De dagen gaan langzaam voorbij en we wachten af, houden elkaar op de hoogte en bereiden ons voor. Ik vecht met een groot gevoel van triestheid en verlatenheid. ’s Morgens komen de werklui uit Mopti. Als ik droevig rondloop valt er een grijze deken over Here Bugu dus blijf ik opgewekt. Sedou had gister een inzinking en liep de hele dag spugend rond met een knoop in zijn maag. Het is zo onwerkelijk allemaal. Here Bugu bloeit, overal vogels die nestjes bouwen, de dieren zijn in goede conditie, het werk aan de nieuwe pluimveehouderij gaat onverminderd voort, het schooltje loopt, we houden besprekingen over het werk en de toekomst.
Maar iedereen wacht af wat er gaat gebeuren. Het lijkt erop dat de fund. steeds verder oprukken en de slagvaardigheid van het Malinese leger uittesten. Minder dan 10 km hiervandaan ligt het vliegveld van Mopti, waar nieuwe troepen en wapens aangevoerd kunnen worden, een cruciaal punt in Mali. Mopti is het scharnier, als dat veroverd is dan is Mali verloren.
Duidelijk tekent zich nu voor me af hoe de processen lopen. Bamako is ver weg, en de realiteit van het land lijkt niet de realiteit van de hoofdstad te zijn. De bestuursverantwoordelijken hier krijgen geen instructies meer vanuit de hoofdstad, het leger is verdeeld, de religieuzen zijn verdeeld, de politici zijn verdeeld.
In Mopti blijkt nu van de islamieten ongeveer 30% tot de fund. tak te horen, zij verwelkomen de fund. met de sharia. Zij leven hier tot nu toe normaal zonder ophef gemengd onder de bevolking.
Binnenkort is een groot traditioneel feest in Mopti, de Malaoud. Dat feest wordt verfoeid door de fundamentalisten. Met hun vrienden in aantocht kraaien zij nu ineens victoria en de schermutselingen onder de bevolking beginnen.
In het gematigde land had iedereen tot nu toe recht van bestaan, maar langzaam krijgen de fund. de overhand. Een deel daarvan zijn weer geconnecteerd aan Alq. en dat gaat over grote internationale belangen, drugshandel en wapens. En dan is er nog de MNLA, Touaregs uit Libie die een onafhankelijk Azarwad willen. Onderling botert het ook niet tussen de groepen en in het veld is het lastig te onderscheiden met welke vijand men van doen heeft. Bijgevoegde link toont bijvoorbeeld de leider van één van de groepen en het is duidelijk dat die helemaal niet tot Mali behoren.
Wat het leger gaat doen is onduidelijk, verdedigen zij of slaan ze op de vlucht. De verdeeldheid onder hen is groot, mede omdat het vertrouwen in de militaire couppleger S. tanende is.
Nu de fund. dichterbij komen bereiden de notabelen met hun families zich voor om te vluchten en zullen hun posten bij politie, gemeentehuis enz. verlaten. De stad is dan onbestuurbaar van het ene op het andere moment. Bandieten hebben dan de vrije hand en niemand zal meer weten hoe of wat.
Het sociale systeem, tenminste waar het nog niet is aangetast door de geur van het kapitalisme, is alleen sterk in de families onderling. Hierom proberen we op Here Bugu een nieuw soort gemeenschap te vormen. Een gemeenschap op basis van een gemeenschappelijk ideaal, een gemeenschap die niet bestaat uit families maar uit mensen van alle etnische groeperingen. Dat is een gemeenschap waar het sociale leven gebaseerd is op een vrije keus van individuen. Dat proces kost tijd. Tijd ook omdat het geleerd moet worden. Er komen mensen die er toch niet bij blijken te horen en er zijn mensen die zich steeds sterker verbinden en stap voor stap wordt de gemeenschap opgebouwd.
Ik geloof erin dat de basis is gelegd, daar moeten we op vertrouwen. Hoe het verder gaat zal de tijd leren.
Here Bugu ligt in een gebied waar niet veel mensen komen, het zal niet snel overlopen worden. Sinds kort zijn de grote poorten in de muren klaar en geïnstalleerd, het kan “afgesloten” worden. We houden elkaars handen vast...
de oudste bewoner, monsieur Koro Kora, neemt een zonnebad |
Tjakko, extreem waaks en aanhankelijk op dit moment |
het zware werk aan de viskweekvijver |
altijd tijd voor een spelletje voetbal na het werk |
de wortelen groeien als kool |
de grote poort |
Sedou op de fiets komt door de kleine poort |