De lange reis terug deel II, dag 8 - 14

 Dag 8, 26 oktober

Vandaag was weer een zware dag. 750 kilometer over een weg zo recht als een liniaal evenredig aan de Atlantische Oceaan met de laatste uren de lage zon pal voor. Maar mooi, zo mooi. Soms leek het of we door een wit stuifsneeuw landschap reden maar het was zand. Verder zagen we urenlang echte luchtspiegelingen, fata morgana’s. Het lijkt of de weg voor je in de afgrond stort en de zandvlaktes voor je veranderen in grote meren met vogels waar de struikjes boven hangen.

Dit dus, negen uur lang.

                            

Tot nu toe doen we de etappes alleen, echter vanochtend zijn we aangehaakt bij de wethouder van Terschelling en zijn adviseur.

Er is enige competitie in de groep tussen de Friezen van Friesland en de Niet Friezen van Terschelling en ze hebben beiden iets met vlaggen. De Friezen voerden gisteren hun wapperende vlag bovenop de bezemwagen de stad in en werden meteen aangehouden door de verontrustte politie. Deze hadden net een demonstratie van Polisario neergeslagen. 
“Welke rebellengroep kwam zich hier melden voor de strijd in de Westelijke Sahara?” vroegen zij zich af. Erg moeilijk uit te leggen dat de Batavieren uit Tytsjerksteradiel en Dontumeradeel dat echt alleen maar voor de lol doen. 

                                      En de wethouder van Terschelling plantte vervolgens in onze aanwezigheid een vlag op de Kreeftskeerkring maar deze is door de achtervolgers niet meer gezien.

De conditie van de groep en het materieel begint ook wat af te zakken. In Spanje is een team zijn auto kwijtgeraakt, niet te repareren panne aan de motor; de bezemwagen heeft in Marokko een lekke band gekregen en had geen reserveband en geen goede sleutel om de bouten van de lekke band los te draaien, vervolgens bleek niemand van de groep een compressor te hebben, hebben de meesten geen fatsoenlijke reserveband maar slechts een “thuiskombandje”.en begint een tweede auto ernstige mankementen te vertonen. Bovendien heerst er buikgriep onder een aantal Friese dorpen.

Morgen rijden we Mauritanië in en vandaar gaan we “off-piste” tot de grens met Senegal. Annemieke en ik hebben besloten om ons voorlopig even vast te blijven houden aan de wethouder en zijn beleidsmedewerker.

Dag 9 zondag

Midden in de onherbergzame zandachtige vlakte 60 km voor de grens naar Mauritanië staat een gigantisch, monstrueus gebouw, Hotel Barbas. Hier slapen we, een eigen kamer voor iedereen, voorlopig onze laatste nacht in een fatsoenlijk bed en een normaal toilet.

HOTEL BARBOS

                                       

Vanochtend is het vertrek gepland voor 9 uur. Maar de auto die gisteren al problemen had, maakt ook vanochtend een vreemd geluid. Gelukkig staat de bezem- annex garagewagen ook voor het hotel. De chauffeur, een aardige Friese koeienboer die beslist furore zou maken in het tv programma Boer Zoekt Vrouw laat de achterklep naar beneden zakken. Vol verwachting kijk ik toe.

         

De auto is gevuld met stofzuigerslangen voor een zwembad en wat watertanken. Een klein doosje met autosleutels. 
                                                                   

                                     de friezen kijken onder de motorkap, al het gereedschap zit in het gele kistje

Toen ik, inmiddels drie weken geleden, aankondigde dat ik van plan was de reis naar Mali per auto te maken was niet iedereen daar enthousiast over. Maar ik kon alle bezwaren wegwuiven door te vertellen dat ik kon aanhaken aan een echte Milleniumrally van 10 teams met snelle en goede auto’s, een organisator die al 40 maal de reis gemaakt had en de aanwezigheid van een bezemwagen met een garage aan boord.

De leider, zijn zoon en zijn assistente echter zijn ervaren Afrika gangers en voor mij zijn dit soort situaties, levend in Afrika, zeer bekend en doen een beroep op het improvisatievermogen. Niets aan de hand dus.

De rest van de dag, van 10 uur tot 5 uur staat in het teken van de grensovergang van Marokko naar Mauritanië. 7 uur in de brandende hitte met je paspoorten en autopapieren van kastje naar de muur voor steeds meer stempels en handtekeningen. Fotograferen en lachen verboden. Tussen de twee grenzen ligt 3 km. niemandsland, geen weg maar een spoor, autowrakken, mijnen. Mooi filmdecor.

