there is a wild and natural
creature, a powerful force,
filled with good instincts,
passionate creativity,and ageless knowing.
Her name is Wild Woman,but she is . . .
an endangered species.
women who run with the wolves
Mijn zus maakte me erop attent dat er in de 19e eeuw wel degelijke vrouwelijke ontdekkingsreizigers waren die op weg gingen naar Afrika. Onder andere een zekere Alexandrine Tinne uit Den Haag.
Zij moet een ongelooflijke vrouw zijn geweest en voor de liefhebbers is het interessant haar verhaal te lezen http://www.historici.nl/Onderzoek/Projecten/DVN/lemmata/data/Tinne
 |
| alexandrine links met haar moeder in het midden |
Het meest opzienbarend is hoe ze de leden van haar reisgezelschap, waaronder haar moeder, die onderweg overlijden, in 4 doodskisten met zich meesleepte.
Ze was echter niet op weg naar Timbouctou dus in dit kader telt ze niet mee.
*****************
Twee eeuwen later, om precies te zijn in 2004, beginnen de eerste woestijnoefeningen van Yvonne uit Den Haag.
De eerste reis gaat naar Zuid Marokko aan de noordelijke rand van de Sahara samen met haar tweede echtgenoot. Na een nacht in het hete zand, begeleid door het gedrum van de Touaregs zitten ze 's morgens aan het ontbijt. Het wordt duidelijk dat haar man haar liefde voor ontberingen, zand en Touaregs niet met haar deelt.
Bij Zagora, aan de rand van de Sahara staat een bord: Timbouctou 52 dagen.
Ze had nooit geweten dat Timbouctou echt bestond maar besloot meteen dat ze daar naartoe wilde, liefst achterop een kameel bij een Touareg.
Begin 2005 maakt ze haar eerste echte woestijnreis op een kameel in de Sinai. Tien dagen trekt ze met een groep door het oud testamentische landschap en ze weet dat dit het begin is van een veel groter avontuur.
In 2006 gaat ze drie maanden op reis, voor het eerst helemaal alleen. Ze reist nog een keer per kameel door de Sinai. Daarna bezoekt ze het oase dorp Siwa in de westelijke woestijn van Egypte. In Siwa gaan alle vrouwen gesluierd met drie sluiers opdat niemand behalve hun man in het donker, hun gezicht ooit zal waarnemen. Op een fiets trekt ze deze keer door de omgeving.
In mei van dat jaar arriveert ze in Mali en ontmoet Baba. Ze besluiten Stichting Rondom Baba op te zetten om Baba de kans te geven een project op te zetten ter verbetering van de situatie van de arme bevolking rond Mopti.
Maar voordat het land gekocht wordt waarop Here Bugu als ontwikkelingsmodel van start gaat maken ze samen in de loop van twee jaar verschillende reizen. Te voet, per brommer, per bus, pinasse (kano) en 4 wheeldrive trekken ze erop uit. Baba wil Yvonny (zoals ze hier genoemd wordt) laten kennis maken met zijn land.
Timbouctou blijkt onder handbereik te liggen slechts 700 km. van Mopti.
"Ik wil naar Timbouctou " zegt ze tegen Baba. En zo geschiedde in het jaar 2008
*************************************
Op een ochtend komt Baba me 's morgens vroeg ophalen met een 4wheel drive met chauffeur. Hij glundert. "Jij wil avontuur" zegt hij, " je zult het krijgen".
Ik stap in. De auto is een oude rammelkast, de vering in de stoelen heeft het allang begeven. Voorin zit nog een andere passagier, een Chinese vrouw, ook zij wil naar Timbouctou. Ze heeft een grote koptelefoon op. Ze reist alleen door Mali maar spreekt geen frans en ondervind voortdurend moeilijkheden.. Ergens onderweg heeft ze besloten geen woord meer te wisselen en met luide chinese muziek op haar oren verder door het land te trekken. Gedurende de eerste helft van de reis voltrekt zich een oorlog tussen haar en de chauffeur over wiens muziek luider is, haar koptelefoon of de autoradio.
De chauffeur blijkt geen autopapieren te hebben en ik ontdek dat ik mijn paspoort vergeten ben. Omdat er veel controle onderweg naar Timbouctou is, politie, douanes, militairen, besluit de chauffeur al gauw de geasfalteerde weg te verlaten en de reis off road voort te zetten zonder zijn snelheid te verminderen. Om de een of andere reden heeft hij de pest in.
Achterin de auto rollen en vallen Baba en ik voortdurend bovenop elkaar. Alhoewel we al twee jaar met elkaar optrekken en onderweg 's nachts in de meest extreme omstandigheden samen op een matje overnachten, raken we elkaar nooit aan. In de Afrikaanse, traditionele cultuur, raken mannen en vrouwen elkaar niet aan.
De eerste keer dat we samen sliepen lagen we in de smalle buik van een kano. Onder in de kano lagen takkenbossen, daaroverheen was een plankier gemaakt waar net plaats genoeg was voor twee personen. Omdat de boten altijd lek zijn en er 's nachts niet gehoosd wordt lopen ze 's nachts vol water en kruipen de kakkerlakken uit de takkenbossen omhoog. We lagen als lucifertjes in een doosje met dien verstande dat Baba andersom was gaan liggen, dat wil zeggen met zijn voeten voor mijn gezicht. In het stikdonker werd ik wakker doordat er iets over mijn gezicht bewoog. Ik schrok zo dat ik onbedaarlijk begon te gillen waarop ik een luide plons hoorde. Het bleek dat de boot vol water was gelopen en onze matras in het water lag. Baba wist niet hoe hij mij wakker moest maken zonder mij aan te raken en kriebelde met een lap over mijn gezicht. Toen ik hysterisch gillend overeind sprong begon de boot te wiebelen en hij schrok zo dat hij overboord sprong het ondiepe water in.
We zetten de nacht voort op een matras op de oever. Toen Baba weer omgekeerd naast me ging liggen vroeg ik hem waarom hij dat deed. Hij keek me met grote ogen aan en zei: dat doe ik uit respect. Ik legde hem uit dat ik het respect van zijn voeten niet zo kon waarderen en van die tijd af slapen we gewoon naast elkaar.
De reis naar Timbouctou ondertussen verloopt niet voorspoedig, precies zoals het hoort.
