Een marktkoopvrouw zonder portemonnee

Merci nos amis en Hollande, dank jullie, onze vrienden in Nederland

Sedou de gardien heeft dit geschreven en opgehangen. Het resultaat van de rijst en gierst actie is overweldigend, het bedrag staat in de mail die bij deze blog hoort wanneer je lid bent (uit veiligheidsoverweging)

De moeder van Baba

De moeder van Baba staat elke dag op de markt. Het is haar lust en haar leven. Ze verkoopt geen eigen spullen. Ze doet aan de ‘troc’, ruilhandel. Ze ruilt melk van de Peulen tegen gierst van de Dogon tegen verstelwerk van kleding van haar zoon die kleermaker is tegen zout van de Touareg, tegen gedroogde vis, tegen suiker, tegen mais, tegen bourgou, tegen kruiden. Ze kent iedereen en iedereen kent haar.

 

Het draaien van het wiel

Mali heeft 35 verschillende etnische groeperingen met verschillende talen en culturen. Mali (nijlpaard) is Mali geworden na oorlogen, kolonisatie en dekolonisatie. Gedeeltelijk zijn de grenzen op de kaart getrokken langs een liniaal. Tot voor kort is het de mensen van Mali gelukt in vrede met elkaar te leven en één van hun geheimen was de ‘troc’ (uit het grieks:

wiel, hoepel, ring). 

De Peulen hebben vee, melk, yoghurt, en hun vrouwen vlechten kunstige kapsels, de Touareg hebben zout, sieraden en kamelen, de Bozo vis, de Dogon gierst en uien, de Bambara de smeden en de pottenbakkers. De onderhandelaar tussen de één en de ander gaat niet voor winst maar ziet er op toe dat iedereen, inclusief hijzelf, krijgt wat hij nodig heeft. De één heeft houten palen nodig, de ander schapen omdat zijn vrouw net bevallen is, de man die palen 

heeft liggen heeft stoelen nodig voor het huwelijk van zijn dochter en de man van de stoelen legt er nog wat brokken zout bij om de deal rond te maken. De ‘marchand’ heeft geen 

schriftje. Hij kent de waarde van de spullen, hij kent de mensen en hij weet wat ze nodig hebben. Moussa levert 30 kilo meel in en wil er wat anders voor terug. Als hij een paar uur later langskomt ligt het klaar. En soms ligt er een verrassing bij om de deal in evenwicht te brengen. Iedereen heeft tenslotte zout of suiker nodig. Er zijn altijd getuigen en bij een 

conflict de dorpsraad. Dan overlijdt ineens de onderhandelaar, de marchand. Binnen een paar uur lig je hier onder de zoden. Iedereen die wat te goed had bij hem meldt zich en nog dezelfde dag wordt alles geregeld en beklonken. Er is vertrouwen en er is verbroedering bij 

de troc én een hoge gunfactor. De troc hield en houdt op het platteland nog steeds de maatschappij bij elkaar.

 

Twee systemen

De eerste handelaren, commerçanten,  kwamen van buiten Mali. Er werd betaald met schelpen, kauri, en later met papiergeld dat werd geïntroduceerd door de Fransen. (de grootouders van Sedou hadden nog potten met kauri’s onder de grond, zie mijn hilarische blog van 23 jan 2016 geld in een pot)

Volgens Baba, zelf Chef de Famille van een familie van minstens 80 personen die allemaal thuis zijn in de troc, waren de Franse kolonialen tegenstanders van de troc. Zij voerden de ambtenarij in en daarmee de bureaucratie. Chefs de Villages (dorpshoofden), marchands (onderhandelaars), de dorpsraden en getuigen moesten vervangen worden door burgemeesters, wethouders, boekhouders, rechters en advocaten. Dat is gebeurt.

Sindsdien zijn er twee sociaal/economische systemen in Mali.

