een Here Bugu baby
Vandaag is het vijfde kind van Sedou, de gardien, en Sali geboren. Een geboorte is een vrouwenaangelegenheid. Sedou was naar de markt toen één van de jongens me kwam vertellen dat Sali ziek was en naar de dokterspost moest. Met een plastic emmer met wat lappen en een emmertje met een vies stukje zeep en een waslapje reden we naar Mopti. Binnen een uur werd een stevige, gezonde jongen geboren op een tafel met een plastic lap. Hygiene zoals bij ons ver te zoeken. De navelstreng afgebonden met een touwtje, geen verbandje. Maandverband is er niet. Na de bevalling kon Sali opstaan terwijl het bloed tussen haar benen wegstroomde. Toen dat een beetje ophield deed ze drie panjes om en konden we terug naar Here Bugu. Het is een prachtig kind, rustig en tevreden. Sedou, die altijd zei: “ een goede vrouw geeft 12 kinderen” zei vanochtend: “Yvonne, dit is de laatste, dit is het Here Bugu kind, ik ga met Sali naar de dokter zodat er geen kinderen meer komen".
half uur na de geboorte
de jongste dochter, Anta, is zeer ongelukkig over de kennismaking met haar broertje
Ca commence
Het is al maart en de hitte begint weer. Maar het is hier op Here Bugu aanzienlijk beter uit te houden dan in Village Can waar ik eerst woonde. Ik slaap op het dak onder de sterren Elke avond kruip ik onder mijn klambou met het vaste voornemen te genieten van de sterren maar telkens val ik na 5 minuten in slaap. Soms wordt ik nog een keer opgeschrikt door balkende ezels die luidkeels met elkaar communiceren, een onnavolgbaar hilarisch geluid of door Tjakko die ook op het dak slaapt en een Peul over het terrein ziet sluipen. Tjakko is een heerlijke hond met aanhankelijk gedrag, bijzonder hier in Afrika. Maar hij wordt ook de waakhond, bindt de strijd aan met loslopend vee van de buren, eet hagedissen, en houdt de wacht op het dak. Van de slangen blijft hij nu af, die worden regelmatig gevangen door Sedou.
Sedou heeft hem te pakken
Tjakko
koekjes bakken in de houtoven
Met een legertruc mee
Vanaf mijn terugkeer uit Z.Afrika waren er steeds gasten. Vrienden, onverwacht bezoek van Jean Risse van de Stichting 2UNITE . In zijn grote legertruck staat hij op het terrein en we kletsen wat af over het werken in West Afrika en onze Stichtingen.
Jean met Nelis
Hij vertrekt weer naar zijn standplaats Mauretanie en ik maak van de gelegenheid gebruik om tot Bamako met hem mee te rijden in zijn grote 10 tonner en even weg te zijn uit de dagelijkse drukte. Onderweg maken we plannen over toekomstige samenwerking. Hier op Here Bugu is het bijna onmogelijk rustig met iemand te praten, elk gesprek wordt onderbroken.We bezoeken Terya Bugu, een project bij Segou. En in Bamako spreek ik met een Nederlander die hier een bedrijf heeft in biologische katoen en sesam. Ik heb behoefte aan contact met blanken, het uitwisselen van de ervaringen, moeilijkheden en mogelijkheden in Afrika. Als enige blanke tussen de Afrikanen kan ik me soms behoorlijk eenzaam voelen. Eenmaal in Bamako wordt ik overvallen door de vervuiling die zorgt voor dikke, tranende ogen, de onontkoombare hitte, het vuil en lawaai, geen plek waar schoonheid te vinden is, maar een jungle waar iedereen vecht voor zijn leven.Ik wil alleen maar zo snel mogelijk terug naar Here Bugu.
Als verrassing voor mij werd deze nieuwe windvaan gemaakt, inmiddels is hij rood geverfd en vaant hoog in de lucht
Windmolens
De tweede fase van de windmolencursus loopt gedurende 3 weken met Annemieke en Roland uit Nederland en Oumar uit Bamako voor de vertaling. Tien, veelal ongeschoolde, werkloze mensen uit verschillende etnische groeperingen, worden opgeleid in het bouwen van windmolens. Er zit energie in de groep en er wordt in toenemende mate met grote betrokkenheid gewerkt. Elke ochtend begint met euritmieoefeningen op de hof waarbij ingewikkelde geometrische vormen gelopen worden en veel gelachen. De cursus verloopt goed en ik geniet van de betrokkenheid en zichtbare ontwikkeling van de groep en van de enkelingen.De dagen zijn lang en vol bezet, voortdurend komen mensen langs, er moeten boodschappen gedaan worden en gekookt, de administratie gedaan, contacten met Nederland onderhouden worden, problemen opgelost van de generator, de tuin, de ezelkar en ga maar door.
Ontmoetingen
Ik ben mijn jaarverslag aan het schrijven en vind het lastig om het kort en bondig te houden. Er is zo verschrikkelijk veel gebeurt het afgelopen jaar. Als we een rondleiding geven over het terrein is het bijna niet te geloven dat alles wat er staat in 8 maanden verrezen is. Maar tegelijkertijd is dat naar mijn gevoel niet het wezenlijke van wat we hier gedaan hebben. Het wezenlijke zit in de effecten van het werk dat we gedaan hebben. De ervaringen die opgedaan worden door mensen die bij Here Bugu betrokken zijn. De manier waarop we hier samenwerken, waarop we met elkaar omgaan, de manier waarop we met het land omgaan, met de mensen. Er zijn ontmoetingen met zoveel verschillende mensen, mannen vrouwen, kinderen. Daar zitten mensen tussen die hunkeren naar ... ja naar wat? Naar een mogelijkheid om uit hun uitzichtloze situatie te komen maar niet weten hoe, die ontwikkeling willen, die behoefte hebben aan een luisterend oor, aan nieuwe gezichtspunten, aan contact, aan een blanke vrouw, aan geld, aan toekomstperspectief.
