Het is twee weken na de gijzeling van de toeristen in Timbouctou. Gister verscheen een foto van de gijzelaars omringd door zwaarbewapende terroristen op nos.nl
De gijzeling is opgeëist door Aqmi, de Afrikaanse tak van Alqaida, een internationale boevenbende.
Op het zandpad achter mijn huis spelen de kinderen gijzelingkje. Eén kind is “gegijzeld” en vastgebonden. Ze jammert luidkeels om genade. Ik hoor steeds mijn naam roepen, de gegijzelde heet Yvonne. De anderen rennen eromheen en zijn de terroristen.
Gijzelingen spreken tot de verbeelding, dat blijkt wel. Al jaren proberen we vanuit de Stichting publiciteit te krijgen voor ons project Here Bugu. Een klein vredesinitiatief in het hart van Mali waar mensen van verschillende etnische groeperingen samen werken, leren, leven en spelen. Ontwikkeling gaat langzaam en vraagt geduld en vertrouwen, het is niet spectaculair maar wel hartverwarmend en geeft positieve energie en inspiratie voor het leven. Dat bevestigd iedereen die hier komt. Malinees of Westerling.
De dag na de gijzeling werd ik opgebeld door drie verschillende Nederlandse nieuwsmedia. Wat ik van de situatie vond, of ik ook gevaar liep, wat het voor mijn dagelijks leven betekende, of de ambassade zijn werk goed deed.
Het grootste deel van de blanken van verschillende nationaliteiten, hier werkend voor de een of andere hulporganisatie, vertrok in de dagen na de gijzeling naar Bamako, de hoofdstad 700 km hiervandaan. Ook Gael, de ingenieur van het windmolenproject. Hij stuurt de windmolenploeg nu daar vandaan aan per skype en telefoon.
Angst werkt als een snel om zich heen grijpend virus. Het gaat onder je huid zitten. Ineens veranderen gewone geluiden in verdachte geluiden, worden onbekenden om je heen die je altijd vriendelijk begroet mogelijke verraders, kijk je regelmatig over je schouder en heb je een mening en een oordeel over de handelswijze van de president, de politie, het leger, de terroristen, zonder goed op de hoogte te zijn van het totaalbeeld.
Ik zette een tasje klaar met schone onderbroeken (“heb je een schone onderbroek aan” zei mijn moeder vroeger als ik naar school ging, “er kan altijd iets gebeuren onderweg”), maakte een snelkoppeling in mijn telefoon met een militair van het Franse leger hier in de buurt en besprak een “plan d’action” met de gardien Sedou.
Met mijn Nederlandse gaste sliep ik zelfs 1 nacht in het lemen huis van Sedou in een benauwd kamertje.
Sedou, onze goudappel, die op elke vraag zegt: “ca va allez” en “rien de problèmes”,
(Het zal goedkomen en er zijn geen problemen), kreeg acuut een migraine en pijn in zijn schouders van de schrik. Ineens moest hij nadenken over “wat te doen als” en “we hebben problemen”. Tjakko de hond, die mijn stemmingen goed aanvoelt grauwde en gromde vervaarlijk naar iedereen die in mijn buurt durfde te komen. Inmiddels is de rust hersteld en slaap ik weer op het dak onder het geruststellend getwinkel van de sterren.
Hoe zou ons leven en de wereld eruit zien als de media elke dag zouden berichten over alle goede initiatieven in de wereld, als we elke dag in de krant en op de televisie positieve, inspirerende verhalen zouden lezen en horen. Als we steeds zouden worden aangesproken op vertrouwen, liefde en dankbaarheid voor alles wat er is. Als we niet elke dag gevoed worden met wantrouwen, angst en ontevredenheid over wat er niet is. Als we met zijn allen zorgen dat er meer licht is en de duisternis wijkt.
We moeten het zelf doen, het licht in de duisternis brengen, de problemen loslaten, diep ademhalen, de kaarsjes ontsteken en genieten. Op kerstavond zullen we hier in Mali, net als vorig jaar, de waxinelichtjes ontsteken op de muren van Here Bugu, plaats van vrede, en ieder, moezelman of anders, zal op zijn eigen wijze stil worden, naar de sterren luisteren en zijn hart vervullen met vrede.
We wensen iedereen, in welke situatie dan ook, een liefdevolle Kersttijd toe en vrede in uw hart.
Yvonne, Baba, Sedou en familie en alle medewerkers van Here Bugu en omgeving.