De elite, de regering, de handelaren, de scholen en universiteiten, de ambtenaren, de Ngo’s en alles wat daarbij hoort zitten in het ene systeem. Tenminste als ze in functie zijn. Ik heb velen ontmoet die, als ze eenmaal thuis zijn, hun westerse outfit afleggen, zichzelf overgieten met een traditioneel kruidenwater om de vreemde cultuur af te spoelen en overstappen op hun ‘eigen’ gewoonten. het overgrote deel van de bevolking leeft in het andere systeem. In werkelijkheid kan op het platteland geen burgemeester belangrijke besluiten doorduwen zonder toestemming van de Chef de Village. Zoals geen man een besluit kan nemen over familieaangelegenheden zonder de toestemming van zijn moeder. 

 

Systemen die elkaar verwoesten

Ik denk dat de situatie met de extreme corruptie, de verwarring, en de oplaaiende conflicten waarin Mali zich bevindt in belangrijke mate te maken heeft met de botsing van twee extreem verschillende culturen. Een botsing waarbij de macht van het geld met geweld en gewetenloos sociale systemen verwoest.' Alles van waarde is weerloos' zei de dichter Lucebert al. Maar ook sociale systemen hebben  hun negatieve kanten. De ontwikkeling van het individu wordt tegengewerkt, het sociale heeft altijd voorrang.  Dat rechtvaardigt echter niet om het kind met het badwater weg te gooien. Neem het slechtste van je cultuur en deel het met het slechtste van de cultuur van de ander is in Mali realiteit geworden in de strijd om de macht. 

Wederkerig 

Op Here Bugu nemen we het beste van beide culturen en combineren dat. Ook een soort troc. Wij noemen het : wederkerigheid. Een goed voorbeeld daarvan is één van onze projecten, het fonds Yère Dème, wat zoiets als 'reik elkaar de hand' betekent. Medewerkers, die allen slechts een vergoeding voor hun werk krijgen, kunnen hieruit een som geld vragen. Bijvoorbeeld 

voor zaaigoed voor hun veldje of om een koe of schaap te kopen. Het gaat om iets waarmee  ze kunnen onderhandelen en  hun levensomstandigheden kunnen verbeteren. ( voor medicijnen e.d. kunnen ze terecht bij het noodfonds). Er is een schrift waarin nauwkeurig wordt opgetekend hoeveel ze krijgen en wanneer en in hoeveel termijnen ze terugbetalen. Ik doe de kascontrole als ik hier ben. We hebben veel verschillende projecten op Here Bugu. Koeien, schapen, eigen stukjes grond, de keuken, kippengaas, leren tassen, de smid enzovoort. Elk project heeft periodes in het jaar dat ze verdienen en andere waarin  ze moeten investeren. Er vindt troc plaats tussen de verschillende projecten voordat het geld weer terug in de kas beland en genoteerd wordt. Het voegt iets belangrijks toe aan het leven op Here Bugu. Het voegt toe dat mensen elkaar helpen, op elkaar betrokken zijn en de projecten doorgaan, ook 

in moeilijke maanden. Het heeft lang geduurd voordat ik begreep wat er gebeurde. Intussen vind ik  het een enorm voorrecht om hier bij betrokken te zijn. Geld is voor de mensen van Here Bugu, van Stichting Rondom Baba en voor onze donateurs veel meer dan een betaalmiddel. Wij kiezen ervoor om geld in te zetten om een positieve impact te hebben op onszelf en op de maatschappij, het milieu en de cultuur. Ook dat is wederkerig! Ook dat is 'Troc'. En troc komt altijd bij jezelf terug, daarom heet het zo.

een ontmoeting van verschillende culturen

Na een jaar gaat het een heel stuk beter met de familie van Sekou, de vluchtelingenfamilie die hier vorig jaar met een grote groep anderen strandde. Sekou, in het midden, is de jongen van het been. 

 

Mijn Kerstverhaal

 🎄🎄🎄

Vorige week kwam iemand op bezoek vanwege een noodzakelijke formaliteit. Om veiligheidsredenen kwam hij incognito, in een gewone auto en zonder ambtstenue. Ik had hem nooit eerder ontmoet. Toen hij aankwam was ik nog met het klasje kinderen bezig. Baba maakte met hem een rondgang over het terrein. Toen ze terugkwamen zaten ze een tijdje te kijken naar de kinderen en wat we aan het doen waren.