Veel kamelen hier, voor de kamelenmelk, hier staan twee mannen ze te melken

Uiteindelijk arriveren we in Nouadibou, stad op schiereiland in Mauretanie. We blijven hier  een dag langer omdat de koppelingsplaten van het team uit Leeuwarden verbrand zijn en dat wordt hier gerepareerd.
We overnachten op de camping van Ali, d.w.z. voor iedereen een hokje met een matras op de grond en 2 toiletten met douche voor zijn allen. Voor Annemieke vinden we een mooie kamer met badkamer in een hotel in de buurt. ‘s Avonds in de grote Touareg tent ontpopt Michiel zich als een getalenteerde sing-a-song writer op gitaar. De teksten in het Fries maar heerlijk om naar te luisteren.

Dag 10, 28 oktober

De volgende dag wordt ik om 10 uur wakker van het lawaai op de hof.

Het is maandag-wasdag. De Friezen doen de was in hun meegenomen emmertjes.

Na het ontbijt gaan we naar een natuurreservaat, Cap Blanc, een schiereiland in de Atlantische Oceaan over een piste, het peugootje Rondom Baba houdt zich goed. Een prachtig gebied met een groot strand, wilde golven en scheepswrak.

het peugootje

Annemieke op Cape Blanc

meneer de gier is prominent aanwezig

afdaling aan touw naar het strand voor een duik in de woeste golven, gekleed wel te verstaan

Lieve vrienden, ik weet het nu zeker, bij deze nodig ik jullie uit voor de rally die ik zal organiseren, de Here Bugu rally naar het festival in de desert. Zo'n overland reis is weergaloos mooi en ik gun iedereen om dat een keer te doen.

Dag 11

De dag begint op een vreemde manier. Gisteravond was ik al om half acht mijn hok ingegaan en in slaap gevallen op de harde matras. Plotseling wordik wakker van luid gepraat, slaan van autodeuren, geluid van douches. Ik kijk op mijn horloge. Jeetje, half acht. Ik hou er niet van om me achter de groep aan te moeten haasten. Snel begin ik al mijn spullen in te pakken, mijn haar te borstelen, zet al de spullen in de auto, ren met de tandenborstel naar de toiletten. Het is nog stikdonker, iedereen loopt rond en is bezig, hier en daar maak ik een praatje. Marius, onze reisleider zit achter zijn computer. “Kan ik nog even naar de bakker rennen om mijn berichten te versturen” vraag ik hem. (de bakker heeft internetconnectie). Hij kijkt me vreemd aan. “De bakker is nu dicht” zegt hij “ zit jij wel in de goede vibe?”. De klik komt direct: Het is midden in de nacht, de Friezen hadden een gezellige avond gehad en zijn niet aan het opstaan maar aan het naar bed gaan. Mijn horloge is blijven stilstaan op half acht maar het is nu half twee in de nacht. Slaapzak en kussen weer uit de auto gehaald, licht uit en slapen tot 7 uur!

briefing bij het ontbijt

De ochtend komt traag op gang. De een moet zijn band verwisselen, er moeten boodschappen gedaan worden, en als we op weg zijn doen twee auto’s moeilijk. Maar uiteindelijk lukt het en rijden we door de eindeloze vlaktes.

het dashboard: kopjes koffie uit de thermoskan, waka waka zonnepaneellampen liggen op te laden
en uit de speakers schalt deze keer de Canto Ostinato van Simeon ten Holt, minimal music die naadloos aansluit bij het ononderbroken zandlandschap.

Halverwege de route gaan we de zandbak in voor een dagje off-piste. We hebben een gids, Ali en nog wat, blauwe jurk en de banden moeten leeg tot op 1.5. En daar gaan we, scheuren over het zand. Na een paar kilometer loopt de temperatuur van ons peugeootje aardig op en er komt stank vanonder de motorkap. Een pijnlijke afgang die een deuk in mijn ego veroorzaakt, slippen met de koppeling, een doodzonde Gerner.

We besluiten de groep te verlaten en om te keren. De andere auto’s worden verkocht maar de onze moet nog een tijdje mee en ik wil zonder kleerscheuren de reis kunnen vervolgen. Marius doet de trip ook niet mee, hij moet een auto met een vervuild oliefilter naar Nouatchoc brengen. Samen rijden we naar de hoofdstad, passeren heel veel politieposten waar we onze kopieën van paspoort moeten inleveren en belanden in het donker in Nouatchoc in backpackers hotel met kakkerlakken onder het bed.

Vallen doodmoe in slaap.

