Op oudejaarsdag kwamen zo’n 60 kinderen uit de armste wijk van Mopti naar Here Bugu voor onze traditionele oudejaars-spelen. Samen met de kinderen uit de omgeving worden de oude bekende spelletjes gedaan als wedstrijden in zakspringen, met eieren op een lepel in je mond lopen, als blindeman een aardewerken kom stukslaan waar kadootjes inzitten, koekhappen en dergelijken. De jongeren van Here Bugu hebben de leiding en Baba en ik zitten aan de zijkant te genieten.
Terwijl ik zat te kijken naar al die uitgelaten kinderen en foto’s maakte viel mijn oog op één jongetje. Iets in zijn blik raakte me. Ik stootte Baba aan en wees hem op het kind.
Baba reageerde verrast en vertelde me het verhaal van dit jongetje:
Een straatarm gezin, zoals de meesten. Maar dit kind, evenals zijn jongere zusje, speelde nooit met andere kinderen in de straat. De vader had vóór hun schamele huisje een soort hekwerk gemaakt zoals veel mensen doen om hun schaap in vast te zetten en daar zat het kind met zijn zusje en moeder dag in dag uit opgesloten. De vader zwoegde de hele dag als sjouwer om net genoeg geld te verdienen voor één maaltijd per dag voor zijn gezin.
Steeds als Baba langs het huis kwam viel dit jongetje hem op en op een dag wachtte hij tot de vader thuiskwam. De man vertelde dat hij niets op de wereld bezat behalve zijn vrouw en twee kinderen en dat hij bang was dat hen iets zou overkomen als hij aan het werk was en dat hij geen middelen had anders dan om te zorgen dat er iedere dag genoeg geld was voor één maaltijd. Baba sprak met de vader af dat de kinderen overdag onder de verantwoordelijkheid van zijn grote familie zouden vallen. Alle kinderen uit de grote Traore familie leven op straat en zij kregen de instructie zich over deze twee kinderen te ontfermen. Ontbijt konden ze krijgen in de grote gaarkeuken van Baba's moeder die elke ochtend op haar stoep staat en uit grote ketels kommen kinkeliba-thee schenkt (een medicinale thee van lokale bladeren die de immuniteit verhoogt). Bovendien zorgde Baba ervoor dat de jongen, die Hadi heet, een plaatsje kreeg in de grote openbare school.
En nu was hij hier, samen met de andere kinderen en ik zag hem. En zonder dat ik het verhaal kende knikte ik in de richting van het jongetje en zei: “Baba ken je dat kind? Kunnen we iets voor hem doen? Zit hij in de rijstactie, gaat hij naar school?”
En toen vertelde Baba het verhaal.
Mensen vragen wel eens hoe de mensen die op Here Bugu komen geselecteerd worden. Dit is een goed voorbeeld. Zo gaat dat dus! Met kinderen, met volwassenen. Soms komen ze naar ons toe, soms zien wij ze.
We zitten er ook wel eens naast. Dat blijkt meestal vrij snel. Er zijn mensen die op Here Bugu komen werken maar niet meedoen aan de oefeningen in de kring. In de kring ben je zichtbaar, individueel en als deel van het geheel tegelijkertijd. De mensen die niet bij ons horen verdwijnen meestal vanzelf omdat ze geen deel gaan uitmaken van deze gemeenschap.
Gezien worden is het begin. Later kun je dan zelf ook gaan 'zien'!
en dit is Petit Baba
Wanneer wij een kind tegenkomen waarvan we het vermoeden hebben dat hij/zij behoorlijk intelligent is proberen we een plaatsje voor hem te krijgen in een privé school. Zo deden we dat ook voor Petit Baba, zie de foto. Hij woont nu ook in het gezin van Baba en gaat naar een privé school. De kosten, ongeveer €160,- euro per jaar (schoolgeld, schooltenu en tas) worden voor hem betaald door een donateur uit Nederland. Ook voor Hadi zoeken we een oplossing die beter is dan de openbare school.
