Eén van mijn bestuursleden opperde het idee dat ik wat meer zou vertellen over de zaken die niet goed gaan. Dat kan wel maar het is niet Malinees. Op de honderd begroetingen per dag met de vraag “ Ça va?’’, dien je opgewekt “ Ça va!” te antwoorden. Toen ik op een dag op het “ Ça va ? " van Baba ontstemd reageerde met “ Ça va pas du tout!” wist hij niet waar hij kijken moest.
"In Mali draag je je lot en ben je verdraagzaam en je bazuint je ontevredenheid niet in het rond" gaf hij mij vervolgens te kennen. Baba zal nooit iets vertellen dat niet goed gaat. Dat is soms erg lastig, vooral als ik zie dat het niet goed gaat.
Hij vindt het buitgewoon gênant als ik dat te berde breng. " Ça va allez", zegt hij dan," je bent te vlug, te intolerant, te krities, te moe. Ga slapen en dan ziet het er anders uit." Insh’Allah.
Maar Baba leest deze blog niet en wij toebabs zijn erg geïnteresseerd in dingen die niet goed gaan, zie de kranten en het nieuws op tv, dus ik ga nu toch even los.
Ik ben hier nu 5 maanden en ik ben doodmoe. Ik slaap heel veel maar het helpt niet. Ik zie er ongezond en bleek uit omdat ik nooit in de zon kom maar ondertussen veroorzaakt de hete, verschroeiende lucht warmteblaasjes over mijn hele lichaam, die jeuken. Ik eet veel te weinig. Om te eten moet ik met de auto in de hitte naar de markt, de markt is vies en vol, ik kan er een paar slappe tomaten kopen, uien, aardappelen, een bittere komkommer. De Malinezen doen veel kruiden, condiments, in hun eten en blijven daardoor waarschijnlijk gezond. Maar ik ken al die kruiden niet en heb er ook geen zin in, de meeste condiments zien er onsmakelijk uit. En dan moet ik nog gaan koken in die hitte. En dan voor de avondmaaltijd weer naar de markt want ’s morgens is er geen sla en ’s middags is er geen vlees. En door de hitte heb ik geen trek. Elke dag zijn er dingen die niet goed gaan. Het paard Nicolas heeft een koliek gekregen in Fatoma, hier 30 km vandaan en daar moesten we ’s avonds laat naar toe met een veearts. Een jongen die een rooster in de put moest aanbrengen op 18 meter diepte is onwel geworden en hebben we op het nippertje eruit gekregen. De vrachtauto die rode aarde moest storten op Here Bugu is door zijn assen gezakt voordat hij aangekomen was. Er is wel 1 stofstorm per dag die het hele huis onder een laag rood stof blaast. Bijna al mijn kleren die ik meegenomen had zijn door het wassen zo versleten dat ze spontaan uit elkaar vallen. Een heleboel andere dingen vallen door de hitte ook spontaan uit elkaar. Ik heb al drie keer kranen moeten laten vervangen omdat alles van Chinese makelij is en na een maand kapot gaat. Regelmatig valt de stroom uit en het water en dan zit ik hier in dat enorme huis in het donker, zonder ventilator. Ik heb sowieso niet genoeg stroom, als ik de airco wil gebruiken moet de koelkast uit enz. Er zit een lelijke kras op de Canari omdat een ezelkar er tegenaan is gereden. Biba, mijn buurmeisje uit Gao, die later ook bij me komt wonen, heeft een brommerongeluk gehad en ik zat uren met haar in het militair hospitaal om al haar schaafwonden te laten verbinden. Er zijn trouwens elke dag brommerongelukken op de weg hier. De post doet er een maand over zowel hier naar toe als hiervandaan wat redelijk frustrerend is. Ik rasp en boen elke dag mijn voetzolen maar ze worden nooit zo mooi zacht als van sommige mensen hier.
Tot zover voorlopig....... In overleg met Baba heb ik besloten om er even tussenuit te gaan. Ik ga naar Accra, Ghana, aan de kust. Daar is het zeker 10 graden koeler, en ik kan zwemmen in zee en even een andere lucht inademen. Het is wel een hele reis maar ik geloof dat het goed is als ik er even tussenuit ga. Ondertussen zet Baba de werkzaamheden voort: de comités, het ontsmetten en opknappen van het huis op Here Bugu, het bakken van de leemstenen door de jongeren van Dialangou, het bouwen van de woning voor de gardien, de muur om het terrein heen, enz enz.
Ik neem mijn laptop natuurlijk mee, mijn levensdraad naar het thuisfront, dus mocht er iemand willen reageren op dit bericht: gewoon doen.
Yvonne
