 |
| foto van internet |
Met de vogeltjes op Here Bugu onderhoud ik een liefdevolle relatie. Kleurrijke zangvogeltjes die in de twijgen zitten van de bamboescheuten tegen de gazen horren van het terras. Ik verwen ze af en toe met klassieke fluitmuziek of Maria Callas. Volgens Seydou zingen ze niet tijdens de maanden dat ik er niet ben!!!! Toen ik gister aan het eind van de dag na de lange vermoeiende reis het terras opstapte was het vogelkoor opvallend luid aanwezig. Seydou, die niet op de hoogte was wanneer ik zou arriveren zei glunderend: ik wist dat je gauw zou komen, ze zijn gisteren begonnen.
Waar of niet, het is heerlijk om die voorstelling te koesteren.
Ik ben er dus. Door alle echte en niet echte maar wel gevreesde hindernissen heen, ben ik aangekomen. Vandaag, mijn eerste dag na de lange reis, ben ik wel aanwezig maar nog vermoeid. Mijn woonkamer was de afgelopen 9 maanden de hunne. Ik moet hem weer in beslag nemen. Bij het aantrekken van de andere jas ben ik niet altijd aangenaam, daar weet Baba van mee te praten. Ik ben hem veel verschuldigd op dat vlak. Dus acclimatiseer ik en bestudeer het leven even voornamelijk vanuit mijn hangmat.
Het is of ik nooit ben weggeweest. Dit is mijn ‘andere’ leven’ in een ander continent. De laatste jaren wel overbrugd door het onvolprezen internet. Maar je kunt niet alles overbruggen. Ik blijf altijd de intermediair. Een Malinees spreekwoord zegt: ‘de vreemdeling ziet slechts wat hij kent’. In de afgelopen twaalf jaar waarin ik als ‘vreemdeling’ op Here Bugu dag en nacht geleefd heb tussen de lokale mensen met al hun verschillende etniciteiten en culturen ben ik geen vreemdeling gebleven, eerder een allochtoon geworden. Maar sinds ik de laatste drie jaar door de omstandigheden negen maanden in Nederland ben en slechts drie maanden hier moet ik tijd nemen om in te burgeren om mijn ‘vreemdelingen-ogen’ af te leggen om te kunnen ‘zien’. Als ervaringsdeskundige neem ik daar inmiddels een paar dagen voor. Dat scheelt heel wat miskleunen van mijn kant.
Ik beschouw Baba en mezelf als pioniers in een andere vorm van ontwikkelingssamenwerking. Een vorm die meer past bij onze tijd en gebaseerd is op ‘wederkerigheid’ in de samenwerking. Daar bedoel ik mee dat we allemaal ‘wordend’ en ‘lerend’ zijn. Het kan nooit de bedoeling zijn dat we allemaal uniform gaan denken en handelen. Eigenlijk zouden we voor een betere toekomst bereid moeten zijn de bewegelijkheid van het ‘ver-staan’ te beoefenen. De bewegelijkheid om te wisselen tussen autochtone en allochtone standpunten. Dat maakt het leven een stuk rijker.En gelukkig zijn een toenemend aantal mensen, waaronder veel jongeren, daarin geïnteresseerd.
Om de wederkerigheid en uitwisseling te bevorderen heb ik besloten deze keer veel meer gebruik te gaan maken van het internet en de social media. De BaBaBlog leent zich niet voor directe indrukken. Door video kom je dichterbij. En dat is niet de enige reden. Door de onveilige situatie hier kan ik al jaren geen deskundigen uitnodigen voor de verschillende activiteiten. We gaan nu een poging wagen om via ‘live-stream’ deskundigen vanuit Nederland aanwezig te laten zijn en anderen mee te laten kijken. Het is een spannend experiment.
Daarnaast houd ik belangstellenden regelmatig door de week heen op de hoogte via instagram, facebook en linkedin.
Bovendien zijn we begonnen aan de voorbereiding voor de jaarlijkse rijst en gierstactie die zal plaatsvinden van 6 december tot 29 december waarbij de vele kinderen op Here Bugu elke dag zullen oefenen voor een gezamenlijke prestatie op de laatste dag. Daarvan zal via ‘live-stream’ elke dag een stukje te volgen zijn. Ik ben bijzonder trots op de zo nodige deskundige hulp daarbij van Daphne van ’t Hof, sales-manager en content marketeer van Return to Sender en Pelpina, tv/video producer en videomarketing specialist.
De aankondigingen zullen voornamelijk via de volgende kanalen plaats vinden:
 |
| kinderen die op onderwijs wachten |