Daarna zaten we samen aan mijn tafel op het terras. Ik keek naar hem. Hij was anders dan de mensen die ik hier gewend ben. Lichter van huid leek het, hij had iets doorschijnends. Hij had prachtige handen en stotterde. Hij had een traditionele boubou (mannenjurk) aan maar met een originele toets. 

Ineens vroeg hij terwijl hij van mij naar Baba keek: “Wat is Here Bugu?” Baba antwoordde: ”Here Bugu is een ecologische gemeenschap met opleidingen en projecten”. Hij bleef ons aankijken en zei: “Dat is niet het antwoord wat ik zoek”. En hij vervolgde:” Here Bugu is een dak dat rust op vier zuilen. Die zuilen maken jullie en die heten: oprechtheid, respect, werk en vergeving.” Later, toen hij vertrokken was, voelde ik verrast nog lang zijn aanwezigheid.

                                  

                                    ☆ ☆ ☆ ☆ ☆                                                    

’s Avonds lag ik vanonder mijn muskietennet naar de sterren te kijken en dacht na over zijn woorden. Een dak op vier zuilen. In de Dogon, een provincie in Mali met een bijzondere cultuur, staan de  zogenaamde togunas. Een toguna is een vergaderplaats voor mannen. Het bestaat uit een dik dak van stro van de gierst dat rust op prachtig bewerkte houten pilaren. Het dak is laag. Een toguna is een heilige plaats. Er mag alleen met wijsheid gesproken worden en als je woedend opspringt stoot je je hoofd aan het dak en verliest je respect. Iemand die liegt wordt onherroepelijk bestraft door de geest van de toguna, nu of later in zijn leven. In de klassieke oudheid in Zuid Europa hadden we tempels. Een tempel is ook een dak, een dak dat rust op machtige zuilen. Tempels hadden een complexe religieuze, politieke, sociale en economische functie in de maatschappij. Togunas en tempels zijn plaatsen waar het fysiek menselijke en het geestelijke elkaar doordringen.

                                                                 ☆☆☆        

Welke vier namen zou ik aan mijn eigen zuilen geven vroeg ik me ineens af, aan mijn eigen heilige plaats, aan mijn tempel of toguna? Op welke vier pijlers berust mijn leven? En is elke zuil goed onderhouden of zijn sommigen afgebrokkeld, zit er betonrot in of breuken? Als het goed is worden, in tegenstelling tot fysieke zuilen, onze geestelijke zuilen met het ouder worden sterker en kunnen ze zwaardere lasten dragen. Is dat zo? Wie woont er in mijn tempel, mag iedereen er in of is hij gesloten voor sommigen. Het werden te veel vragen en ik ben in slaap gevallen. 

Vanochtend heb ik een schriftje gevouwen van wat kopieerpapier. Op de buitenkant heb ik geschreven: 

Yvonne Gerner, de vier zuilen van mijn tempel, 

een Kerstoverpeinzing van 2020.

De Kersttijd van 2020 kenmerkt zich door isolement, in Nederland en in Mali, zij het om verschillende redenen. Een goede aanleiding om te mediteren over de kwaliteiten van onze zuilen en daar iets over in een schriftje te schrijven. Maar,

                                                                          ☆

 met of zonder schriftje, 

wens ik iedereen die dit leest 

een bijzondere Kersttijd toe 

met een warm en helder vuurtje 

in het heilige binnenste van je tempel.

🎄🎄🎄 

 zonnen sterren en manen met de vingers

genieten in de klas

maar eerst lopen ze vanaf zonsopgang om bladeren en besjes te zoeken voor het eten

en na de school moeten ze gierst stampen, zwaar werk, maar ze zijn er ook trots op. Wat ze niet weten is dat er volgende week een grote graanmolen wordt geïnstalleerd en de vrouwen en kinderen van dit 

dagelijkse zware werk verlost zullen zijn

de hutten worden steeds meer onderhouden. Deze familie heeft zelfs een hekje om de hut gemaakt en ..

naast de hut hebben ze hele mooie kippenhokken en een voederplaatsje gemaakt.