Dag 12

op de binnenplaats in Nouatchok

Vandaag een rustdag in Nouatchoc wachtend op de anderen die hier aan zullen komen. Nouatchoc is een verhaal apart. Er bestaat geen stad in de wereld waar het verkeer zo bizar is als hier. Zesbaans wegen maar je moet niet opkijken als iemand diagonaal oversteekt naar de andere kant tegen het verkeer in omdat hij daar een ander weggetje wil inslaan. Inhalen mag overal en op ieder moment, stoppen ook, toeteren zonder ophouden. Vooral in het donker is dat lastig, sommige auto’s hebben lampen, andere niet.

Het is weer even wennen al die mannen met witte verbanden om hun hoofd en een donkere zonnebril op. 

de hangjongeren van Noutchok

Mauritanië is een Islamitische staat, nergens alcohol te krijgen maar in de restaurants en cafés grote tv schermen met de meest schunnige sexueel getinte filmpjes.

Ik voel me op straat zonder mannelijke begeleiding niet op mijn gemak en we besluiten dan ook ‘s avonds niet het centrum te gaan verkennen maar blijven braaf in het “hotel”

In Nederland ontstaat wat ongerustheid over mijn vertrek naar Mali. Het Nederlandse gedoe over interventie in Mali vind ik vervelend, wat ik erover lees gaat over Nederland zelf en hun belang als missie, het gaat niet over Mali. Door al dat lawaai dat ze erover maken verhogen ze het risico op kidnapping en de situatie van de Nederlander die nog vast zit wordt er niet beter van.

Wij gaan verder richting Rosso, zuid Mauritanië 

Dag 13 donderdag

We vertrekken vanuit Nouatchoc. De vorige keer dat ik door Nouatchoc reed was 5 jaar geleden, we waren met 2 auto’s en raakten elkaar kwijt. In dit soort verkeer waar geen regels gelden is het heel moeilijk bij elkaar te blijven. De leiding besluit gelukkig dat het niet te doen is om met 12 auto’s door de stad te komen. We nemen de route om de stad heen, voorafgegaan door een gids in een auto. 

En zo gaan we van start  maar de derde auto in de rij is al na 20 meter de gids kwijt en neemt de verkeerde afslag op de rotonde. Hergroeperen!!  We rijden door het industriegebied van Nouatchoc, een stinkende hel van cementfabrieken en ondefinieerbare ellende. De weg wordt steeds slechter, grote gaten en rafelige randen waardoor het passeren van vrachtauto’s een hachelijke zaak wordt.

Het wordt ook steeds heter, boven de 37 graden en sinds drie dagen zijn we begonnen aan de malarone tegen malaria. Voor mij betekent dat elke keer weer een behoorlijke vermindering van mijn energie.

de mensen wonen in dit soort huizen. nagebouwde tenten met open wanden van kippengaas zodat de dieren niet naar binnen kunnen

Het peugootje  vindt  het ook vermoeiend worden, het linker voorwiel piept en knarst, waarschijnlijk door het zand. Tegen donker arriveren we in een vreemd hotel langs de kant van de weg. Een eigen kamer, airconditioning, een matras zo hard als een plank en de wit betegelde vloer krioelt van de insecten waaronder veel kakkerlakken.

Als ik ’s morgens wakker wordt liggen er drie geplette kakkerlakken onder me op het matras.

Dag 14, vrijdag

Deze dag blijven we in Rosso en staat in het teken van het startende project van 60 hectare van onze reisleider Marius. Er is nog niets te zien maar er wordt een generator afgeleverd en een puttenboor gedemonstreerd.

de generator wordt uit de bezemwagen getild

demonstratie puttenboor

Wat verder opvalt is de ongelooflijke armoede hier. Er is eigenlijk helemaal niets. Marius heeft hele grote plannen hier voor de komende jaren en we zullen hem zeker volgen. Ik ben ontzettend benieuwd naar de resultaten van zijn aanpak die weer heel anders is dan de aanpak van Rondom Baba.

mauretaanse schone

het enige restaurant in Rosso waar we uiteindelijk niet durfden te eten

Morgen moeten we de grens over naar Senegal en dat is geen kleinigheid. Een veerpont waarvan de vraag is in welke conditie hij is en heel veel papieren, kopieën, afkopingen enz. de zenuwen staan strak gespannen. De leiding heeft echt moeite om alles georganiseerd te krijgen.

Voor ons is het ook spannend. Het Peugootje, hoewel in goede staat , is 2 jaar te oud. Alles zal aankomen op een beetje geluk, de goede ambtenaar treffen en niet te veel smeergeld te hoeven betalen. Hopelijk zitten we morgenavond in Saint Louis in Senegal. We liggen een dag achter op schema.

wordt vervolgd........