TWEE SOORTEN VAN HONGER

Een paar weken geleden kwam op een zondag het gezin van Baba op bezoek op Here Bugu. Ik had ze uitgenodigd omdat ook de vrouwen van de armbanden uit Djennee er waren. De veertienjarige dochter van Baba was er ook bij. Ik had haar al lang niet gezien en herkende haar nauwelijks. Met haar veertien jaar was ze lang geworden, een magere, schichtige sliert, lichtelijk gebogen, niet bepaald moeders mooiste. Wat me verbaasde was dat ze een hijab droeg, zo'n sjaal-achtige capuchon die de haren en de hals bedekt. De enige in het gezelschap van de vrouwen. Ik ben dat hier niet gewend. De meeste mensen die ik ken zijn islamitisch maar 'gematigd' zoals ze het zelf noemen en het komt niet tot uitdrukking in hun kleding. In elke zin die ze sprak zat de naam van haar God verweven, hij wil dit, en hij wil dat en daarmee onderscheidde ze zich onmiddellijk binnen het gezellig lachende en kletsende groepje vrouwen die haar links lieten liggen.
De volgende dag vroeg ik Baba hoe het met haar ging.
Hij vertelde dat ze zich al enige tijd afzonderde en steeds geslotener werd, hij kwam moeilijk met haar in gesprek. Ze ging buiten schooltijd niet meer om met haar vriendinnenclub want die vond ze te 'werelds' zei ze. Ze hielp haar moeder in de huishouding, en vertelde verhaaltjes aan de jongere kinderen. Haar grote passie echter was lezen. Bij gebrek aan boeken, thuis en op school, verdiepte ze zich in de Koran, sterk aangemoedigd door haar leraren. Op school, het lyceum (niet te vergelijken met ons lyceum), waar het dragen van de hijab meer een 'mode' lijkt te zijn dan een verplichting, ging het wel goed, dacht hij.

Het zat me niet lekker en ik maakte me zorgen om haar. Ik nodigde haar nog een keer uit. Mijn eerste reflex was om haar gezellig in bed te stoppen met een glas warme melk, over haar hoofd te aaien en dan voorlezen uit een spannend boek. Maar dat gaat hier natuurlijk niet. Ik sloeg m'n arm om haar heen en nam haar mee naar de school waar de kisten staan met schoolboeken. We rommelden er wat in en ze zocht een paar kleuterboeken uit waar ze meteen in een hoekje in ging zitten lezen. Ik liet haar wat voorlezen en haar niveau leek voldoende voor een goed kinderboek.
Via internet bestelde ik wat kinderboeken die vrienden uit België voor me meebrachten naar Mali. Ik zocht vooral naar echte 'huilboeken', van die verhalen over zielige kinderen die verlaten, hongerig en alleen over de aardbol zwerven en het dan toch nog goed komt. Boeken zoals Alleen op de wereld, De geheime tuin, De kinderen van de grote field en zo. Van die boeken waardoor je alles uit je omgeving vergeet en je hart warm wordt van medelijden om de ander en hete tranen over je wangen rollen. Kortom boeken waardoor je gevoel openbreekt.

Het duurde een paar weken voor ze er waren en Baba werd gek van haar gezeur, een nieuw fenomeen.
En toen was het zover.
Hoe het afloopt, dat is nog te vroeg om te zeggen. Vandaag kwam ze langs om over het eerste hoofdstuk te vertellen, ze had nog niet gehuild. Wel had ze het boek aan haar leraar laten zien.

Die was niet enthousiast. Ze heeft moeten beloven om alleen in het weekend te lezen.
Er zijn twee soorten van honger; honger naar voeding voor het lichaam en honger naar voeding voor de ziel. Beide vormen van honger kom ik hier volop tegen. Voor een gezonde ontwikkeling moeten beide gestild worden.

op zondag mag het

de jongens van Here Bugu, zij kunnen nog niet lezen, doen zich tegoed aan de Nieuwsbrieven van de afgelopen 10 jaar

zij leert schrijven

en hij ook (18 jaar)