Samen komen we er wel!

kleine Sjang

Na het verhaal van vorige week nu een mooi voorbeeld hoe samenwerking ook kan. Dit zijn zware tenten van zeildoek (geen plastic). Deze tenten die ze kregen bleken de stormen ook niet te overleven en lagen zeer snel allemaal plat. Onze Peulen hebben nu de ijzeren tentstokken voor iets anders gebruikt en de tenten over hun eigen stevige hutten heen getrokken en daaraan vastgemaakt. Zo zijn ze goed verankert en bieden ze extra bescherming.

PS

Ben je nog niet geabonneerd op deze blog dan ontvang je ook niet de bijbehorende email.

daarin staan de mensen die doneren en daar vermeld ik ook het totale bedrag dat al binnengekomen is. De blog is daar te openbaar voor, dus abonneer je als je dat wilt via de rechterkolom hierboven.

Wat je op school niet leert en het nieuws je nooit vertelt

De rijst en gierst actie
Iedereen op Here Bugu en ook nog velen daar buiten, van klein tot groot oefent voor de rijst en gierst actie (zie de filmpjes op facebook en linkedin). Ondertussen kijk ik natuurlijk elke avond op de Triodos bankrekening hoeveel er is binnengekomen.
Het gaat geweldig tot nu toe. Als je geabonneerd bent op de BaBaBlog krijg je de mails met updates en de namen. Dat wil ik niet openbaar publiceren.
Ik lees op de bankrekening de namen van de mensen die zakken rijst en gierst schenken, ook veel nieuwe namen deze keer en we voelen ons gesteund en gedragen in het werk dat we hier verzetten. Dat geeft ons dagelijks energie!

Hulpgoederen
Terwijl ik dit schrijf denderen zware vrachtvliegtuigen vlak over ons hoofd die gaan landen op het vliegveld van Sevaré hier twee kilometer vandaan. Vliegtuigen met hulpgoederen want we zitten hier in een crisisgebied met één van de grootste humanitaire rampen van dit moment.
De goederen worden opgeslagen in grote loodsen of verder verspreid naar het Noorden over de weg. Ze worden ingevlogen door de grote internationale hulpverleningsorganisaties die de kennis, logistiek en ervaring hebben om grote groepen mensen te helpen. Je komt ze overal tegen.
Vanuit de loodsen worden de goederen door hun lokale partnerorganisaties bij de doelgroep afgeleverd. Gevaarlijk werk. Het gaat over tenten voor de vluchtelingen, rijst, erwten, olie, pompen voor water enzovoort. De witte auto’s van de organisaties rijden af en aan, sommige zwaarbewaakt door militairen uit de hele wereld, het vredesleger van de blauwhelmen, de Minusma, die hier ook overal gelegerd zijn. Dit zijn enorme operaties die ontzag inboezemen. Zeker als je weet dat ook zij voor een groot deel werken met geld dat geschonken wordt door mensen die wensen dat de wereld beter wordt. Die willen dat er vrede komt en meer gezamenlijkheid. Naast al het boze dat we om ons heen zien en dat domineert in het nieuws is het een geweldige troost te weten dat heel veel mensen naar een andere toekomst willen.

Onze eigen vluchtelingen
Here Bugu is een klein stipje te midden van al het geweld en de verplaatsingen om ons heen. Omgeven door een stevige muur van achthonderd meter met hier en daar een toegangsdeur die overdag openstaat en ’s nachts op slot zit. Zoals bekend namen we een jaar geleden zestig vluchtende, van haven en goed berooide families op binnen onze muren. Hun dorp was platgebrand, ze hadden lang gelopen, zaten allemaal op de rand van de hongerdood en waren angstig en getraumatiseerd. Zestig families is hier ongeveer vijfhonderd mensen want familie is niet hetzelfde als gezin. Ze maken onderdeel uit van een veel grotere groep van duizenden mensen die om ons heen neerstrijken.

