overleg met de Peulen
Ik vind het heerlijk om zoveel mogelijk naar het land te gaan dat we gekocht hebben. Door de vele bomen is er schaduw, het is er net iets minder warm en de atmosfeer vredig en rustig. Misschien is het eerste wat ik ga doen als ik er woon een schommel maken in één van de hoge bomen. Er wordt hier zo weinig gespeeld en genoten door de kinderen.
Op het land is begonnen met het graven van een grote put door de puisatier en zijn hulpen, 20 diep, 1,40 doorsnede, die voor voldoende water moet gaan zorgen.
Als de put klaar is kunnen de eerste dieren ernaar toe, koeien en ezel. Daarna wat schapen, kippen, geit. Ook kunnen nieuwe bomen geplant worden voor de omheining. Het terrein moet worden schoongemaakt, evenals het woonhuis, oude huisjes afgebroken en de grond klaargemaakt
voor de eerste kruidenaanplant, allemaal werkgelegenheid voor de Bella.
De peulen die nu nog op het terrein wonen met hun vee zijn langzaam andere onderkomens aan het zoeken, sommigen bouwen een nieuwe hut direct achter de muur.
Afgelopen zondag heb ik een uitstapje gemaakt naar Djennee, de mooiste leembouwstad van Mali samen met de familie van Baba. We gingen op bezoek bij familie. Het was een echt feestje, de zondagse kleren aan, flesjes cola en lollies en de muziek hard aan in de auto.
De oom van Baba is meester metselaar, de familie oefent dit beroep al generaties lang uit en Baba heeft die traditie doorbroken. De oom is hoofd van de restauratie van de moskee en de bouw van het nieuwe museum. Er wordt gebruik gemaakt van een combinatie van cement en leem en ik heb alles goed kunnen bekijken. als we gaan bouwen op het terrein dan zal dat volgens deze methode zijn.
op de pont naar Djennee : Njiaga met Oumar, rechts Hamsa, de broer van Baba en onder Nannetie,
een nichtje en de zoon Aluigi in streepjeskrijtpak met lakschoenen die 4 maten te groot zijn
de cementen constructie met muren van lemen bakstenen, uiteindelijk alles geplamuurd met leem
Op verzoek van een nederlandse groep hebben we om 6 uur 's morgens een bezoek gebracht aan het abattoir van de stad Mopti om informatie in te winnen en een fotoreportage te maken. Ik zal de details hier niet vertellen maar 48 uur later rook ik het nog.
Op de foto zie je het eindresultaat, de slager die zijn deel komt ophalen.
In Dialangou zijn de besprekingen met de verschillende comittees begonnen.Langzaam begin ik wat meer inzicht te krijgen in de complexiteit maar ook in de ongelooflijke waarde van ons project. Omdat het over voormalige horigen van de Toeareg gaat en de mensen op een stuk grondgebied bij elkaar worden gebracht moet zeer langzaam en met heel veel aandacht en vertrouwen een infra structuur worden opgebouwd. Het vertrouwen naar ons is er, maar naar de omgeving veel minder. Omdat er geen enkele vorm van gezondheidszorg is ben ik met een doodzieke Outilla ( de vrouw die verantwoordelijk is voor de graanmachine) dagen achter elkaar naar het ziekenhuis gereden voor injecties. Ik maak dan direct het onderlinge wantrouwen mee en de noodzaak voor een eigen gezondheidscentrum voor het gebied wordt heel duidelijk. We zijn hard bezig om de plannen daarvoor rond te krijgen en fondsen te werven. Alleen het verkrijgen van de lokale administratieve vergunningen die nodig zijn om het project duurzaam en goed ingebed in de lokale situatie te maken duurt lang. Op dit moment is de burgemeester ziek en dan ligt de totale administratie zo ongeveer plat.
Dit zijn een paar voorbeelden van mijn activiteiten. Ondertussen is me duidelijk dat ik mijn inburgering ook moet rekenen tot het werk. Boodschappen doen, overal praatjes maken, veel zitten en kijken en altijd vriendelijk zijn en tijd hebben voor iedereen. Ik ben nog op zoek naar een leraar Bambara..
yvonne
