het chaotische verkeer heen achteraan. De Riad ligt vlak naast het grote plein in het cenrum. De taxi leidt ons naar een garage en …. daar zien we de andere auto’s staan. De onze gaat erbij en we vinden onze reisgenoten. We zijn zo verschrikkelijk moe dat we ons, als we zitten te eten in de zomers warme avondlucht op het plein, nauwelijks kunnen realiseren dat we in Marakech zijn.
WE HEBBEN HET GEHAALD!!!
Het besluit dat we zaterdag namen om te gaan was goed, we zijn pas 5 dagen onderweg en al in een andere wereld.
Na gesjouw met koffer door kleine steegjes met de geur van heerlijke kruiden in onze neus komen we in Riad nr. 10. Een sprookje. Ik slaap in de torenkamer en val in een droomloze slaap met de geluiden van Marrakech op de achtergrond.
Dag 6, 24 oktober
Ik wordt wakker in Marakech in mijn torenkamer met open ramen, omdat de mujadin van de moskees links en rechts op de rand van mijn bed zitten, en hun oproep tot het ochtendgebed zingen. Zo lijkt het althans en het is heerlijk wakker worden zo.
 |
| mijn torenkamer |
 |
| uitzicht over Marrakech in het ochtendlicht |
 |
| het "ontbijt", wat een feest!
Jammer dat we weer verder moeten. Na het ontbijt van koffie met pannenkoekje en honing op het romantische terras is het hollen met de koffers op wieltjes, trrrrrtrrrrrrrrr, door de nog stille steegjes.
|
We vertrekken gezamenlijk maar zodra we buiten de bebouwde kom zijn is het weer : ieder voor zich, God met ons allen.
De dorpen en stadjes waar we doorheen rijden zijn helemaal veranderd. Nergens zien we de oude stadjes, overal nieuw aangelegde villawijken en woonwijken, brede boulevards, supermarkten en mediamarkten waar je alles kunt kopen. Marokko lijkt een rijk land, in ieder geval veel rijker dan het armoedige Spanje.
En dan ……. houdt de snelweg op en Afrika begint. En het wordt al heter. En de weg tweebaans. Nu begint het echte werk, het Afrikaans autorijden wat betekent dat je voortdurend moet anticiperen op alles wat maar denkbaar is dat kan gebeuren op een autoweg, en dat is veel in Afrika..
 |
| en dit is het uitzicht |
 |
| en dit..... |
 |
| en dit...... |
We rijden tot Tan Tan en komen als eersten aan. Vandaag hebben we "gewonnen" !!!!
(Later horen we de reden dat we gewonnen hebben.We hebben ons er zorgen over gemaakt dat we geen gps hebben want alle deelnemers doen de route op hun gps. Ik hou niet zo van die dingen, we hebben al zoveel apparaten en kabels en opladers maar in de roadmap die we gekregen hebben wordt de route aangegeven in way-points. Niet voor ons dus, wij deden het gewoon ouderwets op de kaart en kwamen tot onze verbazing het eerste aan.
Er bleek een verkeerde waypoint in de map te staan en de rest van het gezelschap heeft onderweg lang rondjes moeten draaien voordat ze weer op de route zaten. Wij vertrouwen verder op de kaart!)
 |
| the kissing camels van Tan Tan |
Omdat we inmiddels zijn aangeland in alcoholvrij gebied drinken we een glas koele witte wijn (uit de koelbox op de accu van de auto, gekregen van Erwin) op onze kamer. Proost
Dag 7, 25 oktober
Al zeven dagen heeft Annemieke problemen met haar laptop en telefoon. Wat er allemaal aan de hand is weet ik niet precies maar ik geloof dat niet alleen haar Tom Tom niet verder ging dan België ook haar telefoon werkt niet en het ergste haar email via Ziggo lijkt buiten Nederland niet meer te werken. Dat is afschuwelijk als je zover op reis bent want je hebt maar af en toe wifi en je kunt geen 009 of 008 nummers bellen voor hulp, klachten en boosheid. En op haar Ziggo moet o.a. ons visumbewijs voor Senegal binnenkomen. Gelukkig zijn we daar nog niet. In Algaciras kon bevriende Rini helpen door op afstand in de laptop te kruipen en een akelige kabouter, Schnips genaamd, die overal in was gekropen, eruit te halen. Maar het mailverkeer is nog niet opgelost.
Na Tan Tan, met de kissing camels, rijden we zo’n beetje de woestijn in, dat wil zeggen zandachtige vlaktes zo ver het oog reikt. Het is al heet hier. Voor vandaag 350 km te gaan, een makkie met een aantal uitstapjes in de zandduinen, alwaar flamingo’s in een plas water, zoutpannen en natuurlijk de Atlantische oceaan die diep grommend tegen de hoge rotswanden aanslaat.
We drinken een kop koffie terwijl we op de comfortabele campingstoeltjes zitten die Annemieke heeft meegenomen aan de rand van de afgrond!
We drinken een kop koffie terwijl we op de comfortabele campingstoeltjes zitten die Annemieke heeft meegenomen aan de rand van de afgrond!
 |
| soms een spontane samenscholing |
 |
| met een groepsfoto |
 |
| de "bezemwagen, een geruststelling! |
En weer verder. Het smalle streepje asfalt waarover we de komende week dag in dag uit steeds zuidelijker zullen rijden vibreert voor ons in de zon. Het blauwe autootje zoeft. Uit de luidsprekers schalt Glen Gould met de pianoconcerten van Bach, een verrukkelijke combinatie.
Marokko blijft me verbazen. In het zuiden midden in de eindeloze kale, droge vlaktes gigantische windmolenparken in aanleg. Tot diep in het zuiden gaat de vernieuwing en modernisering door. En dan komen we bij de zogenaamde grens waar we de Westelijke Sahara binnengaan maar wat officieel nog tot Marokko hoort.
 |
| windmolenparken in de Westelijke Sahara |
 |
| nieuwe steden door Marokko neergezet in de Westelijke Sahara |
Hoe verder we komen hoe zwaarder islamitisch, onvriendelijk, ongezellig en onbehaaglijk. Meteen worden we aangehouden omdat ik volgens de lasergun 8 km. te hard heb gereden. Het kost me een kwartier maar ik weet toch nog onder veel gelach en met een huwelijksaanzoek van mijn kant onder de boete uit te komen. Een lokale sport van mij waar ik veel plezier in heb.
wordt vervolgd.........