De veerkracht
Onze Peulen begonnen, evenals de Peulen om ons heen, direct met het opbouwen van hun hutten. Ze maken ronde karkassen van twijgen. Daaroverheen gaan lagen droge strohalmen die ze van de rijstvelden afhalen, stro, en rietstengels. Alles wordt met touw bij elkaar gehouden. De dikke laag stro beschermd tegen de hitte en de kou (op zijn laagst 15 graden). De touwen verankeren de hutten goed aan de grond tegen de keiharde stofstormen. De ronde vorm helpt bij het weglopen van water bij de kortstondige hevige regenbuien. Wij leggen toiletgebouwen aan, waterleiding, wasplaatsen, vuilnisbakken. In het begin nemen ze hun koeien, schapen en ezels die een gevaar vormen voor onze tuinen mee naar binnen. Dus komen er gesprekken en we zorgen dat buiten de muur plaats is voor de meeste dieren als ze al niet met de dieren op stap zijn. De vrouwen bewerken de binnenkant van de hutten. Ze krijgen de eerste maanden van de organisaties voedselnoodhulp en stevige zeilen voor de regenperiode. Er begint een soort van dorp te ontstaan binnen Here Bugu. De stemming is goed en problemen worden direct opgelost. Sommige gezinnen helpen we wat extra, ze mogen stukjes land bewerken voor groente, een Peul neemt onze koeien en schapen ook mee uit wandelen, we ruilen melk van hun koeien met goederen van ons. Over die ruilhandel en hoe we met de rijst en gierst omgaan vertel ik de volgende keer uitgebreider want dat is een prachtig voorbeeld van onze wederkerigheid.

 

zo begon het vorig jaar, nu een jaar verder is er al veel meer structuur en bijna gezellig te noemen

                                              de niet zo fraaie maar effectieve buitenkant

   de prachtige binnenkant, het is een grote eer dat ze dit aan mij laten zien, een gebaar van vertrouwen

vrouwen bezig met het verbeteren van hun hut

Hoog bezoek
Maar soms gebeuren er vreemde dingen. Ineens loopt er een hele groep zwaar bewapende militairen rondom een paar hoogwaardigheidsbekleders van de organisaties tussen de van angst verstijfde Peulen over ons terrein. Als de Peulen ons waarschuwen worden ze door mensen van ons benaderd. Ze worden heel boos en willen niet overleggen. Ze vertrekken in een lange stoet landcruisers met militaire bewaking over het zandpad. We maken ons er zorgen over want wij willen niet opvallen. Onder de bevolking leeft wantrouwen tegen leger en organisaties. Er komen ook mannen met petten op en schriften die de Peulen registreren voor voedselhulp of andere hulp. Als wij gewaarschuwd worden en gaan kijken vertrekken ze. We krijgen geen contact met ze en ze willen niet overleggen. Wat daar de achtergrond van is weten we niet. Kennelijk vallen we onder hun gebied. Op ons nadrukkelijke verzoek en het verzoek van de Peulen om eerst contact met ons op te nemen gaan ze nooit in, ook niet als we het hogerop zoeken.

De vluchtelingenkampen
De vluchtelingenkampen om ons heen veranderen in rap tempo. De ronde, organische vorm van de hutten en van de plattegrond van het dorp maakt plaats voor rechte rijen vierkante tenten van blauw plastic met rechte zandstraten ertussen. De ronde hutten worden op die van een enkele ongehoorzame Peul na onttakeld.
De nieuwe, vierkante tenten gemaakt van een enkele laag plastic zijn hier niet bestand tegen de hitte, niet tegen de stofstormen en niet tegen de regen die straks weer kortstondig zal neerkletteren. Onze ervaring is dat in mei, als de zon op zijn heetst is het plastic zal smelten en verpulveren.
Tot in de verre omtrek zal de grond bedekt worden met minuscule stukjes blauw plastic. De dieren die in grote kuddes over het land lopen zullen het eten en het zal in het grondwater terechtkomen. Er zal weinig overblijven van de tenten. De eigen hutten, gebouwd met ervaring en deskundigheid voor de lokale situatie staan er dan niet meer. De troosteloze situatie die dan ontstaat zal zijn demoraliserende werk verder doen. De groepscultuur die hun houvast is valt dan uit elkaar en hun leven, dat zich afspeelt tussen de ronde vormen van hun kralen, wordt vernietigd. Ze worden ontvankelijk voor de ronselpraktijken van de jihadisten.
De hulporganisaties zullen dan inmiddels op andere plekken aan het werk zijn en hier weinig van zien.

