de ROZE BRIL

een duur project, opgezet met buitenlands geld bij ons in de buurt.
het staat er al twee jaar, er zitten bewakers voor maar het werkt niet.

Als ik kijk naar grote dure reclames van projecten voor Ontwikkelings Samenwerking, als ik hun stukken lees, als ik hoor hoeveel successen de ambassade of regeringen weer hebben in Afrika, dan vraag ik me steeds weer af, wat ze eigenlijk willen laten zien en voor wie ze het eigenlijk doen. Als ik in Bamako steeds meer en meer  dure auto’s zie rondrijden, dure villa's zie verrijzen dan vraag ik me af waar dat geld toch vandaan komt. En als ik op een terras in Bamako groepjes Westerse deskundigen druk met elkaar in gesprek zie, terwijl ze in elke taal behalve in het Frans, de problematiek van Mali bespreken , dan vraag ik me af hoe zinvol dat kan zijn wat ze bespreken en voor wie het dan zinvol is.

En dan komt weer het moment dat ik zelf mijn blog ga schrijven, of de tekst voor de jaarlijkse nieuwsbrief. Ik selecteer de foto’s, ik vertel mijn verhaaltjes en dan gebeurt het, ... soms.
Ik word stil, krijg niets op papier en ik vraag me af waarvoor ik het doe en voor wie.  Goeddoen is zo ingewikkeld.

De BaBaBlog is nooit bedoeld geweest om donateurs te trekken of om reclame te maken voor Stichting Rondom Baba. Hij is bedoeld om iets te delen van de bijzondere dingen die ik meemaak en die mijn leven en mijn ideeën over het leven in deze wereld ingrijpend hebben verandert. Hij is ook bedoeld om uiting te geven aan de dankbaarheid die ik voel ten opzichte van de mensen hier  die ons veel kunnen leren. Hij is bedoeld om te ontroeren en te verbazen, te ontharden en te verzachten, meningen te ontkrachten en angst weg te nemen, precies zoals dat met mij gebeurt.

Maar natuurlijk beïnvloedt mijn wens voor het voortbestaan van Here Bugu ook de inhoud. We hebben tenslotte donateurs nodig. Hoe eerlijk kan ik zijn?  En wat laten de foto’s in mijn blog zien? Het mooie schooltje, de spelletjes, het geluk dat ik zogenaamd creëer? Ik fotografeer net zo goed de mislukkingen niet, de dode kippen, de ingestorte nieuwe duiventil, de lege geldkist van Morre die ik tussen de struiken vind,

laat staan een foto van mezelf als ik vind dat alles weer fout gaat. 

Er wordt me wel eens verweten dat ik alles teveel door een roze bril zie. De romantiek van het ontwikkelingswerk, het “goeddoen” voorspiegel.

Door te pendelen tussen twee extreem verschillende werelden, zoals ik de laatste zes jaar doe, wordt de shit waar we met zijn allen inzitten, zo pijnlijk zichtbaar en dagelijks voelbaar, dat zelfs de beste roze bril dat niet zou kunnen verhullen.

De tsunami van haat tegen het leven is al lang ingezet, overal, op alle fronten, dat kunnen we met zijn allen niet meer ontkennen noch tegenhouden. De vraag is alleen: hoe gaan we ermee om?
Focussen we ons op het licht of op het duister?

uit de nieuwe kerstcollectie