maandag 1 januari 2018

VER-STAAN

Verstaan is zo’n mooi woord. Het betekent dat je van plek moet veranderen om te begrijpen wat de ander bedoelt. Afgelopen tijd werd ik daar weer eens aardig mee geconfronteerd. Door Wi-Fi, appen, telefoneren vanaf waar dan ook, kunnen we voortdurend communiceren. Ontzettend handig. Zeker als je zoals ik in Mali zit/zat. Vliegtuig vertraagd? Geen nood! Al append reorganiseer je de afspraken van de komende dagen. Append stuur ik de groeten van de rijstmuur. Append blijf ik op de hoogte. Heerlijk.
Ik zit op Here Bugu, achter mijn laptop.  
We zitten midden in de rijstactie. De jongens 
komen ’s morgens de namen halen om op de muur 
te schrijven. Er woedt een zandstorm, ik bescherm de laptop 
met een theedoek. Morre komt binnen met een slang die hij heeft 
doorgesneden en waar hij een van zijn kippekuikens in heeft gevonden. 
Om te bewijzen dat hij ze niet gestolen heeft komt hij het laten zien. Getver! 
Musthapa komt binnen om te vertellen dat een wilde kat een gat heeft gemaakt in 
de duiventoren en twee duiven heeft opgegeten. Wat? Een gat, dwars door de lemen muur 
heen? Ik app ondertussen met Nederland om achter sommige voornamen te komen die niet op 
de bankafschriften stonden. De tas van Baba wordt binnengebracht. Baba draagt zijn tas niet zelf, 
dat kan niet want dat is gebrek aan respect. Als zijn tas wordt binnengebracht weet ik dat hij in aantocht is en dat ik even tijd heb om veel door te nemen. Sedou komt binnen. Hij haalt een 
vis uit een zwart plastic zakje en legt hem trots naast mijn laptop. Hij heeft ook eieren en 
een zakje sperziebonen op de markt kunnen bemachtigen. Eten voor vandaag. Hamza 
komt terug van het namen schrijven, de stiften moeten opnieuw gevuld. Hij heeft 
wel alvast het woord ‘namen’ op de muur geschreven, overgeschreven van 
mijn papiertje  want hij dacht dat dat een naam was. Sedou begint met 
een theedoek het zand van mijn tafel van links naar rechts te meppen. 
Baba komt binnen met een gast die een liedje voor me gaat zingen. 
Er komt een bericht binnen dat een naburig dorp is aangevallen. 
De app piept. De voornaam van iemand moet met een C, niet 
met een K. Sedou meld dat de voorraad koffie op is die ik 
heb meegenomen uit Nederland. Wat, geen koffie meer? 
De ventilator stopt ermee. Niet genoeg elektriciteit 
want er is geen zon vandaag. Ook de pompen 
voor het water houden er dan mee op. 
Heel gewoon, gaat zo weer over.

En tussen dat alles door spreek ik  met vrienden en familie uit Nederland. Heel gewoon alsof alles normaal is, zoals in Nederland. Meestal is de connectie zo goed dat we elkaar prima kunnen verstaan.

Even later maak ik met Baba de dagelijkse ronde over Here Bugu. 
“Baba”, zeg ik, “als ik in Nederland ben en met jou telefoneer, dan ben ik vaak ongeduldig en vergeet ik vaak helemaal  dat ik achter mijn comfortabele bureau zit en jij misschien wel in een hete zandstorm op een markt een koe staat te kopen met een heleboel mensen om je heen en de hele mikmak van het Malinese leven”. 
“Ja”, zegt Baba, “meestal heb ik de indruk dat je daar niet aan denkt”.

Pffffff, ‘Verstaan’ is via onze heerlijke communicatiemiddelen nog moeilijker geworden. Je denkt dat je elkaar begrijpt maar ‘verstaan’? Bewegen we wel genoeg?

Dat is mijn voornemen voor het nieuwe jaar: blijven verstaan!
We wensen iedereen een bewegelijk 2018 toe.