       zo ziet het er buiten onze muren en eigenlijk overal uit, het plastic dat door de wind verspreid 

wordt, het plastic dat niet een product van hier is

Een tent kost tussen de 600 en 900 dollar per stuk
Ik spreek hierover met iemand die ik ken van de lokale organisatie. Zij vertelt dat de tenten tussen de 600 en 900 dollar kosten per stuk. Ze liggen opgeslagen in de loodsen en moeten geplaatst worden, dat is de opdracht van hogerhand. De Peulen hebben geen verweer. De voortvarendheid van de lokale mensen die werken voor de organisaties en die hun baan niet kwijt willen raken spreek je niet tegen. Ze voelen zich behandeld als lastig vee dat zich moet schikken in de oplossingen die bedacht en uitgevoerd worden door anderen. En als ze protesteren is politie of leger snel bij de hand. Dus zijn ze onderdanig want afhankelijk van de hulp. Vragen stellen is ongewenst. 

Ook tenten op Here Bugu?
We worden weer gewaarschuwd. Er lopen mannen tussen onze Peulen op Here Bugu. Ze willen ook bij ons de hutten laten afbreken en hun tenten daarvoor in de plaats zetten. De Peulen weigeren en zeggen dat zij daar niet over gaan en ze contact met ons moeten opnemen. De mannen vertrekken en tot nu toe hebben we niets van ze gehoord. Het is ons terrein, ze mogen hier helemaal niet komen, dat weten ze. En onze Peulen worden weerbaarder.

Wat zou je zelf willen?
Mensen vragen vaak aan me hoe ik dit werk volhoud. Dat is geen probleem zeg ik dan. Kijk naar de foto’s en de filmpjes, de energie spat ervan af. De levenskracht van mensen is enorm. Elke avond ben ik moe maar elke ochtend verheug ik me weer op nieuwe ontdekkingen die we doen in de samenwerking.
Alles is hier anders dan je denkt. Nog steeds spat de ene voorstelling na de andere die ik heb over Afrikanen en mensen in nood uit elkaar. Daar vertel ik graag over en ik deel het met vreugde.

Maar soms jank ik een potje en krimpt mijn maag samen. Bijvoorbeeld als ik denk aan die tenten van 600 dollar en vooral aan de gevolgen ervan. En dan hoop ik zo dat het verhaal over de goede gaven en de besteding verteld wordt op scholen en op het nieuws en dat er vooral steeds meer vragen gesteld gaan worden. En er steeds meer plek komt voor echte broederlijkheid en zusterlijkheid in onze wereld. Want het is mogelijk. We moeten alleen maar anders gaan denken. We moeten ons voorstellen hoe we zelf behandeld willen worden als we het moeilijk hebben. Of zoals je wenst dat je kinderen behandeld zullen worden als ze in moeilijkheden zitten. En dan komt het heel dichtbij.

zonnen en manen en sterren, ronde en rechte lijnen als voorbereiding op schrijven

de kinderen klitten aan elkaar als een kluwen kittens, ik heb een koord gehaakt met een lus voor elk kind, nu kunnen ze in een rij lopen, in een kring staan zonder zich verloren te voelen want ze kunnen het koord vasthouden en de mogelijkheden met het koord zijn eindeloos en een bron van veel plezier

sinds kort zingen de kinderen hun traditionele liedjes weer. Dit is Koumba, gangmaker, voorzanger en groot talent.

Vind je dit verhaal belangrijk? Deel het met je vrienden, help ons dat het verteld wordt.
En help ons als je kunt met de rijst en gierst-actie.
Volgende week zal ik meer vertellen hoe we omgaan met het geld van de rijst en gierstactie
en wat alle neveneffecten ervan zijn.

Wil je doneren? Dat kan hier: donatiepagina

Ben je nog niet geabonneerd op deze blog dan ontvang je ook niet de bijbehorende email.
daarin staan de mensen die doneren en daar vermeld ik ook het totale bedrag dat al binnengekomen is. De blog is daar te openbaar voor, dus abonneer je als je dat wilt via de rechterkolom hierboven.