Je kunt niet iedereen helpen maar er zitten telkens mensen tussen die me dieper raken dan anderen, waarmee ik een “klik” voel en waarmee ik me verbind voor kortere of langere tijd. Het zijn deze menselijke ontmoetingen die me raken en me moed geven om door te gaan, ook omdat ik me telkens zo bewust wordt van de enorme rijkdom aan ervaringen die ik in mijn leven heb mogen opdoen. Aan de contacten die ik heb buiten de grenzen van de straat waar ik geboren ben, de mogelijkheden om te communiceren, om informatie te zoeken, om inspirerende gesprekken met mijn kinderen en met vrienden te voeren, boeken te lezen, onbeperkt kunstvoorstellingen heb kunnen zien, genieten van goede films, de mogelijkheid had om dingen te kunnen kopen die ik hebben wilde tot ik niet meer hoefde.
samenwerking
Leren
De Malinese deelnemers aan de windmolencursus hebben allemaal iets over zichzelf, over hun leven, vertelt. Ik vind het confronterend want wat ze gedaan hebben is samen te vatten in één alinea. Geboren worden binnen een etnische groepering, wel of niet enige scholing hebben gehad, trouwen, kinderen en dan verder elke dag opnieuw de strijd om te overleven. Hier op Here Bugu vinden ze iets wat ze nog niet kennen. Een omgeving waar ze mogen leren, fouten mogen maken,oefenen, gelijkwaardig mogen zijn. En het is goed te zien aan hun enthousiasme en wakker worden uit een zekere lethargie.
Psychologie voor een leuker leven
Op mijn tafel liggen drie tijdschriften die meegenomen zijn door gasten uit Nederland. Ze zien er prachtig uit, mooie glanzende, kleurrijke fotoos. Vroeger genoot ik ervan, heerlijk bladerend na een dag werk. Nu kijk ik naar die drie op mijn tafel, ze liggen onder een laagje zand ondanks het feit dat Sedou ze elke dag schoonveegt en als ik ze oppak liggen ze vreemd in mijn hand.
Een blik langs de inhoudsopgaven levert het volgende op:
Levensles; Scheiden zonder schade; Stress; Domweg gelukkig in Nederland; Op weg met “ ja maar”; Sneltherapie; Ruim je geest op; Toe aan therapie? Bij wie?; Man analyse; Rouwen over je relatie; Helpen maakt happy; Beauty feelgood; Happy together; Overlevingsstrategie voor singles; Je ziel als werkgever; Geloof, hoop en liefde in het leven; Het raadsel van aantrekkingskracht; Waarom ‘klikt’ het; Je bent wat je eet; De rijkdom van eenvoud; Laten we lanterfanten ........
Het is zoo ver weg, hier is in mijn directe omgeving niemand te vinden die snapt waar dit over gaat. Je doet hier je ding, je dag zit vol met noodzakelijkheden, alles kost veel tijd en energie, de ene dag gaat over in de andere en je kunt morgen dood zijn want dat gaat hier snel.
Apple
Ondertussen schrijf ik de tekst van deze blog op een supersonisch apple note book. Ik heb een kastje op mijn dak waardoor ik kan skypen met de hele wereld, kan internetten, alle informatie kan opzoeken die ik wil, contacten kan leggen. Zonder deze mogelijkheid zou ik het hier niet volhouden.
Communiceren met Malinezen lukt best maar soms wordt ik er hor en dol van. Dat komt, zeggen ze, omdat ik teveel denk en daarover wil praten, alles wil weten, duizend vragen stel. Baba wordt er gek van. Elke keer als ik net midden in de analyse van een bepaalde situatie zit kijkt hij me wanhopig aan en zegt: “ kunnen we stoppen, mijn hoofd wordt hier zo heet van”. Terwijl ik bezig ben met het oplossen van problemen ziet hij niet eens waar die problemen zijn. Een opmerking van Sedou spreekt wat dit betreft boekdelen: “wij zijn nog niet zo gecompliceerd in ons hoofd als jij !”.
Wij, toebabs, zijn kennelijk al zeer gecompliceerd in ons hoofd en merken niet dat ons hoofd er heet van wordt. Zo gecompliceerd dat we vaak niet meer weten wat we voelen, wat we willen, wat we nodig hebben en daarom er maar weer eens een boek of een tijdschrift of een therapeut bij pakken. Armoede om je heen en in dit geval ook hitte, maakt vanzelf dat het leven minder gecompliceerd wordt. Denk ik! Maar het voelt heerlijk kleurrijk, vrolijk, hartelijk, warm en avontuurlijk. Daar zijn de gasten van Here Bugu het gelukkig over het algemeen mee eens.
En heb je zin om het mee te komen voelen en je in het Afrikaanse leven te storten, bismilla, wees welkom!
Ik ga maar weer eens verder met mijn jaarverslag.