De wederkerigheid van onze rijst en gierst actie

's Nachts komen de zakken binnen, de mannen worden opgetrommeld en moeten uitladen, zwaar werk zakken van 100 kilo. Maar daarna is er stokbrood met sardientjes en frisdrank en dat is feest en gezelligheid. (foto vorig jaar)

Wederkerigheid gaat over de basisprincipes van ons werk

Het gaat over betrokkenheid,
over het opbouwen van een relatie,
over delen,
over meebewegen met het wel en wee van elkaar,
over wel-zijn
en over voor elkaar zorgen.
Wederkerigheid is ook een onderdeel van een goed gesprek.

Bij wederkerigheid is het stellen van vragen en luisteren belangrijker dan het geven van antwoorden. We kunnen wat dat betreft nog veel leren van onze Malinese vrienden, ik leer er dagelijks van.  

Van het geld dat u ons schenkt kopen wij lokaal rijst in en gierst.
Ook in dat proces maken we gebruik van wederkerigheid.
Wij kopen graan op dat, hier geproduceerd, veelal geëxporteerd wordt
omdat het een onderdeel uitmaakt van de internationale keten van verdienmodellen.
Mede daardoor ontstaat honger.
Honger die ten dele weer gestild wordt met graan van mindere kwaliteit
die geïmporteerd wordt door hulporganisaties.
Ik begrijp dat dit onbegrijpelijk overkomt.
Ik kon het ook niet geloven maar het is maar een klein onderdeeltje
van wat ik in al die jaren hier tegenkom.

Wij gebruiken uw geld zodat kleine handelaren
en kleine producenten wat kunnen verdienen.
's Nachts wordt het hier aangevoerd met ezelkarren en krakkemikkige transportauto
door chauffeurs die er ook aan verdienen.
Het graan in de zakken van 100 kilo wordt gereinigd door vrouwen
die er ook wat aan verdienen. Het wordt opgeslagen en medewerkers van Here Bugu
stellen de lijsten samen van de families die het het hardste nodig hebben.
Daar wordt het in het donker weer langs gebracht met onze auto's.
Op oudejaarsdag organiseren de jongeren een feest voor alle kinderen.

In de bedragen voor een zak rijst of gierst zitten alle onkosten opgenomen
zoals de onvermijdelijke bankkosten, zakken, het transport, de tussenhandelaren,
het pellen van de rijst en het onderhoud in de opslag, de diesel voor onze eigen auto’s
en … het kinderfeest met Oud en Nieuw.

p.s voor alle trouwe lezers:
Zoals u gezien heeft kan ik geen filmpjes plaatsen op de blog. Vanuit hier kan ik wel elke dag filmpjes en foto's plaatsen op instagram. Ik weet dat veel mensen geen instagram hebben. Een tip: installeer instagram op je telefoon en volg alleen ons, dat kan, @rondombaba_nu

Om te doneren kijk op onze donatiepagina

Doneren voor de Rijst- en Gierstactie

Welkom op de donatiepagina voor de rijst- en gierstactie van stichting Rondom Baba

Een zak rijst á 70 euro:

scan de code of gebruik de link: https://tikkie.me/pay/v39bg0c38dlpps4hbvp2

 

Een zak gierst á 40 euro:

scan de code of gebruik de link: https://tikkie.me/pay/m2mheo4roi2qdqojsedl

 

Een ander bedrag:

scan de code of gebruik de link: https://tikkie.me/pay/ae3ck09hqtkfdvv2955d

'Gewoon' overmaken of donaties vanaf een buitenlandse rekening:

onder vermelding van 'Rijstactie'

Rekening houder: Stichting Rondom Baba
IBAN: NL98TRIO0784740593 BIC
Swift code: TRIONL2U 

We vinden het fijn om te weten wie u bent, stuur ons een e-mail met uw gegevens (om privacy redenen zien we deze niet bij de bankgegevens)

Schrijf je in voor de Babablog en blijf op de hoogte van de actie:

http://eepurl.com/bez7ED

Of scan de code voor een link naar het inschrijfformulier:

Volg ons (met af en toe een livestream)

Instagram @rondombaba_nu
Facebook
Linkedin